Alþýðuhelgin - 14.04.1949, Blaðsíða 7

ALÞÝÐUHELGIN
119
Læsus surgit eqvus, prendet
utrinque pevus.
1614.
Þetta ár eftir jól sást sjóskrímsl
nokkurt í Vestmannaeyjum með tveim
hornum gulllegum. Var það lagt og
stungið og gaf sig ekkert að og hvarf
Urn síðir, þá mönnum leiddist að
leggja það.
1623.
Þrem vikum fyrir jól þann vetur
sást vatnsormur í Hvítá hjá Árhrauni
u Skeiðum tvö kvöld í samt, fimmtu-
clags. og föstudagskvöld, eftir sólar.
lag. Það fyrra kvöld tók hann sig
uPP í tveimur hlykkjum nærri þvers
uru ána, svo ísinn brotnaði upp, en
árstraumurinn gekk á land. En
seinna kvöldið tók hanu sig upp í
e‘nni lyklcju, og tók nú upp í mitt
Hestfjall.
1630.
Þá sást vondur draugandi um Eyja.
fjörð allan mörgum til skelfingar,
uPpvakningur haldinn, gjörði stórar
skráveifur, sást fyrst í brullaupi einu
á Grýtubakka, hafði selshaus að of-
an» en hrossfætur að neðan, en með
Píannlegum höndum og brjóstum.
1634
A sumri þess árs varp hani einu
eggi í Fjalli á Skeiðum, og eggið
Ur>du börn þrjú og brutu, en á skurn-
lnni Var pressað dökkt mark, Saturn.
Pstnerki.
1637.
. 1 Julio hvarf ein stúlka fyrir austan
Ur seli nokkru í Mýrdal. Ilún kom
sjáj£ aftur í selið að liðnum nokkrum
ögum og vildi ei frá segja, hvar
verið hefði, og ei vildi hún mat eta
ná drekka þar eftir, og enginn varð
Var við, að hún nokkurn tíma æti
neinn náttúrlegan mat, en hélzt þó
Vlð hald og þrif ei síður en aðrir.
A jólanóttina var vinnumaður á
elgafelii vestur ásóttur mjög af
raug eða djöfli, var dreginn upp
Uhdir fjali og af honum rifin fötin
°8 ^annst þar sem dauður og vitlaus;
Sern hann seinna vitkaðist, sagði hann
s r virzt hefði sá djöfull í kven.
mannsmynd vera.
1639.
í Majo vildi bóndinn á Langholti
í Flóa, Hallur Jónsson að nafni,
brenna sinu af þeirri jörð, og sem
hann lagði eldinn í, læsti hann sig
víðara út á annarra manna jarðir,
svo hann brenndi lönd á næstu 13.
jörðum, er lágu til útsuðurs, því vind-
ur stóð af landnorðri; og sem hann
var átalinn hér fyrir af þeim, er
skaðann fengu, þá féll lionum það
svo þungt, að hann hljóp út í Hvítá
og vildi fyrlrfara sér. Það sá einn
maður. Sá reið á sund eftir honum
og gat náð honum, en nokkrum dög.
um síðar þá hljóp hann sjáfkrafa of-
an í einn djúpan hylpytt, drekkti sér
svo þar ög fannst dauður.
1647.
Þá skenkti Jón Finnsson þar (við
Flateyjarkirkju) biskupinum (Bryn-
jólfi Sveinssyni) kongabókina gömlu,
sem lengi lá í Flatey og hans lang.
feðgar átt höfðu. (Flateyjarbók).
1649.
Þetta vor komu danskir þýfsku.
drengir 8 eður 9 á Eyrarbakka og
sögðu landsmönnum að þeir ættu að
sækja skreið. Þeir brutu upp gler.
glugga á danska húsinu og tóku þar
helming af skreiðinni og fluttu í skip.
