Stormur - 26.09.1936, Blaðsíða 2

2
STORMUR
J eremíasarbréf.
Reykjavík, 25. sept. 1986.
Gamli kunningi!
Það, ‘fe'em vekur nú einna mest umtal hér í Reykja-
-vík er það, að einn ráðherranna, sem hefir gagnfrtcða-
mentun og hana heldur lélega, því að maðurinn var hysk-
inn við námið eins og hann hefir verið við öll störf um
•dagana, fékk þá flugu í höfuðið nýlega, að hann væri
3,akademiskur“ borgari. Þá afsökun hefir ráðherrann,
að hann var staddur irinan um fjölda af háskólagengnum
mönnum, og var einnig í húsi því, sem háskólinn hefir
bækistöð sína. — Það varð hlutverk háskólaprófessorsins,
sem meðal annars hefir á hendi rannsóknir á lungna-
<irepi og búfjársjúkdómum, að reyna að koma ráðherr-
anum í skilning um að enginn væri háskólagenginn, þótt
hann væri innan um háskólagengna menn, en svo var
heiladrepið magnað í ráðherraskjátunni, að prófessornum
tókst það ekki, og þegar setningu háskólans var lokið,
stóð gagiifræðingurinn upp og bauð Vilhjálm Stefánsson
velkominn í nafni Háskólans. — Er þessi ráðherra lík-
lega mesti Eskimóinn, sem Vilhjálmur Stefánsson hefir
að þessu komist í kynni við. — Þess má geta um ráðherra
þennan, að hann var eitt sinn í vegavinnu, þótti hann
einhver lélegasti vegavinnumaðurinn, og svo var leti hans
mögnuð og sómatilfinningin rír, að hann nenti ekki að
afla sér matfanga eins og félagar hans, og lifði því mest
á því, sem félagar hans gáfu honum.
Sjálfsagt mun maðurinn upp frá þessu standa í þeh’ri
meiningu, að hann sé háskólagenginn, en vera má þó, að
Hermann geti komið honum í skilning um það — með
því að miða á hann rifflinum sínum — að á milli þeirra
sé menningarlegt djúp staðfest.
Tveimur dögum áður en þessi „ummyndun" Haraldar
Guðmundssonar átti sér stað, flutti blað hans, Alþýðu-
blaðið, svohljóðandi frétt:
„Á Eyrarbakka var veðrið eitt hið versta, sem
komið hefir í mörg ár. Sjórinn braut sjóvamar-
garðinn og var brimið ægilegt. Engar skemdir urðu
á húsum eða mannvirkjum". (Auðk. hér).
Má af þessu sjá, að málgagnið er fyllilega samboðið
gáfnafari og mentun hins „akademiska“ ráðherra.
Daginn eftir (18. sept.) að Alþýðublað Haraldar
háskólagengna kom með þær nýstárlegu upplýsingar,
að sjóvarnargarðar teldust ekki til mannvirkja, komst
Nýja dagblaðið, blað dómsmálaráðherra íslenska ríkisins
og forsætisráðherra, hins spakvitra Hermanns Jónassonar,
svo að orði í eftirmælum sínum um dr. Charcot:
„Með dr. Charcot er í val hniginn hinn síðasti af
hinum miklu víkingum heim.skautalandanna. . . . “
Svona fagnaði nú blað forsætisráðherrans dr. Vil-
hjálmi Stefánssyni. Hann var að þess áliti ekki einn af
„hinum miklu víkingum heimskautalandanna“, enda er
þess ekki að vænta, að blað Hermanns Jónassonar finnist
til um alt, enda öllum sjáanlegt að minni skotfimi þarf
til þess að hæfa sel, rostung eða hvítabjörn, heldur en
æðarkollu, og aldrei hefir Vilhjálmur Stefánsson heldur
leikið það að ganga yfir grandagarðinn í norðaustan
stórviðri, en það gerði Hermann, þegar mennirnir rákust
á hann með riffilinn sinn úti í örfirseynni og sáu blóð-
uga bráðina fljóta að landi, sem veiðimaðurinn í fífl-
dirfsku sinni hafði að velli lagt.
