Stormur - 30.06.1942, Síða 1
STORMUR
Ritstjóri: Magnús Magnússon
XVIII. árg. Reykjavík, 30. júní 1942. 15. tölublað.
t
Stiórnmálaþankar
I.
Alþýðublaðið 11. júní birti leiðara, sem bar heitið:
„Það var að ég hafði hárið“. Þar er víða svo vej og satt
komist að orði um hinn gamla samstarfsflokk þess, að
Stormi finst ástæða til þess að rifja upp nokkur atriði
greinarinnar.
Þar stendur meðal annars:
„Það var að ég hafði hárið“, — sagði kerlingin. —
Framsóknarburgeisunum þykir það hagkvæmt, þegar þeir
standa frammi fyrir fullu húsi verkamanna, að geta minst
þess að Framsóknarflokkurinn hafi einhverntíma á árun-
um verið sæmilega frjálslyndur endurbótaflokkur, sem
ekki hafi barist gegn hagsmunum launastéttanna. —
En flokkur þessi hefir nú síðustu árin unnið dyggilega að
því að kippa þeim skrautfjöðrum úr sjálfs síns stéli, svo
r.ð þegar hann er nú að reyna að stíga í vænginn við verka-
menn, lítur hann í þeirra augum út sem stéllaus hani, sem
þar að auki, er orðinn hás af- fullmiklu feitmetisáti . . .“.
Það er vissulega langt síðan að jafnsnjöll samlíking og
þessi hefir birst í Alþýðublaðinu.
Og svo heldur blaðið áfram:
En Framsóknarflokkurinn eltist fljótt og illa. Valda-
græðgi og sjálfpelska foringjanna drap frjálslyndið . . .
Þegar ferill Framsóknarflokksins síðustu árin er rakinn,
er það síst að furða, þótt það láti í eyrum verkamanna sem
hvellandi bjalla, þegar Framsóknarmenn hæla sér af fylgi
við velferðarmál verkalýðsins. . . .
Þjóðviljinn, sem út kom daginn eftir þenna leiðara
Alþýðublaðsins birti ágrip úr honum, en bætti svo við
þeirri meinlegu athugasemd frá eigin brjósti: að allt ætti
þetta einnig við um Alþýðuflokkinn, sem nú væri orðinn
eins og stéllaus hani.
II.
I Þjóðólfi, sem út kom 15. júní s. 1. er gréin, sem
nefnist: Skattheimta og fjárstjórn hins opinbera endur-
speglar veilur stjómarfarsins. — Er þar margt vel sagt og
réttilega, þessi lýsing á skattheimtu og fjárstjórn Fram-
sóknarstjórnarinnar á undanförnum árum er hárrétt þótt
ófögur sé.
„Menn hafa það á tilfinningunni, að þeir séu skatt-
lagðir í þágu ákveðinna flokkshagsmuna en að litlu
leyti vegna sameiginlegra þarfa þjóðar heildarinnar. . .
Skattheimtan tekur á sig mynd hreinnar ránsferðar.
Yfirráða klíkan lítur á þjóðarheildina eins og sigraðan
andstæðing, er beri að beigja undir ok þungrar hemaðar
skaðabóta. — Fjáröflun hins opinbera er orðin svo óvægi-
leg, að menn eru, beinlínis neyddir til að svíkja skatt og
falsa framtöl eftir beztu getu. Tekjur, sem naumast nægja
til brýnustu þarfa eru skattlagðar venjulega. Nauðsynja
vörur eru tollaðar, enda þótt það sé nánast sagt broslegt.
tíiík fjárafla pólitík er líkust því, þegar tekið er úr einum
vasanum og látið í hinn.
Atvinnurekstrinum er íþyngt um skör fram með skatt-
greiðslum. Framtak og sjálfsbjargarviðleitni er drepin í
dróma með skattheimtunni. Menn hafa ekki áhuga fyrir að
afla fjár, sem hlýtur óhjákvæmilega að vera eyðslueyrir
flokksstjórnar og er notað nálega til þess éins að skapa
einhverjum ákveðnum sérhagsmunum vígstöðu.
Skattsvikin eru nauðsynleg og óhjákvæmileg sjálfs-
vöm hvers einasta borgara. Alt frá umkomulausum verka-
manni til umsvifamikils athafnamanns er litið á skattsvik-
in, sem nauðsyn en ekki eins og refsivcrt athæfi. Annars
vegar er afkoma þeirra og rekstur í voða. Hins vegar er
þeim óljúft að vita af þeim fjármunum, sem þcir leggja í
hinn sameiginlega sjóð borgaranna, í höndum hreinna
fjárglæframanna, sem stýra þjóðfélaginu eftir lögmálum
stigamenskunnar. — Fastlaunamenn einir eru ofurseldir
hinni miskunnarlausu skattheimtu og verða fyrir það
harðara úti en allir aðrir. Andrúmsloftið í skattamálun-
um er orðið slíkt, að þegar sjálft ríkisvaldið gefur út
skuldabréf, dettur því ekki í hug að gefa út annað en
handhafa skuldabréf. Önnur leið er ekki fær. Ríkisvaldið
veit, að einstaklingarair verða að hafa opna möguleiká
til að fela verðmætin”.
IH.
Sennilega hefir enginn af forystumönnum Sjálfstæðis-
flokksins lagt sig eins fram til þess að halda uppi góðu
samstarfi við Framsókn'arflokkinn, á meðan stjórnarsam-
vinnan stóð, sem Ólafur Thors forsætisráðherra. Hlaut
hann fyrir þetta nokkrar óvinsældir í sínum flokki og
ámæli hjá ýmsum, sem töldu hann ekki nægilega skelegg-
^n íyrir sinn flokk og stefnumál hans.
Nú hefði mátt ætla, að Framsóknarmenn væru þeir
drengir, að þeir kynnu að meta þetta við Ólaf, og a. m. k.
stiltu sig um að fara með óhróður og róg um hann í þessari
kosningabaráttu. — En þeir einföldu menn, sem vænst
höfðu þessa drenglyndis hjá Tímamönnunum hefir hrapa-
lega skjátlast, því að engan m!ann ausa þeir nú slíkum
auri sem Ólaf, og ekki láta þeir sér nægja róginn um
hann einan heldur ofsækja þeir og alla ættina hans og
hlífa ekki heldur föður hans, sem er orðinn háaldraður,
hefir aldrei skift sér ;af stjómmálum og er sá maðurinn,
sem þessi bær og þjóðin öll stendur í mikilli þakkar-
skuld við. —
Til þess að sýna hve ódrengskapurinn og rætnin er á
háu stígi skulu birtar hér fáeinar glefsur úr síðustu blöð-
um Tímans.