Stormur - 23.12.1942, Side 1

/
STO'RM U R
Ritstjóri: Magnús Magnússon i
’tVIII. árg. Reykjavík, 23. desember 1942 29. tölublað.
IEREMÍASARBRÉF
Reykjavík í des. 1942.
Gamli kunningi!
Á undanförnum 10—15 árum hafa ýmsir stjórnmála-
gasprarar og froðusnakkar sífelt verið að guma af því, að við
ættum elsta og merkasta löggjafarþing í heimi og jafnfram
. eru þessir menn úttroðnir af lýðræðisþembingi og nýmjólk-
I ’if 'olgri föðurlandsást. Og enn tala þeir svo með miklum
fi: ifeieik um endurreisn lýðveldisins, sem undir eins á að
er styrjöldinni lýkur.
Aldrei hefir gasprið og orðaskvaldrið um þetta risið hærra
á þessu ári, sem nú er að enda, en jafnframt gerast þau
tíðind. á Alþingi íslendinga, þessari ævafornu og merku
st iun, að þingflokkarnir gefast upp við það að mynda
æðislega stjórn og flýja á náðir ríkisstjóra og biðja
■lann að sjá einhver ráð til þess að landið verði ekki stjórn-
lai t! Finst þér þetta ekki vera heillavænlegur fyrirboði um
hið t ndurreista íslenska lýðveldi, sem koma á að skömmum
tíma liðnum?
Þingið hefir nú setið á annan mánuð og ekki aðhafst nokk-
^rn skapaðan hlut. Alt farið í þref og þjark og launtjalda-
ittakk um væntanlega ríkisstjórn, sem éngan árangur hefir
svo borið. Flokkarnir þrír, sem hæst hafa galað um úrræða-
leysi núverandi ríkisstjórnar og verðbólguvoðann, hafa hver
fyrir sig látið flokkshagsmuni og sérhagsmuni einstakra
ttianna sitja í fyrirrúmi fyrir því að finna úrlausn á vanda-
hiálunum og stöðva hina sívaxandi dýrtíð, sem er að eyði-
*eggja atvinnuvegi vora og gera stríðsgróðann að engu. —
Auðvirðilegust hefir framkoma Framsóknar-þingflokksins
verið. Hann eða foringi hans, Hermann Jónasson, þjáist af
éslökkvandi hefndár þorsta til Sjálfstæðismanna, og í von
það að geta svalað honum, bauð hann kommúnistum að
ganga að öllum skilyrðum þeirra og kröfum. En hvorutveggja
1var að kommúnistar vissu að þótt Hitler þyki ekki sem
áreiðanlegastur í viðskiftum og virði lítils orð og eiða
bá myndi þó enn minna treystandi á drengskap og efndir
Hermanns Jónassonar og Sveinbjarnar Högnasonar og svo
var hitt að fylgi þeirra var ekki einhlítt til þess að Hermann
Sæti myndað fyrstu bolsevikkastjórnina á íslandi, til þess
bhrfti líka á fylgi eða stuðningi Alþýðuflokksins að halda,
eh að vonum óaði þann flokk við því að láta krossfesta sig
p milli þessara tveggja ræningja og kaus því heldur að
^e£gja hart að sér og láta ganga á holdin, sem safnast höfðu
a hieðan greiður aðgangur var að ríkissjóðsjötunni. Er og
^íka sá munur á meltingarfærum forystumanna Alþýðuflokks
ljis og Framsóknar að hinir fyrnefndu þurfa eins og jórtur-
dýrin nokkurn tíma til þess að notfæra sér það, sem þeir
hafa gleypt í sig, en hjá hinum síðarnefndu er lystin svo
mikil að þeir veita sér aldrei tíma til þessarar stundarhvíld-
ar og þurfa helst að vera síetandi eins og hákarlinn.
Ekki hefir framkoma kommúnista heldur borið vott um
sérstaklega heita ættjarðarást því að hagsmunum föður-
landsins hafa þeir fórnað fyrir vonina um . það að geta
krækt í fáeinar sálir frá Alþýðuflokknum, ef hann gengi
til stjórnarsamvinnu, en þeir yrðu einir í stjórnarandstöðu.
Er það yfirleitt heldur vesöl og drengskapar snauð pólitík
að.velja sér ávalt það hlutskifti að vera ábyrgðarlaus ákær-
andi og dómari og vera ávalt einsýnu hlutdrægur og ósvífinn
í málssókn sinni.
Mjög vafasamt er það, hvernig þetta herbragð hefði hepn-
ast kommúnistum ef til þess hefði komið, að Alþýðuflokkur-
inn hefði farið í stjórn annað hvort með Sjálfstæðisflokkn-
um einum eða honum ásamt Framsóknarflokknum. Hjá öll-
um þorra manna eru það dýrtíðarmálin, og lausn þeirra,
sem öllu skifta, og því hefði naumast getað hjá því farið,
að hinir skynsamari og þroskaðri hluti verkalýðsins hefði
fylst réttmætri andúð og fyrirlitningu gegn þeim stjórn-
málaflokki, sem skarst úr leik á hættustund, og reyndi að
ónýta viðreisnarstarfið með áróðri og blekkingum.
En hvort sem kommúnistar hefðu tapað eða unnið á þessu
skelmisbragði sínu, þá er það að minsta kosti víst, að Al-
þýðuflokkurinn hefir ekki þorað af ótta við kommúnistana,
ef þeir einir væru í stjórnarandstöðu, að fara í stjórn með
Sjálfstæðisflokknum eða honum og Framsóknarflokknum,
og hefir því neitað stjórnarþátttöku, eftir að kommúnistar
skárust úr leik. Má virða Alþýðuflokknum þetta nokkuð til
vorkunnar, því að sannarlega máttu þeir ekki við því að
missa af þessum fáu sálum, sem eftir hírast, og það þrek-
virki höfðu þeir þó unnið við síðustu kosningar, að stöðva
hraðasta flóttann í liði sínu. En langsennilegast er, að hér
hafi verið um óþarfan ótta að ræða hjá Alþýðuflokknum,
og að þeir hefðu fremur grætt en tapað á því að lofa komm-
únistum að iðka skemdarstarfsemi sína, þegar allir hinir
stjórnmálaflokkarnir unnu að því eftir bestu getu að leysa
vandamálin. En um þetta þýðir ekki að tala, og auðvitað er
það ekki nema vonlegt að þeir, sem lengi háfa verið á undan-
haldi og flótta, verði kjarklitlir og sjái allsstaðar fjandann
á veggnum. Eini flokkurinn, sem hefir hagað sér drengilega
og þegnsamlega í þessu máli, er Sjálfstæðisflokkurinn. Hann
einn hefir boðist til þess að leggja stefnumál sín til hliðar
um stundarsakir, ef það gæti orðið til þess að samkomulag