Alþýðuhelgin - 26.02.1949, Blaðsíða 3

ALÞÝÐUHELGIN
59
+ —
! ÁHE
Í
+— —---— ----------------
Vestmann í Neðrabæjarey haíði
vcrið á skonnortu og siglt á Noreg og
lent allt norður í Lóíót. Þar hafði
5ann kynnzt hvalveiðamönnum og
l®rt af þeim undan og ofan af hvern.
þeir bsra sig að við að skutla
hvali. Þegar hann kom aftur heim í
atthagana, hugkvæmdist honum að
reyna að nota þessa kunnáttu sina við
selveiðina þar um slóðir, en hún fór
cðum minnkandi, vegna þess að
styggð komst að dýrunum við byssu-
skotin. Viðhafði hann í þessu skyni
há mjög svo varhugaverðu aðferð,
ssm hér verður frá sagt, með afleið.
Jngum, er hvorki hann sjálfan né
nokkurn annan gat órað fyrir, og
fataði í ævintýri, sem íbúum skerja-
Sarðsins finnst enn í dag í frásögur
færandi.
Kvöld nokkurt skömmu fyrir sum.
armál fór Veslmann á flatbotnaðri
kaenu ásamt unglingspilti í útskerin,
har sem selirnir voru vanir að
leSgjast upp og sleikja sólskinið. Hann
hafði með sér í þessa sögulegu veiði.
för oturskutul, sem var til þess ætlað.
Ur að krækja með honum otra út úr
hergholum, og vopn þctta hafði hann
að hætti hvalveiðamanna fest við
vindu frammi í barka kænunnar.
Hitt var öllum ráðgáta, hvernig hann
ætlaði sér að komast svo nærri ljón-
styggum selunum, að hann fengi færi
a þeim með þessum gerviskutli sín.
uni, en ef skepnan er bráðfeig, sögðu
kunningjar hans, þá eru auðvitað hæg
heimatökin. Herferðin var annars
hugsuð þannig, að pilturinn væri með
hyssuna og kæmi að selunum af
iandi, en Vestmann væri sjálfur í
hænunni og smygi milli ísjakanna og
sæti þar fyrir selunum á flóttanum,
hegar þeir leituðu út á óg'reiðfæran
rekísinn, sem hrannaðist við strönd-
ina.
Hann lét piltinn á land um sólar-
iagsbil og settist sjálfur undir árar
eftir að hafa vafið ullarsokkum um
skautana, svo að ekki marraði í keip.
Unum. Hann var í hvitri skyrtu yzt
fata til þess að stinga ekki í stúf við
— --------——----------------- f
ITIÐ ■ |
t
------------------------------*
umhvcríið, og í vari af klettaskerjun-
um og íshrönninni tókst honum að
róa upp undir fjöruborðið, þar scm
skarð gaf til kynna, hvar sciirnir
höfðu skriðið á land, vafalítið myndu
þeir fara sömu leið til baka, þar eð
vök var hvcrgi sjáanlcg.
Vestmann sat þarna vandlcga íalinn
mcð skutulinn reidtían til höggs, cn
þar að kom, að hann varð loppinn á
fingrunum og fór að vclta því fyrir
sér, hvort gamla aðferðin með byssu.
hólkinn myndi ckki aífararsælli, þeg-
ar á allt væri litið. Selirnir voru
þarna, það var ekki um það að 'vill.
ast, og hann hafði heyrt gólið í þcim,
en hitt var meira cn tvísýnt, að þcir
Smásaga efíir Áug, Sfrindberg
veldu þcrsa háskaslóð til að komr.st
í sjóinn.
Búmm! kvað við hinum mcgin
furutrjánna í landi, og svo hvein við
í loftinu, og skvctlur komu upp úti á
sjónum, og því næst heyrðist blástur
og hvæs og síðan fyrirgangur á ísn-
um líkt og þegar liópur bcrfætlinga
hleypur eftir gólfi.
