Alþýðuhelgin - 19.02.1949, Blaðsíða 3

ALÞÝÐUHELGIN
51
litlu öldurnar vefa þær . ..“ Sárs-
aukablandinn svipur líður yfir andlit
hans, sem þó víkur fyrir fjarrænu
brosi um leið og hann segir: „Það er
i'ósaflúr. Þið takið bara ekki eftir
því . .
Þeir horfa báðir á opinn lófa hans.
Höndin er mjallhvít og mjúkleg.
Þeir eru hikandi og óvissir. Það er
eins og þeir heyri yfirnáttúrlegar
tungur, mál, sem þeir skilji ekki og
viti því ekki, hvaðan á þá stendur
Veðrið. Pilturinn horfir á þá-eins og
hann sé að leita að einhverju í svip
heirra. En hann finnur það ekki, og
t>á brsgður fyrir vonleysi í augun.
um, og þau verða döpur. Hann snýr
sér hægt frá þeim — og gengur nið.
urlútur upp traðirnar.
Toggi og Áki snúa sér líka við,
Sægjast fyrir hornið á hjallinum.
Efrivararskeggið lafir slyttislega yf’r
munninn á Togga, en stór munnur
Áka stendur galopinn og svartar
tennurnar koma í ljós. Svo líta þeir
hissa hvor á annan.
„Hvað er eiginlega að drengnum’
Hann talar tómt óráð,“ segir Áki, „ég
hef aldrei heyrt svona tal.“
„Iss. Þetta eru bara einhverjar tikt-
úrur í strákskömminni. Hann þykist
víst vera orðinn svona fínn, siðan
hann varð innanbúðar í kramvör.
unni.“
,,Jæja,“ segir Áki. „Það varð lítið
úr því, að við rektum úr honum
garnirnar. . . . Ekki er öll vitleysan
eins.“
Svo rölta þeir sinn í hvora áttina,
Toggi austur bakkana, Áki vestur
með, rytjulegir menn, axlirnar sign.
ar og ávalar, rassinn síður, hendurnar
djúpt í buxnavösunum.
Það var heitt og brakandi þurrkur
daginn sem bifreiðin kom. Undan.
farna daga hafði oft verið horft upp
á veg og skyggnst eftir því, hvort
ekki sæist svart ferlíki koma á
Heygifsrð eftir veginum. Bifreiðin
átti ekki að vera neitt augnagróm,
því að reykurinn upp úr henni hlaut
að sjást langar leiðir, og svo var ekki
ólíklegt, að rykský sæist aftan undan
henni. En fólk varð að bíða. Ef til
vill myndi líka fréttast gegnum sím.
ann, hvenær von væri á henni.
Og svo barst fregnin út með leift-
urhraða á fimmtudagsmorguninn.
Hifr.aiðin hafði lagt af stað eld.
snemma um morguninn. Það gat ver.
ið von á henni upp úr hádeginu, ef
allt gengi að óskum. Annars mátti
alveg gera ráð fyrir því, að eitthvað
kæmi fyrir, sem seinkaði ferðinni eða
bindi jafnvel alveg enda á hana.
Þetta var fífldjarft ferðalag. Fvrst
var nú það, að leiðin var ákaflega
löng, í öðru lagi var fjallið ekkert
lamb að leika sér við, í þriðja lagi
var fjallshlíðin snarbrött og vegur-
inn hlykkjóttur, svo að mikið vafa.
mál var, hvort stýrimaðurinn gæti
sveigt allar beygjurnar. Það væri að
minnsta kosti ekki neinn leikur að
þræða inn sundið, ef það væri eins
hlykkjótt og fjallshlíðin. Og svo £
f jórða lagi voru þó nokkrar ár á leið.
inni, og þó að þær væru að vísu ekki
djúpar, myndi það samt ekki ganga
vel fyrir þennan landkrabba að kom-
ast yfir þær. Já, það var hægur
vandi að Leggja af stað, en að komast
alla leið. Það var annað mál. . .. Það
var sagt, að einhverjir höfðingjar
væru með í bifreiðinni, en hverjir
þeir væru, vissi enginn. Það var líka
sama, hverjir þeir væru. Aðalatriðið
var að fá að kynnast þessu undra.
tæki, fá að sjá það renna um götuna,
sem nýlega var búið að bera í, — fá að
finna lyktina af því. . ..
