Alþýðuhelgin - 09.04.1949, Side 5

ALÞÝÐUHELGIN
109
♦--------------------
GUÐNÝ JÓNSDÓTTIR:
KVÆÐI.
Endunninningin cr svo glögg
umi allt, sem að í Klömbrum skeði.
Fyrir það augma fellur dögg
og felur stundum alla gleði —
þú getur nærri, gæzkan mín,
Guðný hugsar um óhöpp sin.
Þegar óyndið þjakar mér,
þá er sem málað væri ó spjaldi
plássið kæra, sem inn frá er
— frá efstu brún að neðsta faldi —
og blessað rauna byrgið mitt,
sem blasir rétt móts við húsið þitt.
Man eg í Rlömbrum ineir cn vel
morgna, hádag — en bezt á kvöldin,
þá ljómandi færði fagrahvel
forsæilu misjöfn skuggatjöldin
yfir 'hvern blett og hvert eitt svið,
hinum megin við sólskinið.
Þar var eg bæði þreytt og aiun,
þungsinna, hress og ánægð stundum.
Hirti ekki par um heimsins glaurn.
Hafði lítið og nóg í mundum.
Græddi þar vin — og missti mest,
sem minu hjarta var sárast fest.
Ekkert, sem fyrir augun bar
inni í Rlömbrum, eg fæ að lita —
stærsta ‘ljósið og stjörnumar
með stefnu söm-u tíð fram ýla,
svo fögur vitni, að samur er
sælu stjómarhm þar og hér.
Guð er eins nærri og man tiil mín,
miskunn a rrí kur hanna stillir.
Astin hans heldur aldrei dvín1,
.enginn hans viiiskap máttur spiilir.
Því á eg vél að þreyja nú,
þó mér annarrá bregðist trú.
Það er ekki svo þægi'lagt,
þegar vinanna bregst ágæti:
Hjartamu svíður heldur frekt,
hamin-gjan sýnist rýmá sæti,
indælar vonir fjúka frá,
fellur skemmtunin öll í dá.
Hugprýðin verður heldur smá,
hjartað sorgumnn léttir valla;
á morgnana kviðvænt þykir þá
þennan að lifa daginn aMan.
Hver af öðrum nær kveldi þó —
‘hvíld í svefninum drottinn bjó.
Að lofa guð fyrir liðna tíð
lærist þeim reymda vissulega.
Hver og ein mæða ströng og stríð
stillist og batnar furðanlega.
Tilfella mergð og tímanum
tekst bezt að glata sorgunum.
Guði sé lof mér líður vel —
og langt uin betur en huginn vænti,
mig þó á hanma minni él
og meinið þungt, sem gleði rænti;
beizt er inér gjarnt að hugsa, að
héðan af aldrei batni það.
Vonin og kviðinn víxlast á,
veitir honurn þó langt um betur,
hvort börnin anuni og megi hjá
mér framar hafa gott aðsetur.
Sú áhyggjan er söm og jöfn,
sælu þar til eg kemst í höfn.
Skipshafnarvísur, kveðnar í Kaupmannahöfn árið 1873.
E f t i r
Tilefni þessara vísna er það, að
íslendingar ýmsir, er þá voru stadd-
lr eða búsettir í Kaupmannahöfn,
b°mu saman í veitingahúsi Jacobsens
emhvers, og gerðu sér glaðan dag.
Kastaði þá Matthías fram stökum
hessum, í líkingu við formanna- og
sveitavísur, sem allir kannast við:
Jochumsson.
Sóma hlaðinn, síglaður
siglir Kobba.mýri i)
Bjargarhlíðar-Brynjólfur, 2)
brosir undir stýri.
Æruverður, hýr og hress,
hefur jafnt af hlutnum,
Frater 3) vor á fornum sess
fer með dorg í skutnum.
M a t t h í a s
' Rær í hálsi hríðefldur,
hræðir unn með rafti,
sá er hvergi sjódeigur,
sér um stjórann Skafti.4)
Tíkargjólu talfljótur
telur storm á vogi
þá út sjónum Sigurður 3)
slær með austurtrogi.
Þegar bólgna boðaföll
og bylja tryllist orri,
kófsveittur á kembings völl
kemur bróðir Snorri.G)
Þó að báran yglist ólm
eins og versta skessa,
hýr og settur situr Hólm 7)
sjóinn íús að blessa.
Renna færi í reginsjá
tösklegar og betur
á einum báti enginn sá
annan garp en Pétur.s)
Liðugur við langa ár,
leggjast kann á bakið
Siggi litli.O) svsinninn knár,
— sífellt nöldrar brakið.
í vindbandið húns á hund
hala bræðra tetur,
snotur tvö og létt í lund,
litli Brynki og Pétur.i°)
Sltur lotinn sels um frón,
sér ei hræsvelgs atið,
prúður eins og píka Jón Ji)
passar neglugatið.
Snúðugt vaskur Víkingur 12)
vindur segl að toppi,
þrúðugt knörrinn kjölfastur
kerlingum þó skoppi.
’ Fremst í s’tafni fílefldur
forki veifar Halli,i n.
1 girtur reipi, grænlenzkur,
gnötrar í hverjum palli.
Björn.i i) Páll.in) stjániic)
siglusvín
snörpum róðri hýða,
ennþá vantar Vídalín i")
og vin minn, Tuma 18 fríða.
Loksins koma í Kobbabúð in)
að kveða Andrarímur
— hálfdrættingar samt á súð -
séra minn 20 og Grímur.21)
I