Alþýðuhelgin - 12.03.1949, Síða 1

SIGURÐUR B. GRÖNDAL:
ELDVAGNINN
SIGURÐUR B. GRÖNDAL er kunnur af tveimur ljóðabókum, þrcmur
stnásagnasöfnum og einni stórri skáldsögu, DANSAÐ í B.JÖRTU, sem koiuið
hafa frá hans hendi. Imian skamnts kemur önnur stór skáldsaga eftir hann,
°S heitir hún ELDVAGNINN. Þrír kaflar úr þessari skáldsögu birtast liér og
cru þejr f|-amarlega úr bókinni. Sigurður B. Gröndal hcfur nú í smíðum þriðju
skáldsögu sína og mun hún heita LÆKJARTORG.
SAGA af ungþjónunum
í höfuðstaðnum eru vagnarnir
^eðjulausir, göturnar auðar. Það er
^arið að vora.
Það eru barin tvö létt högg rétt við
Sluggann hjá Brjáni. Hann hrekkur
UPP úr hugsuiium sínum. Vorboði
hugsar hann, eða þá að citthvað hcf-
Ur slegizt við gluggann?
Nci, ekki var það, aítur liögg —
snöggt., og svo fleiri, létt, áköf, eng-
lr>n vafi á því, aö það voru menn á
Slngganum. Hann lyftir gluggatjald-
uiu frá1— hver þremillinn, strákarn-
Ir Einar og Mummi — félagarnir frá
véitingahúsinu.
Erjánn tekur dót sitt saman í
•suatri og snarast út.
— Sæli nú —.
~~ Hvað cr þctta, þið hér?
~~ Já, komnir að sækja þig!
— Ég fer ekki út svona seint.
~~ Scint, við erum að hætta.
'— Nú jæja — cn hvcrt ætliö þið?
■— Eitthvað uppfyrir —.
— Mig langar ckkert mcð ykkur.
— Blessaður láttu ckki svona —.
— Ntú cg fcr ckki.
— Við höfum stclpur í bilnum.,
— Og snaps.
— Sama er mér.
— Blessaður, stelpur og snaps.
— Því síður kem ég.
— Hvað, steipnanna vegna?
—- Já, hvað cigum við að gera
með stelpur?
— Þú lætur eins og kjáni, kærir
þig ckkert um stelpurnar. Þú ættir
að þrcifa svolítið á þeim, eða til
hvers heldur þú að þær séu?
— Þær cru ekkert fyrir mig -—
það vcit cg. að minnsta kosti ekki
ennþá.
— Nú jæja — cn komdu þó! —
— Nci!
— Sko, nú skrækja þær, lúhí, og
sprúttið, maður — þær cru vitlaus-
ar í það — ‘og eldfjörugar.
— Ég skal koma moð ykkur cf þið
skilið slclpunum af ykkur.
— Þaö gctum við ckki, við höfum
boðið þcim í bíltúr — nei, það væri
skammarlcgt. Mummi snýr nú frá og
niður að bílnum.
— Hvað cr þctía, hvað á þetta að
þýða, kcvnur hann ckki? spuröu
stúlkurr.ar hvcr af annarri.
— Hann cr asni, vill ckki hafá
ykkur mCð.
— I-Ivað, er hann nokkuð hinsegin?
— Nei, það hcld ég ekki — en
sveitamaður.
— Ég skal nú sýna ykkur hvernig
ég klára hann, sagði ein blómarósin,
ljóshærð tcipa og fallcg, hlcypur við
fót til þcirra.
— Er það satt að þú viljir ekki
hafa okkur með?
— Já, það cr dagsatt.
— Hcldur þú að við séum ckki
sjúlfbjarga?
— Síður cn svo.
— Mikið var, og fyrst svo er, þá
vcrtu ckki þctta flón lcngur, og
komdu nú mcö okkur. Stúlkan iðaði
fyrir framan hann cins og nýveiddur
áll.
Ilamr svarar ckki, cn brosir.
— Komdu nú, endurlók hún.
— Farið þið, sagöi hann.
— Nei, þér cr þó ckki alvara,
aumingja Stína, cins og hún cr skotin.
•— Ekki snertir það mig.
— Svona lagnð gct ég ckki skilið.
•— Nci, ckki það —.
— En sú fyndni, og ef þú ætlar að
koma þá vcrtu ckki að þessu lengur.
— Ég ætla ekki að koma. Brjáni
hafði ckki snúizt hugur þó blóma-
rósin ögraði honum með brosum og
qSr