Alþýðuhelgin - 12.03.1949, Blaðsíða 3

ALÞÝÐUHELGIN
75

— Heyrðu Einar, maður lærir ekk-
ert hjá þeim.
— Nú, það sem maður þarf. Held
hað þurfi ekki lærdóm til þess að
halda á bakka — og þéna peninga.
—- Ég held að ég verði aldrei
þjónn.
■— Nei, þú verður auðvitað lista-
maður — en þá verður þú nú alltaf
blánkur og hálfsoltinn.
-— En sú lýsing — hvaðan hefur
Þú þetta?
— Ég skal sýna þér þetta, bara
Haestu daga — aldrei borga þessir
hstamenn — nei, það borga alltaf
oinhverjir fyrir þá.
■— Jæja Einar, þú veizt þínu viti.
Én sýndu mér þessa listamenn, sem
aldrei borga.
•— Já, það skal ég gera.
— Kannski verð ég listmálari, en
eS ætla að láta þig vita það — að ég
fer fyrr að vinna en að ég svelti.
— Svo bezt að þú fáir þá dagsvcrk,
Sóði minn —.
'— Þú crt svona gallharður — jæja,
harlinn.
Þögn.
SELADRÁP og sólbað.
Hásumar.
Hlýjar hálfrökkursnætur og' mold-
lQk á daginn. Og ef maður gengur
ni®ur að sjónum og dýfir hendinni í
— þá er hann volgur. Suður i Skerja-
íirði eiga Reykvíkingar baðstað, og
har má sjá brúnar axlir og mislita
hausa upp úr sjónum á svona dögum.
Éólkið liggur einnig í malarfjör-
Unr*i, sólbrúnir skrokkarnir sprikla
°3 iða, öllu ægir þarna saman, fatn-
l,®i. sælgætisumbúðum — tómum
Höskum, drengjum og telpum — full-
0l'ðnum mönnum.
I fjörunni liggur margur' fagur
Éonulíkami, marflatur og drekkur í
SlS sólskinið.
* Þetta er í fyrsta skipti, sem Erjánn
hcmUr suður í Skerjafjörð, hann hef-
Ur ckki séð neitt þessu líkt áður —
°S það sem honum dcttur fyrst í hug,
fr°Sar hann horfir yfir iðandi fjöruna,
cr íagur vormorgunn fyrir vestan —
" hað lágu margir selir uppi, því það
Var mjög snemma njorguns. Honum
h'nnst það mjög fögur sjón, það
Sljáði á spikfeita, spriklandi skrokk-
ar,a, selurinn cr sízt ófegurra sköpun-
arv-2rk heldur en maðurinn — og
aðir eru þeir makindalegir, þegar
Þaii- eru j sólbaði. En þennan fagra
vormorgunn átti eftir að verða hrylli-
Iegur hildarleikur, sem Brjánn varð
neyddur til að taka þátt í. Mennirn-
ir læddust að dýrunum og rotuðu
ekki færri en sjö þeirra, Brjánn hafði
aldrei fyrr séð sel verja líf sitt, hann
dáði þá vörn,— mun seint gleyma
henni.
Hann fylltist viðbjóði á aðíerð
mannanna, en dáði þó leikni þcirra
og snarræði, sem þcir sýndu á meðan
á viðureigninni stóð. — Hann hafði
fyllstu samúð mcð dýrunum, scm
vörðu líf sitt, — risu upp á aftur-
hrcifunum og börðu frá sér með
framhreifunum, en féllu þó að lokum
blóði drifnir í valinn. Hann minntist
þess, að lcngi neitaði hann að borða
sclakjötið, og að það var hungrið,
scm að lokum dreif hann til þess.
í dag ætlaði Brjánn að synda og
sóia sig, hann valdi sér stað utan til
við mestu fólksmergðina.
Fjaran öll iðaði af baðgestum, ung-
ir og miðaldra, fagrir og ófagrir lík-
amir vcltust naktir og hálfklæddir,
smitandi í sólaroliu, anganin marg-
vísleg.
Þcnnan sólbjarta sumarmorgun