Umboðsmaður á Bessastöðum, Matthí.
as Söffrensen, spurði það og náði
þremur af þeim strákum, en hinir
dvöldust í skipi og vörðust þar, náð-
ust þó með skipinu allir um síðir;
áttu svo í haldi fram að flytjast til
prófs og rannsaks. Þeirra foringi hét
Marteinn. Hann komst úr járnunum
fyrir böðlinum á Bessastöðum og
strauk svo fyrir Jökul. Þar komst
hann í engelska duggu.
1677.
Þá skutlaði Oddur Ólafsson, búandi
á Svalbarði norður, nokkra hvali á
Eyjafirði, item árlega hnísur, höfr.
unga, klasekki. Hann sótti og fast
eftir háskerðingatekju og vann mik.
inn sigur á sögðum fiskum. Hann fékk
á einu ári sérdeilis 45 fiska, auk há-
karla, og var hinn mesti aflafanga-
maður. Voru þó títt þröngar búsifj-
ar hans.
Péll
1638.
af prestskap séra Vigfús
estra fyrir það hann útdeildi brenni.
n fyrir messuvín í sakramentinu, þó
handi. „Beiskur ertu nú, drottinn
hllnn“, kvað kella.
1678.
Það sumar voru réttuð á Alþingi
Eyvindur Jónsson og Margrét Símons-
dóttir. Hann burthlaupinn frá sinni
konu fyrir tveimur árum. Áttu svo
þessi barn áaman í hórdómi, voru
svo 'tekin í einum helli suður undan
Erfiseyjarseli (svo!) í Kjalarnesþingi
með fóla af nautakjöti og öðrum hlut.
um, er þau rænt og stolið höfðu; liðu
síðan í héraði fjórar húðlátsrefsingar.
Tók svo kona Eyvindar hann aftur.
Þar eftir strauk hann enn burt með
þessari Margrétu, og fundust síðan
bæði í einu hreysi og rekkju undir
nokkrum bjargskúta í Ölvesvatns-
landareign og síðan á alþingi færð.
1681.
Skrifaði Bjarni nokkur Árnason í
Garpsdalssókn falsbréf upp á heilaga
þrenningu, hvar fyrir hann missti
sína þrjá fingur um miðlið og þar að
auk hafi 12 vandarhögg árlega í hvert
sinn, meðan hann lifði.
1691.
Þá komu útlenzkir sjóreyfarar
(Dúnkarkar kallaðir) inn á Norðfjörð
í Múlasýslu. Þeir rupluðu og rænlu
allvíða fé og tóku þar nokkrar eng.
elskar duggur og voru með ofsa og
ógnarlegri skothríð. Komust þá und.
an nokkrir engelskir.
1697.
Frá Mallandi á Skaga þóttust menn
sjá til hvals á ísnum fyrir sumarmál-
in, og gengu fjórir á ísinn komust
ei á land aftur á Skaga, af því ísinn
allan sundur losaði, og voru þrjú
dægur full ráfandi um ísinn; gátu
um síðir kallað í land, svo þeim varð
bjargað af skipi frá Bæ á Höfðaströnd.
1709.
Um haustið á allraheilagramessu-
kvöld brann sú prýðilega bygging,
biskupsbaðstofan á Hólum í Hjalta-
dal. Töpuðust þar inni margir fjár.
sjóðir og dýrgripir af silfri, bókum,
klæðum etc. Þar brann og inni
stúlkubarn (dóttir brytans).
1720.
Þá um haustið skeði það mikla
skriðu. eða fjallhlaup í Vatnsdal in
Ocotobri, að fjallið sprakk fram yfir
bæinn á Bjarnastöðum I Vatnsdal,
tók burt allt, er þar var kvikt, mann
og málleysingja, hús og tún gjörvallt,
ásamt engi því, er þar nálægt var.
Fórust þar í 7 menn með bónda og
húsfreyju. Stíflaði svo þetta mikla
fjallhlaup upp Vatnsdalsá, að mikið
vatnsflóð varð fyrir framan skriðuna,
hvert fljót eður flóð burt tók að mestu
um nokkur ár allt engjatak undan 8
Þingeyrajörðum. Hefur í því flóði
fengizt mikil silungsveiði.