Nýtt Helgafell - 01.12.1958, Blaðsíða 50

136
HELGAFELL
mikið um Miss Ross gefið — hefurðu sjálf
sagt.
Hann var frjálslegri á þessari stnndu en
nokkru sinni fyrr, og greip um öxl stúlkunni.
Anne? spurði hann aftur, stundarhátt. Ilver
veit nú nokkuð lengur, nema við tvö?
Enginn, svaraði hún lágt og hristi höfuðið.
Hvað er það þá, sem skiptir nokkru máili?
spurði hanu óþolinmóður.
Hún svaraði með því einu að yppta öxlum
lítið eitt.
Hvað er að? spurði hann ])á, öllu blíðlegar,
og settist.
Enn var stúlkan þögul. Hann leit framan
í hana og reyndi, sjálfs sín vegna, að ráða í
það hvað amaði að henni. Þá laust hann nýr
ótti. Hann svipaðist um í kennslustofunni og
varð Iitið á háa auða stólinn við vegginn, fj7rir
enda tómra borðanna; og það var sem hann
greindi í fjarlægð rödd, er spurði: Hvað er
býfluga á háskozku, Stephen?
Aftur leit hann á Anne Stafford, mildum
augum, angurvær. Hann hlaut að viðurkenna
fyrir sjálfum sér, að ef hann hefði aldrei beð-
ið stúlkuna um að koma til fundar við sig
hjá Quarry-höfða, myndi Miss Ross nú vera
komin til vinnu sinnar, eins og jafnan fyrr . . .
En engu var líkara en Anne hefði lesið
hugsanir hans. Hún tók að kjökra; og líkami
hennar bifaðist, á nákvæmlega sama hátt og
líkami Miss Ross hafði gert . . .
Ilvers vegna em að gráta? spurði hann.
Hún leit nú upp í augu honum, hristi liöf-
uðið og mælti, sundurslitnum orðum gegnum
kjökrið:
É — ég mœtti henni, þegar ég var á leiðinni
niður eftir til þín. Ilú — hún sagði mér að
fara heim aftur. É — ég gekk meðfram ánni,
því ég hafði sagt mömmu, að ég œtlaði að
skreppa til Tyrells-hjánanna og verða um
kluklcustund burtu. Ég var rétt hjá bugðu-
lóninu, þe — þegar hún œpti — og ég sá hana
fara í loftköstum á hjólinu, marga hringi.
Ilún — hún hrapaði ekki beint niður í vatn-
ið. Pabbi segir, að það hefði getað bjargað
lífi hennar. Hún lenti utan í snös á klett-
inum ...
Stephen sá fyrir sér, næstum jafn ljóslega
og stúlkan, hvar Miss Ross kollsteyptist niður
brattann; og heyrði nú það óp, sem einhvern-
veginn hafði átt upptök sín í lungum hennar
á þeirri stundu er hún hjúfraði sig kjökrandi
upp að brjósti hans skömmu áður. — Nú
varð honum nánast óglatt; og hann stóð upp.
Að utan bárust glaðar raddir barnanna og
óhemjulegt ákall Vitlausa-Murrays: Stephen!
Stephen, hjádpaðu mér!
Það brakaði í dyrum skólahússins um leið
og hann opnaði þær; en nú vissi hann, að
aldrei framar myndu þessar dvr þurfa að reka
upp hljóð hans vegna. Iíann staðnæmdist á
tröppunum, og kvalarar skólafíflsins flýðu er
þeir sáu hann birtast.
Hann dró djúpt andann og svipaðist um,
en vissi sízt sjálfur hverjar tilfinningar hans
voru þessa stundina — eða áttu að vera.
Kennslukonan skipti tilvist hans harla litlu
máli, hvort heldur hún var lífs eða liðin; og
þó myndi ekkert verða hér eftir með alveg
sama hætti og áður. Líkt og Vitlausi-Murray
myndi hann bera andvana dýr upp á vasann,
með daufum þef ilmvatns og svita. — En
hvað um ána hans?
Hann var búinn að glata ánni sinni. Sú
látna hafði haft á brott með sér gyðjuna
Annalee; blóð hennar sjálfrar hafði saurgað
ána. Og því lengur sem ]rað fengi að blandast
straumi árinnar — og tímans — þeim mun
meiri yrði kraftur þess. Aldrei framar myndi
hann nú leggja sér til munns fisk úr þessari
á, né heldur láta vatn hennar lauga skó
sína . . .
Skvndilega fann hann fyrir hatri til hinnar
látnu konu; óp hennar kvað við í eyrum
hans líkt sigurhlátri. Hún hefði vel getað séð
ána lians í friði; og ekki aðeins þetta fagra
vatnsfall, áður heimkynni gyðjunnar Anna-
lee — heldur öll vatnsföll og ár um víða ver-
öld; því að nú voru þær allar undirlagðar
þeirri vesölu goðveru, sem eitt sinn hafði ver-
ið kennslukona við lítinn skóla; kennslukona
með rýr brjóst, sem hún blygðaðist sín fyrir,
og smábólótt andlit, er gekk á guðs vegum.