Stormur - 30.10.1936, Page 1

STORMU R
Er liaraldur orðinn hcimskari cn Elermann? Rangslcitni Kjöt-
vcrðlagsncfndar. Meinscmdir nntímamcnningarinnar. Bréf Ingimars
Ingimarssonar. Sárt crtu lcikinn .. Rvcðja frá Jónasi Jónssyni o.fl.
Bréf úr sveit.
R.stöðum, 20. okt. ’36.
Stormur sæll!
Mestu haustannirnar eru nú úti, svo að mér datt í
hug að senda þér fáeinar línur, eins og í þakkarskyni fyr-
ir Jeremíasarbréfin þín, sem eg les oftast með óblandinni
ánægju.
Fátt er nú að frétta frá okkur sveitakörlunum. Lífið
hjá okkur er altaf fremur tilbreytingarlítið. Það, sem
helst þykir tíðindum sæta er, ef einhver trúlofar sig eða
barn fæðist, einkum ef óvíst er um föðurinn. En hvort-
tveggja þetta er orðið fremur sjaldgæft. Ungu stúlkurn-
ar fara í kaupstaðinn, einkum suður til þín, og trúlofa
sig þar, og eiga börnin þar, ef þau annars nokkurntíma
koma, þótt til þeirra hafi verið stofnað á gamlan og góð-
an hátt.
Heyskapurinn hjá mér gekk vel í sumar. Eg hafði
kaupakonu úr Reykjavík, mestu fyrirmyndar stúlku, og
einhverja þá allra duglegustu, sem eg hefi haft síðan
að eg byrjaði mitt búskaparhokur. Það jók líka á ánægj-
una með hana*, að hún var í ófríðara lagi svo að konan
mín hafði á henni hið mesta dálæti, og eg held að hjóna-
bandið okkar hafi aldrei verið eins ánægjulegt og inni-
legt eins og það var í sumar. — Það er áreiðanlega fátt
eins mikilsvert í hjónabandinu eins og það að hafa ófrið-
ar kaupa- og vinnukonur — um þær síðari er nú raunar
naumast að ræða nú á tímum.
En þótt þessi kaupakona mín hafi ekki beinlínis
glatt auga mitt, hefir hún veitt mér marga ánægjustund,
þegar við vorum tvö ein að dunda við heyskapinn suður
í hólunum, sem þú eða sá, sem að þér stendur, mun ei.tt-
hvað kannast við frá gömlum tímum. — Það, sem veitti
mér þessar ánægjustundir var fróðleikur kaupakonunnar
minnar um lífið í Reykjavík og ýmsa merkismenn þar,
sem eg þekki af orðspori.
Eg ætla nú að lofa þér að heyra dálítið af því, sem
hún sagði mér, svo að þú getir dæmt um sannleiksgildi,
frásagnar hennar og dómgreind út frá þínum bæjardyr-
um. — Ef til vill lofar þú mér svo seinna í' einhverju Jere-
Uiíasarbréfinu að heyra, hvað ykkur ber á milli, ef það
verður þá nokkuð.
Hún segist halda, að Gunnar frá Selalæk sé stærsti
uiaðurinn í Reykjavík, og hann bjóði af sér einstaklega
Sóðan þokka. Hún sagðist ekki vita við hvað hann feng-
ist, en hann hlyti að hafa mjög mikið að gera, því að
hann færi svo snemma á fætur, og svo væri hann líka
altaf svo þungt hugsandi. Eg spurði hana, hvort hún
væri „skotin“ í honum. Hún roðnaði og leit undan, og
það var í það eina sinni, sem eg sá hana gera þetta
hvorutveggja, því að annars leit hún beint framan í mann
og roðnaði aldrei, enda hafði hún ekkert að roðna fyrir
á mínu heimili.
Hún sagði, að Stefán Jóhann talaði allra manna best
í Reykjavík og elskaði alla þá sem bágt ættu. Hann væri
bláfátækur og hefði til skamms tíma ekki getað borgað
útsvarið sitt, vegna þess hvað hann gæfi mikið fátækum.
Einhvernveginn hefði hann samt getað komið sér upp
húsi, en líklegast væri það alt í skuld—í Útvegsbankanum
—hélt hún. Einu sinni sagðist hún hafa verið að hugsa up
að ráða sig hjá honum fyrir formiðdagsstúlku, en hætt
við það af því, að hún hefði þurft á peningum að halda
fyrir aðstoð, sem ljósmóðir hefði veitt sér.
Annars sagði hún, að Héðinn og margir aðrir af
fínu mönnunum í Alþýðuflokknum væri mjög ríkir, af
því að þeir tækju há laun hjá öðrum og ríkissjóðnum og
pössuðu sig með að láta ekki peningana sína í útgerð eða
annað, sem þeir gætu tapað á.
Hún sagði, að Sigurjón Á. Ólafsson gæti ekki bein-
línis talist fríður maður, en væri ákaflega alþýðlegur í
viðmóti, og hefði oftar en einu sinni talað við sig eins og
jafningja sinn. Líklega væri hann gáfaður af því að
hann væri þingmaður, en annars væri hann ekkert sér-
staklega gáfulegur í útliti, en það hefði, frændi sinn
heldur ekki verið, sem hefði þó ort þessa vísu:
Ekki fæ eg ennþá mey,
hvernig stendur á því?
Afi minn var prestssonur,
og sjálfur verð eg þingmaður.
Þessi frændi hennar dó sama árið sem Sigurjón komst
á þing, og Sigurjón fylgdi, honum til grafar af því, að
frændi hennar var sjómaður.
Hún sagðist hafa séð Sigurð Einarsson og hafa hald-
ið, að hann væri dálítið upp með sér, en einu sinni hefði
hún séð Helga Hjörvar með honum, og þá hefði hún séð
að henni hefði skjátlast. Eitt sinn sagðist hún hafa séð þá
ganga með Gunnari frá Selalæk og hefði Helgi borið við
mjaðmarhnútuna á Gunnari, en Sigurður við, þar sem
hún bjóst við, að naflinn væri á Gunnari.
Einu sinni sagðist hún hafa mætt húsbónda þeirra,
skáldinu Jónasi Þorbergssyni. Það hefði verið suður hjá
kirkjugarði um kvöld, seint í ágústmánuði. Hann hefði
litið angurblítt og dreymandi til sín, en svo hefði komið
ákaflega fínn maður, sem hún hélt að hefði verið Ás-
mundur skáld frá Skúfsstöðum, og svo hefðu þeir farið
báðir inn í kirkjugarðinn. — Hún sagðist halda af augna-
ráðinu, að Jónas Þorbergsson væri ákaflega góður mað-
ur og útlitið og svipurinn væri líka svo göfugmannlegt.
Þó sagðist hún hafa séð annan mann, sem væri enn