Vesímann gafst ekki einu sinni ráð.
rúm til þess að leiöa hugann að því,
hvílík erkigíópska þetta athæfi hans
var, því að í næstu andrá kom úfinn
selshaus í skarðið. Selurinn reis upp
á afturhheifana og stakk sér í sjóinn,
en íékk í sama bili skutulinn í sig
miðjan. Eins og örskot þaut línan
fyrir borð, kænan kipptist við, svo
að veiðimaðurinn skall kylliflatur
niður í skutinn, og báturinn stcfndi
á fleygiíerð til hafs.
Þvílíkur hamagangur!
Vectmann fannst þetta í fyrstu
skemmtileg tilbreyting og honum hló
hugur í brjósti vio tilhugsunina um,
hvílik afbragðssaga þetta yrði, og
veiðira taldi hann sér gcfna. En svo
sá hann skorin svífa hjá eins og í
dunandi dansi, og á svipstundu var
bærinn hans horfinn.
— Blessuð á mcðan! Hann lcinkaði
kolli í áttina til lands. — Ég verð
enga stund.
Bátkænan liristist og skókst, en þó
sýndist engin liætta á ferðum, fyrr en
kom út á rúmsjó Qg ckki sá til lands
framar. Þ3r versnaðl í sjó, og sólin
virlist gengin undir, því að hún var
á að sjá eins og svört kringla úti við
sjóndeildarhringinn.
— Maður sér nú til, ég skcr þá á
línuna, cf í harðbakkann slær, hugs-
aði Veslmann moð scr.
Og cnn var haldið áfram. En nú fór
bátkænan að hoggva, svo að urn mun.
aði, og öðru hvoru saup hún á.
— Maður fer nú að athuga sinn
gang úr þcssú! sagði V^tmann við
sjálfan sig. Ilonum var óljúft að láta
rcr happ úr hcndi slcppa og cnda mcð
háðung það, scm svo vel hafði byrjað.
Sjógangurinn færðist í aukana, og
stjörnurnar komu í ljós. Enn greindi
hann þó öxina í barkanum, en á hana
sctti hann ailt sitt traust, cf í nauö-
irnar ræki.
— Spccyttu þig bara, karl minn, þú
:Vrð nú að þroytast hvaö úr hverju,
cf óg þekki þig rétt, tautaöi veiði.
garpurinn í barm sér. 'Ilonum var
dauðkalt, Og'hann þráöi mcst af öllu
að komast undir árar, svo að hann
’gæti róið sér til hita.
í siimu andrá varð hann þess vísari,
að hcnn stóð í sjó og að kænan
kcnndi grunns.
— Þríiðu öxina, maður, skipaði
hann sjálíum sér fyrir verkum. Hann
stóð upp til að höggva á línuna, en
varð fljótur að setjast aftur, því að
um leiö og liann hreyfði sig úr stað,
cctlaði kænan að staypa stömpum.
Þcgar hann hafði nokk'rurrr sinnum
gcrt árangurslausa .tilraun til að
skríða fram í barka, sannfærðist hann
urn, að lrann átti ckki annars völ en
s'lja kyrr, þar sem hann var kominn,
og cð skepnan hnfði hann svo gersam.
lega á valtíi s'nr., að það var með öllu
undir duttiungum hcnnar komið,
hvort hann léti þarna lífið eða næði
landi.
-\7ú var h'Adur bctur af gamanið,
cg djúp alvara náoi tökum á huga
hins ráðþrota Veiðimanns. En til þess
c.o iátast vera hugrakksri en hann í
rauninni var, greip hann aðra árina,
síi.kk hcrmi út af skutnum og taldi
sér trú urn, r.ö hann sæti við stjórn.
En þcð var ekki hann, sem hafði
stjórnina, lraltíur selurinn, og hann
steíiidi beint út í hafsauga.