Alþýðuhelgin - 19.02.1949, Blaðsíða 2
50
ALÞÝÐUHELGIN
lagið og holan hans Sæmundar, lok.
aðar, svo að ekki var hægt að safnast
þar saman til þess að ræða málið.
Hins vegar röltu menn niður í sjó.
garðshlið um tíuleytið og stóðu þar
við hjallana. Og þar hittust þeir um
þetta leyti, Áki kengur og Toggi í
Fold. Áki yar með blaðið í hendinni,
þegar Toggi kom austan með grjót-
görðunum til hans að hjallinum.
„Hefurðu heyrt um þessa bifreið?“
spurði Áki.
En Toggi hafði ekki séð blaðið og
hristi því höfuðið.
,.Bifreið, seg'irðu. Hvað er það?“
,,Ja, sjáðu. Það stendur allt hérna í
blaðinu. Það er cins konar vagn; sem
gengur ekki fyrir neinu nema sjálfum
sér. Það er hægt að fcrðast í honum.
Hann kemur hingað einhvern tíma
núna í vikunni, og manni er ráðlagt
að koma ekki of nálægt honúm.“'
Áki dró „Klukkuna“ upp úr vasa
sínum, fletti blaðinu og bcnti Togga
á greinina ó öftustu síðu. Toggi Jiékk
upp við hjallinn, studdi hann, með
annarri öxlinni og las, cn við og við
Jiurrkaði hann tóbaksdropa af néfinu
mcð handarbakinu. Þcgar hann hafði
lesið greinina, leit hann út á sjóinn
og sagði:
„Þctta er nú ein apdskotans blaða.
lygin. Ég hcí séð blöð að sunnan, en
aldrei lesið þar ncitt um svona lagað.
Við bíðum, þangað til þetta kemur
hingað, ef það kcmur þá nokkurn
tíma. Hvernig ætti það til dæmis að
komast yfir brúna?“
,,Nú, ekki síður cn yfir Vegina,
ekki er brúin ósléttari.“
„Nci, cn þetta hlýtur að drífast
með skrúfu, spöðum eða þesS háttar
eins og mótorbátarnir, annars kcmst
það ekki áfram.“
,,Það er nú alveg ómögulegt, því
að þá myndu allir vegirnir eyðileggj.
ast, rifna upp og verða ófærir fyrir
vagnana að fara aftur sömu leið. Ef
þsir gerðú þetta, þó 'mundi lands-
stjórnin banna þá alveg.“
Þetta voru víst gildar röksemdir.
Toggi tvísté nokkra stund, reis frá
hjallinum og hvimaði augunum til
Áka.
„Nú, en hvernig er það þá? Ef
þetta brúkar ekki spaða, hvernig fer
það þá áfram? Það er nefnilega það,
sem ég skil ekki.“
„Ja, ekki veit ég það heldur. En
ég man það líka, að ekki skildum við
fyrirfram, og jafnvcl ekki enn, hvern.
ig í ósköpunum menn færu að því
að tala gegnum vír margar dagleiðir
— og þó gera þeir það eins og að
drekka. Það er nú rnargt, sem maður
ekki skilur. . . . Ertu í vinnu?“
„Ég, nei. Þú veizt, að ég er ekki
hátt skrifaður hjá Kaupfélagsvald.
inu. Ég er aldrei kallaður, þó að eitt-
hvað sé að gera. Það eru bara alltaf
sömu mennirnir kallaður. Er ekki líkt
á komið með þig? Færð þú nokkurn
tíma vinnu hjá þeim?“ .
„Það er nú lítið um það. Ég fór
beint til Sigurðar í haust, strax og
það heyrðist, að hann ætlaði að fara
að byggja sláturhúsið. Hann hlustaxii
bara á mig þegjandi, sagði ckki orð,
horfði bara á mig cins og hann cr
vanur. Svo þagnaöi ég og beið cftir
svari, og þegar ég hafði beðið góða
stund, cn hann sat og skrifaði eitt.
