Stormur - 21.09.1942, Qupperneq 1

STORMU R
Ritstjóri: Magnús Magnússon
XVIII. árg. Reykjavík 21. sept. 1942, 22. tölubl
Jeremfasarbréf
Reykjavík í sept. 1942.
Gamli kunningi!
Nær því allar þjóðir heims búa nú við margvíslegar
hörmungar og leggja á sig þungar fórnir. — Sumar fórna
milljónum mannslífa á vígvöllunum, aðrar búa við ófrehi,
áþján og skort, en öllum er það sameiginlegt, að þær
heyja hina hörðustu fyrir baráttu fyrir tilveru sinni, sjálf-
stæði og þjóðarmetnaði.
Vér íslendingar höfum fram að þessu verið nálega eina
þjóðin, sem hefir baðað i rósum, grætt á vitfirringunni,
grætt á hörmungum annarra. Upp úr skuldafeni heíir
þjóðin og ríkið risið og hefir nú hjer um bil jafnmiklar
áhyggjur af auð sínum og ríkidæmi og hún hafði af ör-
birgðinni áður.
En þrátt fyrir þetta vex ágirndin og græðgin með
hverri krónunni, og um það eitt er hugsað hjá flestum að
klófesta sem mest og allur fjöldinn brýtur líka heilann
uin það, hvernig hann á að eyða sem mestu, hvernig hann
á að fjarlægjast sem mest hið einfalda, látlausa líf.
Sjómennirnir neita að sigla nema þeir fái kaup, sem
nemur mörgum tugum þúsunda á ári, bændurnir draga
að slátra {rangað til sálnaveiðararnir hafa ákveðið kjöt-
verðið að minnsta kosti þriðjungi hærra en framleiðslu-
kostnaðinum nemur, og verkamennirnir neita að afgreiða
skipin, nema öllum kröfum þeirra sé fullnægt. Hver stétt,
hver einstaklingur blínir á sjálfa sig og missir sjónar á
hagsmunum þjóðarinnar allrar og gætir þess ekki heldur
að með þessu blinda kapphlaupi eru einstaklingarnir og
stéttirnar líka að grafa undan sinni eigin gæfu, gera
eignir sínar — rauðu seðlana, sem augað mænir eftir
— verðlausar.
Og jafnframt því, sem kaupkröfurnar margfaldast
minka afköstin. Fjöldi manna hefir það tvennt fyrir aug-
um að afla sem mest en afkasta sem minnstu, ganga ólúinn
heim að loknu dagsverki.
Á nú þjóð, sem þannig fer að ráði sínu skilið að sleppa
við hörmungar þessarar styrjaldar? Og hvernig mun þjóð
sem þannig fer að, standast samkeppnina við þær þjóðir,
sem hlotið hafa eldskírn þrauta ogjjjáninga og sleppt allri
einstaklingshyggju og síngirni og fórnað öllu fyrir ætt-
jörðu sína, sjálfstæði og frelsi? Brennandi af frama og
viðreisnarþrá' mun jafnt ungur maður sem gamall, jafnt
kona sem karl þessara þrautreyndu og marghertu þjóða
hefja viðreisnarstarfið, en mun þá þjóðin, sem gleymdi
skyldum sínum við ættjörðina, kæfði fórnarlundina og
lá í innbyrðis deilum, jafnt út af smáu sem stóru, verða
lengi að komast aftur á vonarvölina, hverfa aftur á bóla-
kaf í kviksyndi skulda og | lánsstraustsleysis, steypast á
kaf í Eysteinspyttinn, sem hún var drukknuð í, eftir 15 ára
stjórn síngjarnra ojj valdasjúkra sérhagsmunamanna.
Þinn einlægur
Jeremías.
Je§aja§
Og Jahve sagði: Sökum þess að dætur Zionar eru
drembilátar og ganga hnakkakertar, gjóta út undan sér
augunum og tifa í göngunni og láta glamra í öklaspenn-
unum, þá mun drottinn gera blóðugan hvirfil Zionardætra
og Jahve gera bera blygðan þeirra. Á þeim degi mun Jah-
ve burt nema skart þeirra, öklaspennurnar, ennisböndin,
hálstinglin, eyrnaperlurnar, armhringana, andlitsskýlurn-
ar, motrana, öklafestarnar, beltin, ilmbaukana, töfraþing-
in, fingurgullin, nefhringana, glitklæðin, nærklæðin,
möttlana og pyngjurnar, speglana, líndúkana, vefjarhett-
ina og slæðurnar. Og koma mun ódaunn fyrir ilm, reiptagl
fyrir belti, skalli fyrir hárfléttur, aðstrengdur hærusekkur
í stað skrautskikkju, brennimerki í stað fegurðar. Menn
þínir munu fyrir sverði falla og kappar þínir í orrustu. Og
hlið hennar munu kveina og harma og. hún sjálf mun sitja
einmana á jörðunni.
Vei þeim, sem rísa ára morguns til þess að sækjast
eftir áfengum di'ykk, sem sitja fram á nótt eldrauðir af
víni. Gígjur, hörpur, bumbur og hljóðpípur kveða við og
vínir flóir við samdrykkjur þeirra, en gjöfum Johve gefa
þeir eigi gaum og það, sem hann hefir með höndum, sjá
þeir ekki. Fyrir því mun lýður minn, fyrr en af veit, fara
í útlegð og tignarmennirnir kveljast af hungri og svall-
ararnir vanmegnast af þorsta. Fyrir því vex græðgi Heljar
og mun glennir ginið, sem mest hún má, og skrautmenni
landsins og svallarar, hervaldamennirnir og gleðimenn-
irnir steypast niður þangað. Og mannkind skal beygjast
og maðurinn lægjast og augu dramblátra verða niðurlút.
En Jahve hersveitanna mun háleitur verða í dóminum og
hinn heilagi guð sýna heilagleik í réttvísi. Og lömb munu
ganga þar á beit,- eins og á afrétti og hinar auðu lendur
ríkismannanna munu geitur upp eta.
Bréf Páls postula til Rómverja:
,, . . . Og þessvegna hefir guð ofurselt þá (mennina)
fýsnum hjarta þeirra til saurlifnaðar, til þess að þeir sín
á milli smánuðu likami sína. Þeir hafa umhverft sannleika
guðs í lýgi og göfgað og dýrkað skepnuna í stað skapar-
ans, hans sem er blessaður að eilífu. Amen.
Fyi’ir því hefir guð ofurselt þá girndum svívirðingar-
innar, því að bæði hefir kvenfólk þeirra breytt eðlilegum
samförúm í óeðlilegar og eins hafa líka karlmennirnir
hætt eðlilegum samförum við kvenmanninn og brunnið í
losta sínum hver til annars; karlmenn framið skömm með
karlmönnum og tekið út á sjálfum sér makleg gjöld villu
sinnar.
Og eins og þeir hii'tu ekki um að varðveita þekking-
una á guði, ofurseldi guð þá ósæmilegu hugarfari, svo að
þeir gjörðu það, sem ekki er tilhlýðilegt, fylltir allskonar
rangsleitni, vonsku, ágirnd, illsku, fullir öfundar, mann-
drápi, deilu, sviksemii, illmennsku, rógberar, bakmálugir,
guðshatarar, smánarar, hrokafullir, gortarar, hrekkvísir,
foreldrum óhlíðnir, óskynsamir, óáreiðanlegir, kærleiks-
lausir, miskunnralausir . . . “.