Geir Geirsson stóð við austur.
gluggann rétt eftir hádegið og horfði
til fjallanna inni í blámóðunni. f dag
var jökullinn hreinn og fagur. Það
var hiti úti og það gufaði upp af
jörðinni. Hann sá yfir láglendið, og
það var eins og bæirnir dönsuðu í
miðjum hlíðum fjallanna, stigu upp
af jörðinni og syntu eins og skrítin
skip í blátæru loftinu. Og þegar
hann leit austur til hafsins, sá hann
eyjarnar svífa yfir sjónum. Geir
vætti varirnar í sífellu, studdi báð-
um lófum á rúðuna og starði á þessar
sýnir. Það var þögul hvild og kyrrð
í svip hans. Hann lifði í þessum
myndum, drakk angan þeirra og
nærðist af henni; hann svalg af þess.
um fagra bikar, og veig hans gaf
honum þrungna nautn.
Svo leit hann til vinstri, lét augun
flögra eftir veginum og hnyklaði
brúnirnar. Þarna var eitthvað á
hreyfingu rétt hjá Hraunkoti, færðist
löturhægt eftir veginum, staðnæmd.
ist við og við og hvarf þá, en kom
svo aftur í ljós. Geir fylgdi þessu eft.
ir með augunum. Þetta var víst mað-
ur, ferðamaður einhvers staðar iir
nágrenninu. Nú hvarf hann bak við
húsin austast í þorpinu. ... Einhver
ferðamaður á leið í Kaupfélagið, —
gangandi ferðamaður. Hann gat ekki
komið langt að fyrst hann var gang.
andi. .. .
Svo leit hann aftur upp eftir veg.
inum, og þarna sá hann allt í einu
eitthvaff, sem vakti athygli hans.
Hann tyllti sér á tá, andlitið varð
fullt af athygli. Þetta var rykský,
sem barst hratt yfir, eða öllu heldur
myndaðist stöðugt á veginum en
hjaðnaði svo og tættist vestur yfir
mýrina. Hvað var þetta? Rykskýið
barst óðfluga nær þorpinu. Hann
fylgdi því með athygli. Nú var það
við vegamótin. Og allt í einu mynd-
aðist í því sterkur geisli, sem kastað.
ist langar leiðir. Geisli eins og sást
stundum þegar sólin skein glaðast á
glugga bæjanna uppi undir fjallinu.
Og nú sá hann, hvað þetta var. Svart
ferlíki kom á brunandi ferð niður í
þorpið. Hann beið ekki boðanna, lyfti
hleranum og hentist niður stigann.
Þegar hann kom niður í eldhúsið,
stóð móðir hans þar við borðið.
„Bifreiðin er að koma, mamma.
Ætlarðu ekki að sjá hana? Hún er á
mikill ferð og er hulin ryki“. Hann
beið ekki eftir svari, en hentist út.
En liánn hafði ekki verið fyrstur
til að sjá til þessa furðulega tækis,
sém nú sást í fyrsta sinn í þessu þorpi
við sjöinn. Fólk hafði þust út úr kot.
unum. Það stóð nú fyrir innan garð-
ana í hópum eins langt og hann sá,
bæði austur og vestur, og allir höll.
uðu sér í austur til þess að koma sem
fyrst auga á undrið. Gatan var alveg
auð, ekki nokkur maður sjáanlegur á
henni alla leiðina. Það var mikil
eftirvænting á andlitum fólksins, og
það vissi eiginlega ekkert, hvað það
ætti' að gera af höndunum á sér.
Geir kom auga á Skarpa, þar sem
hann stóð, stór og herðabreiður, með
húfu á höfði og liallaði sér fram á
grjótgarðinn.
„Bífréiðin er að koma. Ég fygldist
með henni langa leið, sá hana þó eig.
inlega ekki fyrr en við vegamótin. en
ég fylgdist með rykskýinu, sem hún
þeytti upp fyrir sig. Ég sá hana fyrst
þegar sólin glampaði á hana. Það var
stór og fallegur geisli, margbrotinn
geisli, sem hreyfðist og stefndi hing-
að niður í þorpið.“
„Várlá er hún búin til úr gleri,“
sagði Skarpi hirðuleysislega. „Ekki