Stormur - 25.07.1942, Síða 1
STORMU R
Ritstjóri: Magnús Magnússon
XVIII. árg. Reykjavík, 25. júlí 1942. 17. tölublað.
J er emí asarbr j ef
Reykjavík 28. júlí 1942.
Gamli kunningi!
Jæja. svona fóru nú kosningarnar — í stórum dráttum
eins og við mátti búast, finst mér.
í raun og veru er það aðeins einn flokkur, kommúnist-
arnir. sem getur hrósað sigri að þeim afstöðnum. Framsókn
vann að vísu örlítið á, en miklu minna en hún hafði búist
við. Bændurnir og búaliðið reyndist ekki eins heimskt og
hún hafði vonað. Sunnmýlingar og Norðmýlingar brugð-
ust þó ekki vonum hennar.
Þessi mikli sigur kommúnistanna er mjög skiljanlegur
og renna undir hann margar stoðir þó sumar séu ekki
styrkar.
Sú er hin fyrsta, að þeir hafa æ verið í stjórnarandstöðu
og stundum eini stjórnmálaflokkurinn, sem það hefir verið.
Hann hefir því ávalt getað beitt hiífðarlausum áróðri og
æst verkamennina upp gegn vinnuveitendum og ríkisvald-
inu. Þá hefir og kommúnistum orðið hinn mesti styrkur að
hinni heimskulegu og fólsku ofsókn Hriflu Jónasar og
þeirra manna, sem honum hafa fylgt í þessu brjálæði. —
Reyndist það yfirleit svo, að giftu þeirra manna og flokka
hrakar, sem Jónas gælir við, en hinum vex fiskur um
hrygg, er hann hatar og ofsækir. Er þetta ein af auðnu-
leysisskottum þessa fallna manns.
Hermann Jónasson var í þessu efni sömu sökinni og
heimskunni seldur sem Jónas. Hann ljet Tímann — eða
leyfði — sífelt bregða kommúnistum um landráð og föð-
urlandssvik, verstu tegundar. en hafðist þó ekkert að gagn
vart þeim. Þessi ódrengskapur og óheilindi urðu auðvitað
til þess að flestir sannfærðust um, að hjer væri aðeins um
venjulega Tímalygi að ræða og fengu því meiri samúð með
kommúnistum en þeir ella hefðu hlotið.
Auðvitað var það líka hi'ein lögleysa og hið frekasta
brot, er Haraldur Guðmundsson úrskurðaði það, sem for-
seti, að kommúnistar væru ekki stjórnmálaflokkur og teld-
ust því utan flokka. Fyrir slíka ósvífni og hlutdrægni hlýt-
ur þeim æ að hefnast sem henni beita eins og líka nú er
komið á daginn. þar sem kommúnistar eru nú að gleypa
Alþýðuflokkinn. og munu sennilega innan skamms hafa
etið hann upp til agna að undanskildum foringjunum, er
þeim væmir við, enda er hveljan altaf ólystug.
Enn hefir og vafalaust hið mikla baráttuþrek Rússa átt
sinn þátt í eflingu og kosningasigri kommúnista.
Þessi hreystilega vörn hefir sannfært alla um, að rúss-
neska þjóðin stendur einhuga gegn hinum erlendu árásar-
mönnum og hún hfir líka sýnt, að þeir menn, sem stjórnað
hafa Rússlandi að undanförnu, eru engir dáðleysingjar
eða blábjánar — gerólíkir þeim stjórnendum okkar, sem
gerðu allan landslýðinn og ríkið gjaldþrota, enda þótt nátt-
úran léki við okkur. Verður það og til að auka á samúðina
og viðurkenninguna á Rússum, að þeir skuli einir að heita
má ganga fram fyrir byssukjafta og hin ægilegu morðvopn
Þjóðverja. Er ekki þar með sagt, að Bretar og bandamenn
þeirra sjeu ámælisverðir, því að óneitanlega eiga þeir örð-
uga aðstöðuna og hernaðarfróðir menn geta síst dæmt um
það hvernig heyja skal hildarleik þenna til sigurs.
Dálítinn þátt í þessum kosnnigasigri kommúnista getur
líka hin nýútkomna bók Máls og menningar: Undir ráð-
stjórn, eftir dómprófastinn í Kantaraborg, átt. Er höfund-
urinn auðsjáanlega heittrúaður kommúnisti, þótt hann
segist ekki vera það, og rýrir það ekki alllítið sönnunar-
gildi bókarinnar. En nú er guðrækni og prestaöld mikil og
því mun margur frómur maðurinn hyggja, að prófastur
þessi geti ekki sagt ósatt eða ýkt.
Loks gerir og Hriflu-Jónas komúnistum ekki alllítið
gagn með því að stimpla alla menn kommúnista, sem ekki
hafa tekið þátt í hinu heimskulega ofsóknaræði hans gegn
þeim. Sigurður Nordal nýtur t. d. þessa álits og þeirra vin-
sælda meðal þjóðarinnar, að ýmugustur hennar á kommún-
istum vex ekki þótt henni sé talin trú um að Sigurður sé
hreinræktaður kommúnisti. Sést hér enn sem fyrr, hversu
flasfenginn og grunnfær stjórnmálamaður Jónas Jónsson
er.
Jónas hefir oftar en einu sinni lýst því yfir í blaða-
greinuum í Tímanum, og í ræðum á Alþingi, að hann eigi
mest skömmum Morgunblaðsins að þakka upphefð sína —
(ef upphefð skyldi kalla, því raun og veru hefir allur síð-
ari hluti æfi hans verið sífeld og óslitin niðurlæging). Má
vel vera að eitthvað sé til í þessu, því að lítt hefir stundum
verið ,,af setningi slegið“ í því blaði. En ef þessu er svona
varið, þá munu skammir og ofsóknir Jónasar gegn hinum
gömlu kjöltu- og fósturbörnum, kommúnistum, ekki síður
verða þeim til þrifnaðar heldur en skammir Morgunblaðs-
ins urðu honum.
í raun og veru er það því minst eigin tilverknaður, eða
ágæti kommúnistanna, sem hefir hleypt þessum vindi í segl-
in hjá þeim. Illgirni og grunnfærni Hriflu Jónasar, dæma-
laus ræfilsháttur og óseðjandi græðgi Alþýðuflokksfor-
kólfanna og áhrif utan úr heimi eiga þarna mestan þáttinn.
Og því er það að froðubóla þessi getur hjaðnað þegar minst
vonum varir. Sannleikurinn er sá, að stjórnmálamenn kom
múnista eru lítilla sanda og lítilla sæva. Sumir þeirra eru
einhverjir mestu blaðrar og vindbelgir. sem gefið hafa sig
að stjórnmálum hjer í landi, en aðrir eru eintrjánings-
legir þvergirðingar með andlegan beinserk. Blað þeirra er
illa ritað -— svo illa, að ekkert stjórnmálablað hinna flokk-
anna er jafn illa úr garði gert, og eru þó sum þeirra ekki
á marga fiska. En þeir eru hávaðamiklir og duglegir í gort-
inu og glamrinu. og ,,sellulýður“ þeirra er eins og bók-
stafsþrælarnir gömlu og forhertasta Tímahyskið. — Hvoru