Alþýðuhelgin - 23.01.1949, Blaðsíða 4

20
NIOTaHílŒAcriV
um óvenjulega mikið úrval að ræða;
meira en nokkru sinni fyrr.
Af drengjabókunum voru áberandi
vinsælastar „Björt eru bernskuárin“
eftir Stefán Jónsson, höfund „Hjalta
litla“ og Guttavísnanna“ og „Á skipa-
lóni“ eftir Jón Sveinsson (Nonna), og
er það I. bindi af hinum gamalkunnu
og vinsælu Nonna-bókum. Má með
sanni segja, að þarna hafi valiö verið
léttast fyrir íslenzka bókakaupendur
fyrir þessi jól, auk þess, sem þeim
stóð einnig til boða Ritsafn Sigur-
bjarnar Sveinssonar (Bernskan og
Geislar), enda sá á hillum búðarinn.
innar, að menn kunnu að meta þessar
bækur. Þá seldist „Blá bók“ Bók-
fellsútgáfunnar „Jói gullgrafari“,
mjög mikið. Indíánasögur eru vin-
sælt lestrarefni tápmikilla drengja og
varð þar helzt fyrir valinu „Sléttu-
búar“ eftir Cooper. Fyrir 8—10 ára
aldurinn virtist mér „Litli flakkar-
inn“ eftir Hector Malot mesta sölu-
bókin, þar til út kom bók barnanna
sjálfra, „Frá mörgu er að segja“. Bók
sú er mjög sérstæð og algerlega sam-
in og myndskreytt af börnum, urðu
vinsældir hennar slíkar, að allt það,
er tókst að fá bundið fyrir jól, seld-
ist upp. Af stúlkubókunum var
„Sigga Vig'ga“ langsamlega mesta
sölubókin. Aðrar bækur seldust mjög
mikið, eins og t. d. „Adda lærir að
synda“, „Skátastúlka í blíðu og
stríðu“, „Vala“ o. fl. o. fl.
Mjög er það misjáfnt með fólk, er
kemur í bókabúðir fyrir jólin, hve
það er ákveðið um kaup sín, eða hve
það leitar aöstoðar afgreiðslumanna
viðkomandi búðar. Hér koma menn
úr öllum stéttum, á öllum aldri, allt
frá börnum til gamalmenna. Allir
þurfa að kaupa bók fyrir jólin. Sum-
ir koma ákveðnir og biðja um ákveðn
ar bækur, en aðrir vita ekki hvað þá
vantar, að öðru leyti en því, að það
á að vera bók handa einhverri á-
kveðinni persónu. Við, sem vinnum í
bókabúðunum fyrir jólin, verðum því
oft. að taka á okkur áhyggjur þeirra,
sem inn fyrir þröskuldinn koma
(annars segi ég, að það sé enginn
þröskuldur á vegi þeirra, sem verzla
í ísafold). Það þarf að velja bók fyr-
ir pabba, mömmu, frændá, frænku
og svo alla litlu angana. Sem sagt,
fólk á öllum aldri, alveg frá þeim
yngsta í fjölskyldunni til hins elzta.
Stundum vill bera á tortryggni hjá
fólki, um að afgreiðslumanninum
muni ekki allskostar til þess að
treysta, að leiðbeina um bókavalið.
Slíku fólki bendum við aðeins á það
kjörorð fyrirtækisins, að gera alltaf
sitt bezta fyrir hvern viðskiptavin,
því að þó það sé einu sinni hægt,
að prar.ga einhverju inn á hann, þá
sé traust hans meira virði en nokkrir
aurar eða krónur. Þetta finnst mér
flestum skiljast, er þeir hugsa málið.
SVEINN GUÐLAUGSSON (Bækur og ritföng, Austurstrœti).
• • _____________________________________________________________
„Bókakaup unga fólksins eru m'kil og fara sízt minnkandi."
Flestir gerðu ráð fyrir mikilli jóla-
bóksölu 1 ár, þar sem mjög lítið úr-
val var af öðrum lientugum vörum til
gjafa. Raunin varð einnig sú, að bæk-
ur seldust mjög mikið. Hafa senniiega
fleiri gefið bók í jólagjöf en nokkru
sinni fyrr. Þó var það áberandi, að
fólk keypti yfirleitt ódýrari bækur en
það liefur gert undanfarin ár.
Fólk spyr eftir öllum flokkum
bóka, myndarlegum, þýddum skáld-
sögum handa kvenþjóðinni, bók um
þjóðleg fræði eða ævisögu handa
eldra fólki o. s. frv. Falleg myndabók
þykir góð gjöf handa hverjum sem er.
Ljóðabækur góðskáldanna, eldri og
yngri, eru vinsælar, og seljast yfirleitt
vel. Þær eru engu síður valdar til
tækifærisgjafa en skáldsögur og
fræðibækur. Leikrit seljast ekki mik-
ið. Þó er til dálítill hópur manna,
sem safnar þeim. Smásögur seljast
misjafnlega og eru lítið eftirspurðar
til jólagjafa. Þó seljast alltaf dável
smásagnasöfn íslenzkra góðskálda.
þýddar smásögur, jafnvel eftir góða
höfunda, seljast oft lítið.
Það er mjög algengt, eigi sízt fvrir
jólin, að fólk kemur inn í bókabúð
án þess að hafa ákveðið hvaða bækur
það ætlar að kaupa. E. t. v. spyr það
eftir ákveðnum bókum, en hefur þó
ekki fastráðið að kaupa þær, vill
gjarnan vita, hvort ekki eru til aðrar
heppilegar bækur fyrir t. d. gamla
konu í sveit, sjómann, fimmtán ára
stúlku o. s. frv. Verður bóksalinn þá
að komast eftir. hvort væntanlegur
bókareigandi hefur áhuga á einhverju
sérstöku: ævisögum. ferðabókum,
ljóðum, þjóðsögum. Þá þarf og að
athuga, hvað bókin má vera dýr.
Margir hafa sett sér einhver takmörk
með það. En þótt verðið hafi mikið
að segja, vilja þó allir velja góða bók
handa vinum sínum.
Mér virðist fólk fara allmlkið eftir
ritdómum, er það velur bækur. Þó
hleypur það ekki svo mjög eftir lof-
gerðum. þeim, sem oft felast í rit-
dómum, en er þakklátt fyrir þær
upplýsingar og -staðreyndir um bæk-
urnar, sem það fær þar stundum. Síð-
an notar það eigin dómgreind og vel-
ur sjálft. Auglýsingar minna að sjálf-
sögðu á bækur, og hafa s.iálfsagt í
ýmsum tilfellum allmikið að segia.
Hvað snertir bókakaup unga fólks-
ins, verð ég að segja það, að þau eru
mikil og fara sízt minnkandi.
Þó er það áberandi, hvað yngri
kynslóðin kaupir mikið af alls konar
tímaritum og „magasinum'1. Raunar
virðast þau kaup fara vaxandi meðal
eldri kynslóðarinnar líka. Það er eins
og fólk gefi sér ekki tíma til þess,
á þessari öld hraðans og óróans, að
lesa langar bækur, vill lieldur renna
augum yfir ágrip. Hvort sem mönn-
um líkar betur eða ver, virðist sækja
í sama horfið hér og annars staðar:
Hið „samþjappaða form“ aflar sér æ
meiri vinsælda.
Má nefna um það mörg dæmi, bæði
erlend og innlend, þótt hér skuli að-
eins bent á hina miklu útbreiðslu,
sem tímaritið „Úrval" hefur hlotið.
—----------4------------
t