hvað í bók, spurði ég, livað ha'nn
segði. Og hann svaraði:
„Ég skal muna eftir því, að þú
hafir talað við mig. Ég hef ckki tíma
núna.“
Og ég fór við svo búið. Hann talaði
aldrei við mig, Ég fór vestur eftir,
þegar byrjað var, var þar svona að
fiækjast fyrir þcim, en hanrt leit ekki
einu sinni við mér, gekk bara fram
hjá mér cins og ég væri ekki til. Það
cr orðinn völlur á þcim manni. Ég
heíd næstum því, að Kaupfélagsvaldið
sé orðið voldugra en. Búðarvaldið
varð nokkurn tíma. Þarna byggir
hann og byggir. Sláturhúsið er risið
upp við sjógarðinn, og nú'cr sagt, að
hann ætli að fara að láta byggja
geysistóra kartöflugeymslu við lilið.
ina á j)ví. Það kvað eiga að grafa
feikna djúpan kjallara undir hana.“
„Jamm. Og svo eru framkvæmdirn.
ar í Fenjum. Þar er orðin breyting
frá því, sem óður var. Hefurðu heyrt
að Arngrímur gamli sé að fara til
hans?“
„Nei, það hef ég ekki heyrt. En ég
hef heyrt, að það sé heldur betur farið
að kólna milli hjónanna í Fenjum. —
Nú — og ef hún úthýsir honum al.
veg, þá er von að hann sé þversnú.
inn.“ Áki glottir.
Toggi ætlaði að svara einhverju
þegar hann kom auga á ungan mann,
sem kom upp frá flæðarmálinu. Hann
var grannur vexti, háleitur og eins
og hann gcngi á tánum. Hann var
berhöfðaður, fölleitur og bjartleitur.
Hann stefndi til þeirra, þar sem þeir
stóðu.
„Nú, þarna kemur hann. Það cr
bezt að spyrja kauða,“ sagði Áki
kengur og vætti varirnar.
Pilturinn gekk hratt upp gljúpan
sandinn. Það var eins og fætur hans
aðeins snertu hann, en sykkju ekki í
hann. Hann blístraði lagstúf, og svo
virtist sem hann tæki ekki eftir
þcim Togga og Áka, þar sem þeir
hímdu, því að hann liélt áfram.fram
hjó þeim upp um sjógarðshliðið.
„Hvaða asi er á þér, Geir?“ sagði
Áka glaðklakkalega. „Það er naum.
ast, að það er orðinn völlur á þér.“
Geir Geirsson sneri sér að þeim,
horfði á þá spyrjandi stórum, blóum
augum, strauk svo ljósan lokk af
enninu og svaraði.
„Ég gekk austur með,“ sagði hann
lágt og hljómlaust, eins og hann að.
eins væri að svara rödd, en ekki
mönnum. Svo leit hann niður fyrir
sig og sagði í sömu annarlegu tón.
tegundinni: „Lognaldan er svo hlý og
mjúk núna. Hún er svört við sand.
inn, hvelfist að honum og hnígur ein
og ein. . . . Hún er eins og silki. Það
er hlýtt í flæðarmálinu. . . . Ég fór
. . . ég fór úr sokkunum og óð í logn.
öldunni."
Áki glápti á hann með opinn munn.
Toggi leit til hans hornauga og það
voru hrukkur við augun. Svo litu
þeir spyrjapdi hvor á annan, en pilt.
urinn horfði beint út á sjóinn. Svo
var eins og hann vaknaði af draumi,
hann hnyklaði ofurlítið brúnirnar og
greip í skyrtukraga sinn.
Þá brostu þeir Áki og Toggi og Áki
spýtti í grjótgarðinn við hlið sér.
„Jæja, já. .. . Þú óðst í sjónum. Það
•er nú gaman að vaða í sjónum, svona
þegar gott er veður.“
„Já. og litlu, mjúku öldurnar vefa
rósaflúr í sandinn, og það situr eftir
þegar íellur út . . . en svo hverfur það
með flóðinu ... cn það kpmur ailtaf
aftur, cndurnýjast og skapast. Hafið
þiö ekki séð það?“
„Rósaflúr, segirðu? Rósaflúr? Ég
veit nú ekki einu sinni, hvað það er,
drengur minn,“ svarar Áki og starir
hissa á piltinn. Svo snýr hann sér að
Togga.
„Rósaflúr, scgir hann. Hvað á hann
við?“
„Það vcit ég djöfulinn ekki. Þetta
eru einhverjir órar á hausnum á þér,
kunningi.“
„Nei,“ svarar pilturinn, réttir fram
lófann. „Það eru rósir í sandinum og