Nýtt Helgafell - 01.04.1959, Blaðsíða 28

22
HELGAFELL
maður skammast sín jafnvel. En það er ekki
htegt að láta þá fara sínu fram.
Ég fer ekki með hann, endurtók Daru.
Það er skipun, sonur. Ég endurtek það.
Éinmitt. En segðu þeim það, sem cg segi
við þig: Ég fer ekki með hann.
Balducci luigsaði sig sýnilcga vandlega um.
Hann horfði á Arabann og Daru. Loks tók
hann ákvörðun.
Nei. Ég segi þeim ekki neitt. Þú um það,
cf þú vilt ekki veita okkur lið, en ég ætla
ekki að klaga þig. Eg hef skipun um að skila
af mér fanganum: ég geri það. Þú kvittar
fyrir.
Það er óþarfi. Ég skal ekki neita, að þú
hafir skilað honuni af þér.
Vertu ekki vondur við mig. Eg veit, að þú
mundir segja sannleikann. Þú ert fæddur hér,
þú ert maður. En þú verður að kvitta, það
er skylda.
Daru dró út borðskúffuna, tók upp úr
henni litla ferkantaða flöskn með bláu blcki,
rauða pcnnastöng með penna, sem hann not-
aði við forskriftarkennslu, og skrifaði nafn sitt
undir kvittunina. Lögreglumaðurinn braut
blaðið vandlega saman og stakk því í vcski
sitt. Þvínæst gekk hann til dyra.
Ég ætla að fylgja þér úr lilaði, sagði Daru.
Nei, sagði Balducci. Það tekur því ekki að
vera með neina kurteisi. Þú ert búinn að
móðga mig.
Hann leit á Arabann, sem sat hreyfingar-
laus á sama stað, saug ólundarlega upp í nef-
ið og sneri sér að dyrunum: Vertu sæll, sonur,
sagði hann. Hurðin skall aftur á liæla lionum.
Balducci brá fyrir utan við gluggann, síðan
hvarf hann. Fótatak hans kafnaði í snjónum.
Hesturinn ókyrrðist í útihúsinu, hænsnin urðu
hrædd. llétt á eftir gekk Balducci aftur fram-
hjá glugganum og teymdi á eftir sér hestinn.
Ilann liélt að bratta stígnum án þess að líta
við, hvarf síðan og hesturinn á eftir lionum.
Daru gekk aftur til fangans, sem sat enn
grafkyrr, en hafði ekki af honum augun.
Bíddu, sagði kennarinn á arabísku, ætlaði
síðan inn í herbergi sitt. Þcgar hann var kom-
inn að dyrunum, fékk hann eftirþanka, sneri
við, tók skammbyssuna og stakk henni í
vasa sinn. Þvínæst gekk hann inn í herbergið,
án þess að líta við.
Góða stund lá hann á legubekknum, liorfði
á himininn loka augunuin hægt og hægt,
hlustaði á þögnina. Það var þessi þögn, sem
honum liafði veitzt erfitt að þola fyrst eftir
að hann kom hingað, að stríði Ioknu. Hann
hafði sótt um stöðu í smábænum við fjalls-
ranann, sem aðskildi eyðimörkina frá háslétt-
unni. Klettabeltin þar, græn og svört í norðri,
rauð og gul í suðri, voru landamerki liins
eilífa sumars. Hann hafði verið skipaður í
stöðu lengra norður, á sjálfri hciðinni. í fyrstu
liafði einveran og þögnin verið honum erfið
á þessu hrjósturlendi, þar sem ekkert var
nema grjót. Stundum sáust jilógför, sem hefðu
getað komið mönnum til að halda, að þarna
væri einhver ræktun, en jörðin hafði verið
jilægð til þess eins að róta upp sérstakri stein-
tegund, sem var vel fallin til húsagerðar. Hér
var ekki plægt nema til að uppskera grjót.
Aður fyrr kröfsuðu menn ofurlítið af mold,
sem hafði safnazt saman í skorningum, og
bættu með henni rýra garðana í þorpunum.
Svona var þetta land, þrír fjórðu hlutar þess
voru þaktir grjóti. Bæir risu þar upp, blóm-
guðust, hurfu síðan. Menn lifðu þar, unnust
eða bitust, og dóu síðan. í þessari eyðimörk
var enginn neitt, hvorki hann né gestur hans.
Og þó vissi Daru það, að utan við þessa
eyðimörk hefði hvorugur þeirra getað lifað í
raun og sannleika.
Þegar hann reis á fætur, barst ekkert liljóð
úr kennslustofunni. Hann furðaði sig á þeirri
falslausu gleði, sem hann varð gripinn við
tilhugsunina um það, að Arabinn hefði flúið
og hann væri aftur orðinn einn, án þess að
þurfa að taka neina ákvörðun. En fanginn
var kyrr. Hann liafði aðeins lagzt endilangur
milli ofnsins og kennaraborðsins. Hann var
með opin augu og horfði upp í loftið. Þegar
hann lá þannig, bar sérstaklega mikið á Jiykk-
um vörunum, sem gerðu hann ólundarleg-
an á svip. „Komdu,“ sagði Daru. Arabinn stóð
upp og fylgdist með honum. Þegar þeir komu
inn í herbergið, benti kennarinn honum á
stól við liorðið hjá glugganum. Arabinn sett-
ist, en liafði ekki augun af Daru.
Ertu svangur?
Já, sagði fanginn.
Daru lagði á borð fyrir tvo. ITann náði í
mjöl og olíu, hnoðaði deig og kveikti á litla
gasofninum. Meðan hveitikakan var að bak-
ast, fór hann í útihús og sótti ost, egg, döðlur