Alþýðuhelgin - 12.03.1949, Blaðsíða 8

80
ALÞÝÐUHELGIN
Prestur nokkur var að tala á rnilli
hjóna. Svo stóð á, að maðurinn haíði
fram hjá konu sinni með vinnukonu
cinni þar á bæ'num. Þctta gat konan
ckki þolað og heimtaði skiinað.
s Prestur lagði sig allan frám til að
sætta hjónin, en konan var ákveðin
mjög. Að lokum segir klerkur:
Vertu nú ekki að crfa þetta við
hann Jón þinn. Þetta geri ég og þetta
gerum við allir!“
* -Ý -V
— Guð hjálpi mér! Er ég nú farinn
að ganga í svefni!
* * *
Björn sjómaður var að segja sögur,
og í lok hverrar sögu sór hann og
sárt við lagði, að hún væri dagsönri.
Þegar hann hóf svo eina söguna enn,
sagði hann:
Nú skal ég segja ykkur cina sögu,
og hún cr sönn.
Sýslumaður riokkur á Austurlandi
hafði eitt sinn vinnumann, sem Ólaf-
ur hét, var hann verkmaður góður
og að öllu leyti hið dyggasta hjú. Sá
ljóður var þó á ráði hans, að hann
drakk sig ævinlega fullan einu sinni
á ári, óg það svo rösklega, að um
munaði, enda framdi hann þá margt,
oem í frásögur þótti færandi.
Einu sinni týndist Ólafur og kom
hvergi frairi þótt leitað væri. Var há
hafin dauðaleit að honum, og tók
sýslumaður sjálfur þátt í leitinni.
Fann yfirvaldið þjón sinn niður í
flæðarmáli, blindfullan. Lá hann þar
upp í loft, og var farið að flæða
undir hann.
Sýslumanni varð þá að orði:
— Iivað ert þú að gera hér, Ólaf-
ur?
— Ég er nú bara að spekúlera, svar-
aði Ólafur.
* :f
Kölski fláer sauði.
Einu sinni átti Sæmundur fróði
sauði marga ótilgerða. Kallar hann
þá á kölska og bað hann gera þá til
og flýta sér, og lofar honum ærnU
kaupi. En kölski vill ekki annað hafa
en Sæmund sjálfan. Lofar Sæmundur
því, ef hann geri svo vel til, að ekki
yrði að fundið. Kölski tók nú til
starfa og fló undramikið og vel, svo
ekki varð að fundið, og varð hann nu
hróðugur að leikslokum, og kvaðst
nú eiga Sæmund. Sæmundur játti því.
ef ekkert væri vangert. En er hann
aðgætti innýflin, vantaði krossana 1
hjarta og lifur, og varð hann svo af
kaupinu.
(Lbs. 421, 8vo )
Stefán hét maður. Helga hét kona
hans. Svo er sagt, að þá er hann leit-
aði ráðahags við hana, hafði hann
kallað hana á einmæli út fyrir bæj-
arvegg, en ckki getað með nokkru
móti komið upp bónorðinu og þagað
í sífellu. Iielgu fór loks að leiðast
þegjanda þóf þetta og sagði: „Nú,
hvern skrattann viltu mér, Steíán?
viltu eiga mig, eða hvað? Þá sagði
hann: „Já, það var nú það, Helga
mín“.
Ljósmóðir nokkur var oft spurð,
hvers kyns það barn hefði verið, er
hún tók á móti. Svaraði hún aévin.
lega á sömu lund. Þá er það var
meybarn, sagði hún: Og það er nú
ein af oss“, en væri það piltbarn:
„Og alla liefur haim nú uggana,
.himnaríkis unginn".
* ;}c *
Hreppstjóri nokkur, cr missl hafði
konu sína, réði til sín ráðskonu. Brátt
varð það almælt, að hann ætti vin-
gott við hana. Nú varð það eitt sina,
að gestur kom til ráðskonunnar, vin-
kona hennar úr öðru héraði, og lét
ráðskonan hana sofa í rúmi sínu, en
bjó um sig annarssaðar. Hréppstjóri
var á fcrðalagi er gestinn bar að
garði, og kom ekki heim fyrr cn
langt var liðið ,á nótt. Litlu síðnr
vaknar konan við það, að hreppstjór.
inn cr kominn íyrir framan hana í
rúmið, fáklæddur, og farinn að láta
vel að henni. Kunni liún því illa,
studdi Jiöndum og fótum í þilið, en
bakhluta i hreppstjóra, svo að hann
féll fram úr rúminu og niður á gólf.
Hreppstjóri sá nú, að ekki var allt
mcð felldu, rís upp og segir:

Fyvrverahdi
þjóð-
liöfðingjar.
Hér sjást þeir
Leopold fyrr-
verandi Belg-
íukonungur
og hertogipn
af Windsor,
Bnetakonung-
ur um skeið
sællar minn-
ingar,
skemmta sér
í golfleik.
Tveir áhyggju-
lausir fuglar!