Alþýðuhelgin - 26.03.1949, Blaðsíða 7

ALÞÝÐUHELGIN
95
TvÆR stökur.
Eftir Örn Arnarson
Reyndar er tímaskekkja að telja
visur þær; sem hér verða rif jaðar upp,
eftir örn Arnarson, því að þær eru
°rtar á fyrsta áratug þessarar ald-
ar’ og þá var Örn Arnarson
er>ginn til. Vísarnar orti Magnús
n°kkur Stefánsson, óþekktur piltur
Langanesströndum, og hafði það
11 að „kveða kíminn brag“, en
það vissu einungis nánustu vin-
lr hans og e. t. v. einhverjir þeirra
yinir. Sveitungi og starfsbróðir Magn-
asar á þessum árum var Þórhallur
Okannesson, síðar Kéraðslæknir á
órshöfn (d. 1924). Eitt sumar gerðu
^ r jafnvel út bát frá Höfn í
akkafirði, reru tveir saman og var
skemmtileg útgerð. Öfluðu þeir vel
bættu sér auk þess upp sumar-
^upið með því að vinna í landlegum
fjskverkun fyrir kaupmanninn í
0rPinu. Magnús var hnellinn maður,
ji ®lnn sér og óhyskinn við vinnu.
ann bar ^ börum á móti Þór-
alli’ sem veittist erfitt að lyfta sín-
, enda á börunum, er Magnús hafði
aðig þær, eins og honum þótti við
f*fl’ Gerði Þórhallur sér létta úr
ri. brá yfir herðar sér, en smeygði
j^^fóngunum börukjálkanna í
kju á léttaendanum, og fannst
^agnúsi fátt um þessar tilfæringar.
0 or gengið var til morgunverðar
fi «étinn skyrhræringur, sem Aust-
Ve /ngar kalla hræru, tók sam-
erkamaður Magnúsar að gantast við
Sf* líonur og urðu úr fangbrögð og
^lrnPingar, sem lyktaði með því, að
Sj3 nrjnn sletti skyrhræringi úr skál
ús- * ^ kvensurnar. Þá kvað Magn-
■^ærisléttalundur snar
jaerum þéttum beitir,
n haerufléttuhrundirnar
knaeruslettum þeytir.
eitt!m Vortlma ias Þórhallur undir
sín 1Vfrt Próf sitt hjá venzlafólki
1 Hafnarfirði. Magnús var þá
einnig í Firðinum við einhver störf
þar. Morgun einn var kalt í veðri, en
ófullkomin upphitun í herbergi Þór-
halls og hamdist hann ekki við lest-
urinn. Gekk hann til fundar við
Magnús vin sinn, hafði munnherkju
og bar sig liörmulega undan kuldan-
um. Magnús kvað samstundis:
Þenna dag er þér svo kalt,
þó skaltu engu kvíða.
Þér mun liitna þúsundfalt
þegar tímar líða.
Kunna ekki einhverjir æskufélag-
ar Arnar Arnarsonar ámóta stökur
eftir hann, sem hann sjálfur hefur
ekki hirt um að halda til haga?
* * *
Hjálpið þið upp á lireppstjórann.
Eftir síra Bjarna Sveinsson.
1. Hörð er frétt, ef flutt er rétt
frásagan.
Þeir Grjótgarð sjá, sem hefnd nam
hrjá
og hel sér vann.
Afturgengirin er sá mann,
um Álftafjörðinn vasar hann.
Hann er að elta :/: hreppstjórann:/:
2. Auman grip þair sjá í svip
sunnan frá,
sem gefin var, en fékk ei far
og féð nam hrjá.
Hann er nú hraustur og heill að sjá,
heilaklofni rakkinn sá,
sem rotaður var í :/: Rangará :/:
3. Ganga þeir, þessir tveir,
þar um rann.
Fær ei lið að losast við
sá lögin kann.
Svo er það líka samvizkan og
sexfætian,
sem nartar liann.
Hjálpið þið upp á :/: hreppstjórT
ann :/:
Til skilnings á skætingnum í
kvæðinu hentar eftirfarandi fróðleik-
ur: Jónas, auknefndur Grjótgarður,
var aðkominn lausingi í Álftafirði
eystra, er Haraldur Ólafsson Briem
var á Rannveigarstöðum þar í sveit
og fór ineð hreppstjórn. Jónas tólc
saman við unga ekkju úr Álftafirði,
hlóð niður ómegð, og stóð sveitaryf-
irvöldum ógn af. Kom að því, að
heimilinu var sundrað, en Jónas, sem
var þykkjuþungur, tók sér það
mjög nærri. Þá er það fréttist
nokkru síðar, að hann hefði látizt
sviplega norður í landi, var haft fyr-
ir satt syðra, að bann hefði fyrirfarið
sér, og var aðförum hreppsstjórnar-
innar um kennt.
Vegna fjárfellis gerðu Álftfirðing-
ar út leiðangur suður í sýslur til
fjárkaupa, og var Iiaraldur Breim
fyrir leiðangrinum. í þeirri ferð var
honum gefinn forláta hundur af er-
lendu kyni, og gerðist rakkinn Har-
aldi fylgispakur. En við féð gerði
hann sér of dælt, og er Haraldur
reið yfir aðra hvora Rangána og
hundurinn synti hið næsta honum, sá
Haraldur sér færi og rotaði hann
með svipuskaftinu. Þótti kuldalega
að unnið.
Kona Haralds Briem var Þuríður
Þórarinsdóttir prests Erlendssonar
og var talin með afbrigðum óþrifin.
Álcvæðavísa.
Níels skáld Jónsson var einhverju
sinni heitbundinn stúlku, en hún
brást honum. Þá kvað hann:
Þó sundur táinn sé í parta,
— seggjum má það vera ljóst —
legg ég á, að ærlegt hjarta
aldrei slái þér við brjóst.
Þótti það rætast síðan.
* * *
Fyrirburður
Maður einn ungur var trúlofaður
stúlku, og var hún þunguð af hans
völdum; unnust þau mjög. Um vet,
urinn fór maöurinn til sjóróðra, en
stúlkan var eftir heima í sveit. Þegar
á leið veturinn tók stúlkan jóðsótt,
og mátti eigi fæða, og lézt hún af
barnsförum. En um það sama leyti
dreymdi unnusta hennar í verinu, að
honum þótti vera komið a glugga
yfir sér og kveðin þessi vísa:
Láttu þér ekki líka miðr,
þótt lausnarinn vilji ráða:
Fljóðið þitt með fóstrið sitt
fer til dróttins náða.