Nýtt Helgafell - 01.04.1959, Blaðsíða 11

FORSPJALL
5
sjálfsögðu er ekki hægt að gera nema mjög
lauslegar tillögur í þessu stutta spjalli.
Fyrst verður þá að leggja áherzlu á það
meginatriði, að bein laun frá ríkinu til ein-
stakra listamanna hljóta að eiga réttlæt-
ingu sína í því, að þjóðfélaginu hefur mis-
tekizt vegna fámennis þjóðarinnar eða ann-
arra ástæðna að búa listamönnum sínum
þau starfsskilyrði og efnahagsaðstæður, sem
við verði unað. Án þessa ástands hefði eng-
um dottið laun til listamanna í hug, en lát-
ið nægja að hlaða á þá orðum og yfirþyrma
þá á afmælum. Ef þetta gildir almennt,
þá leiðir af því, að aldrei ætti að styrkja
listamenn — frekar en aðra menn — til
starfa, sem þeir hafa þegar á annan hátt
fengið góð skilvrði til að vinna. Listamenn,
sem hafa viðunandi laun við leikhús, hljóm-
sveit, skreytingu opinberra bygginga eða
önnur störf í listgrein sinni, eiga ekki að
þurfa á frekari styrkjum að halda, nema
þá til náms eða vegna annarra sérstakra
aðstæðna.
ví miður skortir marga góða listamenn
sb'k skilyrði, og til þeirra ættu launin
að renna. Jafnframt þarf fyrirkomulag
styrkjanna að vera þannig, að þeir komi
að sem beztum notum og örvi listamenn
sem mest til frjórrar listsköpunar. Sá hátt-
ur, sem verið hefur á úthlutun hingað til,
að reynt sé að veita sem ílestum smáupp-
hæðir á ári hverju, er áreiðanlega ekki
heppilegur frá þessu sjónarmiði. Smástyrk-
JÓHANN S.
HANNESSON
Ófreski
Nei, þú ert jafnt og aðrir engum Hkur,
alsjálf hver kennd, liver hugsun, röddin, brosið
og augun mædd og kýmin. Yrði kosið
á kærri vin, þá þegði eg. En slíkur
er aldavaninn, að það nær of skanunt
að eiga við þig skipti lífs og sálar.
Eg þekki rakt af rótum allt, sem brjálar
mér reynslu af þér sem stökum manni, cn samt,
þegar þú flenntum lófa ypptir öxlum,
úteygur sé eg hjá þér fylgjur tvær,
og mér finnst þú á milli þeirra hvcrfa,
á mótum ósamrýmanlegra gerfa:
hjarðkonungsins, sem hörpu drottni slær,
hræsins í kös, með brotið gidl úr jöxlum.