Nýtt Helgafell - 01.10.1956, Blaðsíða 16

110
NÝTT HELGAFELL
hans dofnaði aldrei á æfingum, og sumir
leikarar, sem óx í augum þrek hans, gerð-
ust jurtaætur eins og hann, þó að þær til-
raunir færu venjulega út um þúfur eftir
nokkra daga.
Það gat ekki lítillátari richöfund en
Shaw. Texti hans sjálfs var honum langt
í frá heilagur. Hann hló að bröndurum sín-
um eins og þeir væru eftir einhvern annan
og gat aldrei fanð rétt með þá sjálfur. Em-
hverju sinm, þegar leikari nokkur fór
skakkt með tdsvar og baðst afsökunar,
sagði hann: ,,Þetta var betra en hjá mór.
Ef þcr ranghermið svona vel, þá skuluð þér
alltaf fara skakkt með — en gætið að stikk-
orðunum.“ Ekki taldi hann sig heldur ríg-
bundinn við sviðsetnmgu sína. Einhvern
tíma á æfingu hafði 'hann sagt einum leik-
aranna að ganga fyrir aftan borð á tiltek-
inni stundu; daginn eftir sagði hann hon-
um að fara framan við það. ,,En í gær
sögðuð þér mér að ganga aftan við það.“
,,Á, einmitt það? Þarna sjáið þér, hvað er
varasamt að fara eftir því, sem ég segi.“
Urfellingar hans og breytingar á textan-
um ofbuðu jafnan þeim, sem höfðu farið
fram á þær. Leikstjórar, sem báðu um við-
bótarsetningu til að hagræða gangi leiksins,
og leikarar, sem þótti kjarna málsins bera
of brátt að, fengu óðara sitt fram og stund-
um ríflegar útilátið en þeir ætluðust til.
Shaw fyrirleit ákaflega höfunda, sem vildu
ekki eða gátu ekki breytt hjá sér; hann
sagði, að þeir væru ,,engir fagmenn“. En
hann varð að gera breytingarnar sjálfur og
ekki emhver óvalinn fúskari.
Þegar Shaw var einn um leikstjórn, gekk
allt eins og í sögu. Það varð aldrei nein
misklíð. Ég heyrði aldrei nokkurn leikara
tala um hann öðruvísi en af ástiíð og aðdá-
Shaw um þab bil hann hóf að semja leikrit
un. Jafnvel þegar hann þurfti að vanda um
við einhvern, gat sá ekki látið sér þykja.
Hann sagði einu sinm við leikara: ,,Það
var einhver að hafa orð á því, að þér lékuð
of veikt í þessu hlutverki. Þér lékuð líka
svo veikt, að ég heyrði ekkert einasta orð,
sem þér sögðuð.“ Ofgarnar slævðu brodd-
inn.
Hann reiddist aldrei og tók öllum vand-
ræðum með geðprýði. Á einhverri Lund-
únasýningu var Henry Ainsley falið að
segja Shaw, að aðalleikkonan væri sífull.
,,Já, já, ég veit það,“ sagði Shaw, ,,en ég
vil heldur hana, þó full sé, en nokkra aðra
leikkonu ófulla.“
Meginregla hans við leikstjórn kom