Alþýðuhelgin - 26.03.1949, Blaðsíða 8

96
ALÞÝÐUHELGIN
Friðrik Danakon
ungur stjórnar
hljómsveit i Kaup-
mannahöfn. Lög
in, sem hljómsveitin
lék, voru tekin upp
á plötur, sem seld-
ar verða til ágóða
fyrir berklavarna-
starfsemi Samein-
uðu þjóðanna.
Vér brosum.
Árni hét maður og var Jönsson.
Hann bjó á Æsustöðum í Eyjafirði.
Hann var hár maður á vöxt, gildvax-
inn og afarmenni að burðum. Sjald-
an neytti hann þó krafta sinna, því að
hann var allra manna spakastur jafn-
aðarlega og rólyndastur.
Einhverju shmi fór Árni suöur á
land til skreiðarkaupa, og með hon-
um Ólafur bóndi á Möðruvöllum. Á
suðurleið á fjöllum mættu þeir Hún-
vetningum. Ilét sá Finnur, sem fyr-
ir þeim var, kappsmaður mikill og
áltafur í skapi. Og hvernig sem því
var liáttað, þá slóst að lokum 1 ill-
indi mcö þeim Finni og Ólafi. Kom
þar, að Finnur reiddi upp svipuskaft,
sem var álnarlangt og járnbrytl til
cndanna, og vildi ljósla í höfuð Ólafi.
hótti Ólafi nú óvænlega horfa, þar
eð Árni hinn slcrki, lélagi hans, hai'ði
staöiö rólegur lijá og afskiptalaus,
en sveitungar Finns virtust þcss al-
búnir, að veita honum brautargcngi
í sókninni gegn Ólafi. Þegar Finnur
hafði reitt lupp svipuna, var sem
Árni vaknaði við. Tók hann við-
bragð, greip traustu taki um svipu-
skaftið og aftraði tilræðinu. Þá sagði
Finnur: „Ætlarðu ekki að sleppa,
bölvaður?“, og kippti í svipuna. Árpi
svaraði: „Ég er ekki vanur að sleppa
því, sem ég hef hönd á fast“, og um
leið dró hann svipuna úr höndum
Finns og gaf honum með flötum lófa
vel valinn löðrung, svo að söng í.
Þá varð Ólaíi þetta að orði:
„Guði sé lof, nú cr Árni minn
orðinn reiður!“
:Jc * :Je
Sveinfríður nefndist ógefin mey,
og var hún tekin nokkuð að reskjast.
Eitt sinn kom aldraður ekkjumaður
að máli við hana og bað hennar í
votta viðurvist. Sveinfriður svaraði:
„Já, það cr velkomið, hvcr sem
þaö ncínir".
•!> "fc '!■’
Þctla er haft cftir Bergi í Kálf-
haga:
,;Það cr óhætt að róa hjá honum
Guðmundi á Ilácyri upp á lífið að
gera. cn aðköllin og ósköpin, gösprin
og gargið! Róðu Bergur, róðu djöfull,
róðu andskoli!
Prcstur nokkur á öndverðri öld-
inni ssm lciö átti hcima í sjávar-
plássi og hafði allmikla útgerð. Eggj-
aði hann pilta sína fast til sjósókn-
ar, því að hann var ágjgrn mjög-
Blöskraði honum cinatt, hve mikið
þeir gátu étið, og talaði jafnvel uni
það í stólræöum. Einhverju sinni
hafði hann sagt í stólnum:
„Vér gerum menn vora út t il
sjóar, og nær þeir koma í veiðistöð-
ina, segir einn til síns lagsbróður:
Hversu mikið smjör getur þú étið,
fagsmaður? Sá segir: Ég got étið
tvær merkur. Annar segir: Ég gct
étið þrjár merkur, og svo gengur
þetta koll af kolli þangað til komnar
eru tíu merkur. Ó, þvílíkir smjör-
hundar kunna ci guðsriki að crfa!“
V í
Þórður hét, inaður. Hann bjó á
Meyjarhóli á Svalbarðsströnd. Held-
ur þótti liann einfaldur.
Einhverju sinni, cr kona Þórðar
lagðist á sæng, sendi hann eftir ljós-
móður, eh áður en hún kæmi, fædd-
ist barnið. Þegar ljósmóðir kom í
augsýn, var Þórður úti staddur og'
kallaöi liátt:
„Barniö er komiö og cr graddi.“
-j.
Ritsljóri:
Stcfáu Pjeturssou.