Alþýðuhelgin - 26.02.1949, Blaðsíða 4

GO
ALÞÝÐUHELGIN
— Sleppi ég lifandi úr þessari
klípu, þá má djöfullinn eiga .. .
Selurinn setti nokkra harða hnykki
á kænuna, og formælingin dó á vör-
um Vestmanns, því að hann mátti
gera svo vel og innbyrða árina og
þrífa austurtrogið.
Þegar austrinum var lokið, stakk
hann árinni út aftur, og kænan fór
strax betur í sjó, rétt eins og hann
hefði í rauninni stjórn á henni.
En nú voru stjörnurnar horfnar, og
það skiptist á hryðjur og éljagangur,
svo að von bráðar greindi Vestmann
ekki öxina framar, og honum fannst
hann umluktur gráu þokuþykkni,
hvert sem litið var. Og áfram var
haldið, áfram, en áttin virtist breyti.
leg, því að nú skullu bylgjurnar á
kænuna miðja, og það var engu líkara
en vindstaðan væri enn smám saman
að breytast.
Nú varð hann hræddur! Og meðan
hann hamaðist við að ausa kænuna
á ný, varð honum hugsað til konu
sinnar, bús og barna, og því næst til
eilífðarinnar, sem var það eina vissa.
Það rifjaðist upp fyrir honum, að
hann hafði ekki sótt kirkju — ja, í
hvað mörg ár, hann mundi það ekki,
en áreiðanlega hafði hann ekki látið
sjá sig þar síðan kóleruárið — og að
hann hafði ekki verið til altaris —
nú rakst ísjaki á hlésíðu kænunnar,
Drottinn minn dýri! Ég armur og
vesall syndari! Hann hafði gleymt
öllu því litla, sem hann forðum
kunni . . . Faðir vor, þú, sem ert á
himnum . . . verði þinn vilji svo á
himni . . . engin heil brú í neinu, ekki
einu sinni faðirvorinu!
Hann hafði velkt þarna óratíma.
Það lét víst nærri, að hann væri
kominn út undir Álandseyjar, því að
margar vorú klukkustundirnar orðn.
ar, og naumast var á byrinn bætandi;
en ef hann lenti í rekísnum, þá hlaut
hann að hrekjast alla leið til Gotlands,
ef ekki inn í Finnlandsflóa! En auð-
vitað yrði hann löngu króknaður áð.
ur en þangað kæmi.
Hann kraup niður í skutinn til að
Leita skjóls fyrir nöprum storminum,
og þegar hann var kominn á knén,
kunni hann faðirvorið reiprennandi,
og það þuldi hann að minnsta kosti
tuttugu sinnum, og í hvert skipti,
sem kom að ameninu, gerði hann
skoru í súðina með vasahnífnum sín-
um. Og þegar hann heyrði rödd sjólfs
sín, varð honum liughægra, því að
þetta ,var þó eins og hann væri
að tala við einhvern og einhver
væri að tala við hann, og bæn-
arlesturinn varð til þess, að liann
sá fyrir sér mikinn mannfjölda
saman kominn í kirkjunni, og
fólkið stóð þarna andspænis honum,
en luiggun þess var blandin ósökun.
Þarna sá hann Gellingana, en þeim
hafðl hann verið með við að há
smíðakolunum úr strandaða brigg.
skipinu á dögunum. Slíkt braut reynd-
ar í bága við bókstaf laganna, en þó
var nú víst hægt að réttlæta það;
þar kom hann með það; nú*kippti
selurinn snöggt og hart í línuna. Jesús
Kristur, Guð minn almáttugur, sleppi
ég lifandi úr þessum háska, þá heiti
ég því, við nafn Guðs og allra heil.
agra, að gefa kirkjunni nýjan kerta-
hjálm með sjö stjökum úr skíru silfri
— það er arfurinn banianna eins og
hann leggur sig — skíru silfri —
Drottinn blessi oss og varðveiti oss,
Drottinn upplyfti sínu augliti yfir oss
og sé oss náðugur .. .
Gegnum mistrið sást bjarmi, beint
framundan, stór en daufur eins og
af hliðarljóskeri.
