Nýtt Helgafell - 01.04.1959, Blaðsíða 31
GESTURINN
25
gegnum kennslustofuna og kcnnarinn benti
félaga sínum á útgöngudyrnar. Farðu, sagði
hann. Hinn hreyfði sig ekki. Ég kem á eftir,
sagði Daru. Arabinn gekk út. Daru fór inu í
herbergið og bjó til nesti úr kexi, döðlum og
sykri. Þegar hann kom inn í kennslustofuna,
hikaði hann andartak fyrir framan kennara-
bovðið, gekk síðan út úr skólanum og læsti
á eftir sér. Þessa leið, sagði hann. Iíann hélt
í austurátt, og fanginn á eftir honum. En
þegar þeir voru komnir nokkur skref frá
skólanum, fannst honum hann heyra óljósan
hávaða að baki þeim. Hann sneri við og
rannsakaði umhverfi skólans: þar var enginn.
Arabinn horfði á hann, án þess að skilja.
Ivomum, sagði Daru.
Þeir gengu í klukkutíma og hvíldu sig hjá
einhverskonar kalkdranga. Snjórinn þiðnaði
ineir og meir, sólin þurrkaði upp vatnið jafn-
harðan, hreinsaði skjótlega heiðina, sem þorn-
aði smám saman og titraði einsog sjálft loft-
ið. Þegar þeir héldu aftur af stað, gaf jörðin
frá sér hljóð undir fótum þeirra. Oðru hverju
flaug fugl framhjá með glöðu gargi. Daru
drakk ferska birtuna löngum teygum. Það
komst einhver ólga á hug hans andspænis
þessu gamalkunna landflæmi, sem nú var
næstum heiðgult undir bláum himinhjálmin-
um. Þeir gengu enn í klukkutíma, það hall-
aði undan fæti í suður. Þeir komu á eins-
konar holt úr meyru bergi. Þaðan hallaði land-
inu til austurs að lágri sléttu, þar sem greina
mátti nokkur mjóslegin tré, og til suðurs að
klettabelti, sem gaf landslaginu grettiun svip.
Daru litaðist um í báðar áttir. Það var
ekkert að sjá nema himin og jörð, enginn mað-
ur á ferli. Hann sneri sér að Arabanum, sem
hovfði skilningssljór á hann. Daru rétti hon-
um nestispakkann: „Taktu þetta“, sagði hann.
„Það eru döðlur, brauð og sykur, nóg handa
þér til tveggja daga. Hérna eru lika þúsund
frankar". Arabinn tók við pinklinum og pen-
ingunum, en hélt á því báðum höndum í
brjósthæð, einsog hann vissi ekki hvað hann
ætti að gera við það. „Sjáðu nú“, sagði kennar-
inn, og benti í austurátt, „þarna cr vegurinn
til Tingví. Það er tveggja tíma gangur þang-
að. í Tingví er lögreglustjórnin. Hún bíður
þín“. Arabinn horfði í austur, en hélt stöðugt
pinklinum og peningunum upp við brjóst sér.
Daru tók í handlegg honum og leiddi hann
hranalega spottakorn í suður. Hjá hæðinni,
þar sem þeir nú voru, sást á ógreinilegan
götuslóða. „Þessi gata liggur yfir heiðina. Þeg-
ar þú liefur gengið allan daginn, kemurðu
í beitilönd og hittir fyrstu fjárhirðana. Þeir
taka við þér og hýsa þig, eins og lög þeirra
bjóða þeim“. Arabinn hafði nú snúið sér að
Daru, og það var kominn einhver angistar-
svipur á andlit hans: „Heyrðu“, sagði hann.
Daru hristi höfuðið: „Nei, þegiðu. Nú skil ég
við þig“. Hann snerist á hæl, tók tvö stór
skref í áttina að skólanum, leit tvíráður á
hreyfingarlausan Arabann, og hélt áfram.
Nokkra stund lieyrði hann ekki annað en
greinilegt fótatak sjálfs sín á kaldri jörðinni,
og hann leit ekki við. Hann hafði þó ekki
farið langt áður en hann sneri sér við. Arab-
inn stóð enn í sömu sporuin fyrir neðan hæð-
ina, hafði látið handleggina síga og horfði á
eftir kennaranum. Daru fékk kökk í hálsinn.
En hann bölvaði af óþolinmæði, lyfti hand-
leggnum hátt í kveðjuskyni og hélt áfram
göngunni. Hann hafði gengið alllengi, þegar
hann nam staðar og leit aftur við. Þá var
engan mann að sjá hjá hæðinni.
Daru staldraði við. Sólin var nú komin hátt
á loft og farin að velgja honum vcl á enninu.
Kennarinn lagði enn af stað, í fyrstu hikandi,
síðan ákveðinn. Þegar hann kom að litlu hæð-
inni, sem skólinn stóð á, var hann orðinn löðr-
andi í svita. Hann lagði á brattann og fór eins
hratt og hann komst. Þegar upp kom, nam
hann staðar móður og másandi. Klettabeltin
í suðri bar skýrt við bláan himininn, en hita-
móða hafði breiðzt yfir lágsléttuna í austri.
Daru brá ónotalega við, þegar hann kom
auga á Arabann í þessu ljósa mistri ganga
hægt eftir veginum, scm lá til fangelsisins.
Lítilli stundu síðar stóð kennarinn við
gluggann í kennslustofunni og horfði á geisla-
flóðið hellast yfir heiðina, án þess þó að taka
eftir því. Hann var nýbúinn að lesa orðin,
sem skrifuð höfðu verið á töfluna fyrir aftan
hann, milli bugðóttra Frakklandsfljóta, við-
vaningslegri hendi: „Þú hefur framselt. bróður
okkar. Þú átt eftir að gjalda fyrir það“. Hann
horfði á himininn og á heiðina, en fyrir hand-
an hana teygðust ósýnileg landflæmi út að
sjó. Á þessu víðáttumikla landi, sem honum
hafði þótt svo undur vænt um, stóð hann
einn. Jón Óskar islenzkaði