veitti Brjánn könulíkama raunveru-
lcga eftirtckt í fyrsta sinn. Iiann átí-
aði s:g ekki á þcim tilíinningum,
sem vcknuðu með honum, en þær
voru undursamlegar, æsandi aðra
síundina, en róandi hina.
Skammt frá honum reis ung stúlka
upp af mölinni og gekk mjúkt 03
hvatlega niður að sjcnum. Iiún jós
mc-ð báðum höndum yíir höfuð sér,
svo óð hún út í og lagðist til sunds.
Á svipsiuntíu var hún horfin.
Brjánn íoynöi að fylgja henni eft-
ir með augunum, cn missti hennar.
Mundi hann þc-kkja hana, þegar hún
kæmi upp ur?
Iíann hljcp út í cg lagðisí íi! sunds
á hæíilegu dýpi — hann syníi sig
þreyttan, þá svam liann rólega tii
lands. Hann ieitaði stúlkunngr,
horfði rannsakandi yfir hópinn, sem
•sólaði sig — hláíur og glaði skipuðu
öndvcgi — cn eítirvænting hans var
svo mikil, að honum sárnaoi öll þrssi
syngjandi, bsrstrípaða létlúð. Stúlk-
an var hvorgi sjáanleg.
Tilfinningar h?ns vcru und.r.rlegar,
hann haíði ekki komizt áður fyrr í
kynni við ncitt, cr svipaði til þess á-
stands, scm hann ver nú í. Það var
eins og hann hungraði.
Ileiin kastar sér aftur tii suncls og
kafar cftir slceljum -— brátt kom
hópur af stálpuðum krökkum, sem
öll vildu fá skel — Brjánn var orðinn
þrayttur, þegar hann hafði kafað eft-
ir skeljum fyrir alla í hópnum.
Hann hafði enga ró í sér, hann
varð að- finna stúlkuna, og enn á ný
lcggur liann til sunds, mcð gusugangi,
fyrii'ferðarmikill og ákveðinn. Fvrst
syndir hann marga hringi á grunn-
sævi — þá tckur hann á rás og synd-
ir út fjörðinn. Loks snýr hann við og
syndir róiega til lands. Nú fer hann
að kafa, ráít við botninn leggst hann
flatur og lætur sig íljóta rétt upp
undir yfirborðið. í vatnsskorpunni
flýlur ung stúlka, hún íleylir sér með
hægum liandíökum og bærir útlim-
ina.
Rétt í því að Brjánn er að komast
upp í yfirborðið, snýr stúllcan sér við
og Icndir í óburðugum faðmlögum við
hann — hún skrækir, en hann tekur
snöggt viðbragð og gripur sundtökin.
— Eruð þér biinc’ur, dóni, eða full-
ur?
— Nei, langt frá því, en þetta er í
sjó og ekki á lanöi, mér þykir fyrir
því, cf ég hcf gcri yður lirædda.
— Auðvitað brá mér, ég lá á bak-
inu cg hélt höíðinu upp úr.
— Eg var að hugsa um yður.
— Um mig. cn hvc þér getið vcrið
óforskammaður.
— Nei, segið það- ckki — ég sá
yður hlaupa í sjóinn fyrir góðri
rtunc’u-— 03 ég hef leitað að yður
síðan.
— Þér craö aldeilis bærilogur.
Þau syntu lilið við Miö tii lands,
cn þar skildu leioir —.
Hún sagði: -— Eg ætla að biðja yð-
ur að clía mig ekki, þcgar á land
kcmur.
Erjánn kólnaoi og varð orðiaus.
Kann starði á efíir henni, líkami
itennar mcðalhúr — eklti of lioldmik-
ill — sóblránn og æsanöi — hárið
jarpt og iiðaö — en augun sá hann
ckki.

úr Slelim'irni'.;';!.
Allur man tns cr æviöans
einhverjur n blantíinn kala,
og glcði ö 11 licfur oftast göll
cg eitur í s'nutrt hala.
(Sigur'öur Pétursson)