— Þetta er Hangeyjarvitinn á Ný.
lenduströndinni! hugsaði Vestmann
með sér. — Bezt gæti ég trúað því, að
ég hefði verlð að hrekjast þetta í tólf
klukkutíma, mér var orðið næst að
halda, að þetta ætlaði aldrei að taka
enda!
Nú kenndi kænan grunns aftur og
snarstanzaði, svo að Vestmann skall
fram yfir sig ofan á þóftuna, og síðan
sat allt fast.
— Hvað ætli sé nú á að gizka langt
héðan að vitanum? Tíu — fimmtán
kílómetrar? Og nú voru honum allar
bjargir bannaðar! Þetta tók út yfir
allt, sem ó undan var gengið, því að
kænunni ætlaði að hvolfa, ef hann
hrærði legg eða lið.
Vestmann sat, þar sem hann var
kominn, og hann beið þess með ó-
þreyju, að sólin kæmi upp og dagur
rynni í austri. Honum var dauðkalt,
og hann bað til Guðs hárri röddu og
sór þess dýran eið, að hann skyldi
gefa kirkjunni silfurhjálminn,- sem
átti að mega kosta allt að því tvö
hundruð ríkisdali. Hann átti að vera
úr lögsilfri og stjakarnir sjö skyldu
fagurLega útflúraðir og hjálmurinn
hanga í skrautlegri f.esti, og þegar
fólk sæi hann, myndu allir ljúka
upp einum munni: — Þetta er
áheitið frá honum Eiríki Vest.
mann í Neðrabæ, sem Drottinn
bjargaði úr bráðum háska átján
hundruð fimmtíu og níu! . . •
Miskunnsamur Guð bjargaði honuni
á dásamlegan hátt, endurtók hann
hvað eftir annað, svo að hann var að
lokum fafinn að trúa þessu, og í
stjórnlausri gleði yfir björgun siimi,
þuldi hann upphafið á sólminum
„Lofið vorn Drotlin, hinn líknsama
föður á hæðum!“ Guð hafði bjargað
honum, það var ekki um það að vill-
ast fyrst hjálmurinn hékk þarna og
fólkið sagði, myndi segja, það hafði
ekkert sagt enn sem komið var — nú
slokknaði á vitanum . ..
Jesús Kristur, sem gekk á vatninu
og lægði vind og sjó! Nú lægði öld-
urnar, þær hafði reyndar lægt fyrir
góðri stundu, því að það var orðið
ládautt, og mátti slíkt þó kynlegt
heita, þar eð þetta var fyrir opnu
hafi og sjórinn eins og rjúkandi röst
rétt áðan, já, í gærkvöldi, því að nú
var liðið fram undir morgun, það
hlaut að vera komið fast að dögun,
honum var ískalt á fótunum, og sult-
urinn ætlaði að gera út af við hann,
en nú myndi hann fá lieitt kafí1
hvað úr hverju, bara að hafnsögu-
báturinn færi nú að koma, liann hlaut
að vera á leiðinni, því að með morgn-
inum var von á skipi, sem hafð1
legið og látið reka úti á sundinu; en
því í ósköpunum liöfðu þeir slökkt á
vitanum einmitt núna, var kannsk1
kominn dagur, þó að ekki sæi til sól-
ar, það hlaut svo að vera, ef rússneska
stjórnin hafði þá ekki tekið upp á
því að setja einhverjar sérreglur urn
vitana hjá sér. Jú, ætli það væri, nu
rifjaðist það einmitt upp fyrir honurn
líkt og óljós draumur, Rússar höfðu
sem sé annað almanak með gamla
tímatalinu, það. var lóðið, gamla tíma-
talinu, sem er þrettán dögum á undan
eða eftir, það kom nú raunar í sama
stað niður, því að þetta hlaut þó allf-
af að gera tímamun, og það var líka
svo, enda komu finnsku skipin ævm-
lega klukkutíma seinna en skeytu'1
sögðu fyrir um, og þess vegna höfðu
þeir slökkt á vitanum klukkutíma fyr-
ir sólaruppkomu, sem samkvæmt
þessu var eftir klukkutíma. Og nU
var hann ekki í nelnum vafa um>
hvers vegna lionum væri svona kalt>
því að það er svo um flesta þessa gl§*‘
arbelgi, það bregzt varla að hlauP1
í þá hrollur undir morguninn; en