Þriggja manna nefnd hefir Haraldur háskólagengni
nýlega skipað til þess að athuga verðlag á olíu, kolum
og salti. Mun þetta meðfram gei*t vegna áskorana frá
Fiskiþinginu, sem haldið var í febrúarmánuði síðastliðn-
um, eða fyrir sjö mánuðum síðan.
Alþýðublaðið hreykir sér og ráðherranum mjög upp
út af þessari röggsemi ráðherrans og umhyggjusemi hans
fyrir hag sjómannanna. Já, fyr má nú vera umhyggju-
semin. Sjö mánuður liðnir siðan áskorun um þetta koni
fram og aðal veiðitími bátanna liðinn hjá! Ætli það hafi
ekki heldur verið hagsmunir Héðins Valdimarssonar, um-
boðsmanns og lepps hins útlenda olíufélags, sem Har-
aldur bar fyrir brjósti þessa sjö mánuði, en hagsmunir
fátækra sjómanna?
Og skyldi svo hafa verið þörf á því, að skipa þriggja
manna nefnd til þess að athuga jafneinfaldan hlut og það,
hvort verðlag á þessum þrem vörutegundum er sambæri-
legt við verðlag nágrannalandanna? Ætli atvinnumála-
ráðuneytið hefði verið of gott til þess að gera þetta?
Eða ef það var ekki fært til þess, að láta þá Fiskifélag
íslands athuga það.
En það er þetta hundafár, sem sósíalistarnir hér og
framsóknarmennirnir þjást af, að skipa nefndir í alla
skapaða hluti, sem auðvitað er meðfram gert til þess að
stinga bita upp í flokksmennina, og oft líka einnig til
þess að tefja framkvæmd málanna til hagsmuna fyrir
stórhveli flokkanna.
Fyrir nokkru síðan var bent á það hér í blaðinu, að
alls staðar þar, sem jafnaðarmenn færu með stjórn í kaup
stöðum landsins fækkar mannfólkinu, en fjölgar þar sem
sjálfstæðismenn hafa völdin.
Nú stendur fyrir dyrum enn þá meiri fækkun í tveim-
ur þessara kaupstaða jafnaðarmanna.
Emil Jónsson er í þann veginn að yfirgefa sinn
heittelskaða Hafnarfjörð, þar sem hann er borinn og barn
fæddur og hefir fengið sinn mikla þroska, og flytjast til
Reykjavíkur, þar sem óstjórn Sjálfstæðismanna ríkir. —-
Emil lætur eftir sig gott eftirmæli þar syðra. Bærinn er
í algerðu kaldakoli, atvinnuleysi og fast að því hungur
sverfur að fjölda bæjarbúa, og allar eignir bæjarins eru
veðsettar. Væri vel til fallið, að atvinnulausir og svangir
Hafnfirðingar leystu Emil út með 2000 króna gjöí, í gul-
um seðlum — gjaldeyri þeim, sem Emil hefir fundið upp
handa þeim fátæku í Hafnarfirði.
Jónas Guðmundsson, bjargvættur fátæklinganna »
Norðfirði, er nú að yfirgefa skjólstæðinga sína, og ætlar
til Reykjavíkur, eins og Emil. Ástandið á Norðfirði er
svipað eins og í Hafnarfirði. — Atvinnuleysi og stór-
skuldir. — Jónas Guðmundsson er orðinn stórefnaðui'
maður, eins og Emil og hefir 12—15 þúsund króna laun-
Ekki hefir heyrst, hvaða starf Jónas á að fá hér, ef td
vill setur Haraldur hann að Háskólanum, eða gerir hauu
að tryggingarlækni fyrir landið alt.
Nú gengur „þjófurinn úr heiðskíru lofti“ fyrir fraiu-
an gluggann hjá mér og ætlar að fara borða ketið, sem
hann hefir keypt fyrir verðjöfnunargjaldið, sem þú hefh'
orðið að borga.
Vertu blessaður,
Þinn einlægur
Jeremías.
Endurnýjun tíl 8. flokks er hafin.
HAPPDRÆTTH)