Alþýðuhelgin - 19.02.1949, Blaðsíða 8

ALÞÝÐUHELGIN
56
Rhodes og: Kipling.
Cecil Rhodes, hinn kunni Breti
sem Rhodesia cr við kennd, var allra
manna svefnstyggastur. Þegar hann
ferðaðist í járnbrautalestum að næt.
urlagi, forðaðisl hann efri hvílur
svefnvagnanna eins og heitan eldinn,
því að þar festi hann naumast blund.
Þetta vissi vinur hans, skáldið
Rudyard Kipling, mjög vel. Nótt
eina ferðuðust þeii; saman í járnbraut.
arlest frá Höfðaborg, og bauðst
Kipling til að útvega þeim rúmin.
Lestin var full af farþegum og aðeins
einn klefi eftir, með efri og neðri
þyílu. Kipling tók neðri hvíluna
sjálfur, en lét Khodes haiia hina efri.
Rhodes kvartaði, en Kipling hristi
bara höfuðið og gaf ekki þumlung
cftir. Rhodes varð því að láta við svo
búið standa, en hugsaði vini sínum
þegjandi þörfina, fyrir að fara svona
að ráði sínu. Lögðust svo báðir til
náða. Sofnaði Kipling strax og svaf
■eins og rotaður selur, en Rhodes kom
ekki dúr á auga. Um miðja nótt
stöðvaðist lestin og heyrir Rhodes, að
þjónn er að tala við nýkomna konu.
Segir þjóninn, að engar hvílur séu
fáanlegar, og verði frúin að gera sér
að góðu að sitja uppi það, sem eftirB^^'
Vestur.íslendingar í Mountain í Norður.Dakota reisa um þessar mund>r
veglegt elliheimili. íslenzka kirkjufélagið þar vestra hefur haft forgöhS11
um mál þetta, en margir aðrir aðilar hafa lagt því lið. Myndin hér að ofa1’
sýnir þann atburð, er einn af frumbyggjum ,,Garðar“-byggðar, Gamafie
Þorleifsson, leggur hornsteininn að þessu myndarlega stórhýsi.
lifði nætur. Rhodes gægðist út. Konan Hfttc,.
var að sjá vel miðaldra.
„Fyrirgefið, frú“, mælti hann. Ég
get smáske orðið yður til aðstoðar.
Ég heiti Cecil Rhodes”.
Konan hneigði sig. Allir þekktu
þetta nafn.
,,í hvílunni fyrir neðan mig sefur
sjö ára gamall bróðursonur minn“,
mælti hann ennfremur. „Hann er lít-
ill, en hvílan er breið, og ef yður er
ekki á móti skapi að sofa hjá litlum
dreng, þá er mér sönn ánægja að geta
gert þetta fyrir yður.“
Konan þakkaði greiðann með mörg.
um fögrum orðum.
„Ekkert að þakka, frú. Ýtið bara
drengnum ofar í hvíluna, og þér
munuð hafa nóg pláss“.
Rhodes beið átekta. Hann heyrði
konuna afklæðast. Síðan voru rekkju-
tjöldin dregin sundur og kona skeið
upp í hvíluna. Tjöldin voru dregin
fyrir aftur. Svo heyrðist þrusk og
raddir.
„Nei, hvert í þreifandi . . .“
„Vertu rólegur, drengur minn. og
færðu þig svolítið ofar. Hann föður-
bróðir þinn segir . . . “
Hér endar sagan.— _
❖
■ Þegar skáldsaga Björnstjerne
Björnsons, „Á guðs vegum“, í íslenzkri
þýðingu Bjarna frá Vogi, var uppeld
í Reykjavík, fékk einn bóksalinn þar
skeyti frá umboðsmanni sínum úti á
landi, er óskaði þess, að sér yrðu
send tafarlaust nokkur eintök. Bók-
salinn sendi aftur um hæl eftirfarandi
símskeyti:
„Enginn á guðs vegum eftir í
Reykjavik. Reynið Akureyri“.
við þjófa og önnur illmenni, lét Þi°n
inn leita hátt og lágt, í fataskápn'J’11’
undir rúminu og alstaðar, ef s^e
kynni að einhver leyndist þar. ÞeS3
hann hætti leitinni, spurði hún:
— Eruð þér nú vissir um, að engin
maður sé í herberginu? j
— Já, hárviss. En ef þér viljið. =
ég sent mann upp til yðar!
Þessí saga gerðist á vínbannsári'1'
um í Ameríku.
Breti nokkur var á ferð í ^e..
York og fór til klæðskera að fá se
föt efiir máli.
— Hvernig eiga rassvasarnir
vera? spurði klæðskerinn.
Bara vanalegir, svaraði Bretinn
Miðaldra kona, taugaveikluð nokk.
uð, var einhverju sinni á ferð erlend-
is og gisti á stóru hóteli. Þjónn fylgdi
henni upp í herbergi hennar, sem var
allstórt og búið myndarlegum hús.
gögnum. Konan, sem var dauðhrædd
Réí
— Þér verðið að taka ákvörðun
höfum við þrjár stærðir, pela. mer*^
og pottstærðir!
Ritstjóri:
Stefán Pjetn