Nýtt Helgafell - 01.10.1956, Blaðsíða 46

140
NÝTT HELGAFELL
ast hér það sem áður var vitað, að hann er
afbragðs verkmaður, sem aldrei finnst hann
vera búinn að fullvinna hlutverk sitt. Sig-
ríður Hagalín leikur Mabel Crum, einskonar
alþjóðlegan iiðsforingjahuggara, og tekst vel
með lítinn efnivið að vinna úr. Þá er aðeins
eftir að geta Guðmundar Pálssonar, sem
leikur Horton, einkaþjón jarlsins. Guðmundur
sýndi þarna, eins og hann gerði í Vetrarferð-
inni, að hann er mjög athyglisverður leikari.
Hann hefir næma tilfinningu fyrir manngerð,
og fíngerða kímnigáfu. Eg held það hljóti að
véra fleiri en ég, sem bíða þess með nokk-
urri óþreyju að Guðmundur fái tækifæri til
að spreyta sig á einhverju erfiðara en hann
hefur gert fram að þessu.
Þýðing Skúla Bjarkan virðist vera framar
öllum vonum, því að mjög erfitt er að þýða
leikrit eins og þetta, þar sem helmingur
fyndninnar byggist á því, að persónurnar
ýmist tala ekki á sínu móðurmáli, eða mjög
svo mismunandi mállýzkur. Þó er ekki til
neins að þýða „slang" bókstaflega. Þegar
talað er um ,,pony” á ensku í sambandi við
veðmál vita allir hvað við er átt, en að nota
á íslenzku „hross" í sama sambandi, er al-
gjörlega út í hött. Ekki get ég heldur ímyndað
mér að bölv og ragn hafi verið jafn kjarnyrt
á frummálinu og það varð í þýðingunni. Eg
vil ekki að órannsökuðu máli kenna þýð-
andanum -um öll þau „sko", sem ég tók eftir
á seinni sýningu, en mundi ekki eftir frá
frumsýningunni.
SlÐAN FRAMANSKRÁÐ var ritað, hefur
Sumarleikhúsið haft frumsýningu á öðru
leikriti; Lykill að leyndarmáli, eftir Frede-
rick Knott. Þetta var þó ekki nema að nokkru
leyti frumsýning, því leikritið var sýnt fyrir
ári síðan í Austurbæjarbíói með sömu leik-
endum að mestu leyti og sama leikstjóra.
Eini nýji leikandinn var Guðmundur Páls-
son, sem lék leynilögreglumanninn. Guð-
mundur náði vel hinum smáborgaralega
enska leynilögreglumanni, sem sker sig ekki
úr fjöldanum um neitt nema það, hve slung-
inn hann er við að upplýsa glæpi. Þó mætti
hann vera ennþá rólegri, sérstaklega í síð-
asta atriði, þegar hann er að leggja snöru
fyrir morðingjann. Allt veltur að vísu á því,
að morðinginn gangi í þessa snöru, en svo
bezt heppnast það, að leynilögreglumaðurinn
sé rólegur, og ekki sé flanað að neinu. Sömu-
leiðis held eg að enskir leynilögreglumenn'
tali ekki við fólk, sem þeir eru að yfirheyra
á heimili þess, án þess það hafi verið hand-
tekið, eins og þeir væru að snupra það. lón
Sigurbjörnsson var í sínu hlutverki eins mik-
ill Englendingur eins og hann var Ameríku-
maður í leikriti því, sem skrifað er um hér að
framan. Leikur Helgu Valtýsdóttur var ágæt-
ur, en ef tii vill þyrfti hún ekki að vera alveg
svona raunamædd þegar hún er að segja
fyrverandi elskhuga sínum, að allt hafi farið
vel og hún lifi nú hamingjusömu lífi með
eiginmanni sínum. Knút Magnússon hefi eg
ekki séð leika áður svo að ég muni, en hann
hefir, að mér virðist, ekki reynslu til að
leika á móti jafn vönum leikurum og þarna
voru að verki. Hann skilaði að vísu hlutverki
sínu skammlítið, en þegar á átti að herða,
þ. e. í síðasta atriðinu, brást honum boga-
listin, og hann réði ekki við það, sem honum
var ætlað að gera. Þá kem ég að því, sem
vakti mér mesta ánægju á þessari sýningu,
en það var leikur Gísla Halldórssonar. Þar
var ekkert of né van, en allt þrauthugsað
og öruggt. Sérstaklega tók ég eftir því, hve
allar hraðabreytingar voru miklu eðlilegri nu,
heldur en í þeim leikritum sem Gísli hefur
stjórnað sjálfur, jafnframt því að leika.
Gunncrr Hansen hafði leikstjómina á hendi
að þessu sinni, og tókst það mjög vel.
Þýðingin virtist mér lipur, en tjöldin voru
afleit.
Dálítið ólag var á ljósunum á frumsýning-
unni, og ætti slíkt ekki að þurfa að koma
fyrir.
MARGUR HLAKKAÐI til að sjá „rússneska
ballettinn", sem Þjóðleikhúsið bauð hingað
fyrir nokkrum vikum. Þeir hinir sömu urðu
fyrir sárum vonbrigðum. Hér var ekki um
neinn ballett að ræða, í venjulegum skiln-