Alþýðuhelgin - 04.06.1949, Blaðsíða 12
156
ALÞÝÐUHELGIN
vildi að ég væri fullur . . . Tíu dag-
ar . . . Ostrur . . .“
Ilann leit upp og hækkaði rödd-
ina.
„Nei, þú hefur ekkert framar að
gera með stelpur, sem kunna að
sjóða ostrur . . . Hvað heldurðu að
þú sért? . . .
Hjartað í Donkin hægði á sér,
þegar hættan var liðin hjá. Þegar
hann leit aftur á Jimmý, starði hann
beint upp í hvítmálaðan loftbitann,
eins og áður.
„Hvernig líður þér núna?“, spurði
Donkin.
„Illa“, stundi Jimmý.
Donkin settist niður og beið þolin-
móður. Hann vissi svo sem eftir
hverju hann beið — og hvers vegna.
— Augu Jimmýs voru ótta-
slegin, eins og hann liefði séð eitt-
lwað hi'æðilegt. Svipur hans benti
til þess, að hann væri að hugsa um
þá skelfilegu hluti, sem hann hefði
séð.
Allt í einu stundi hann upp, með
ótrúlega sterkri, en þó grátklökkri
röddu:
„Fyrir borð . . . Ég? . . . Guð minn
góður!“
Donkin ókyríðist dálítið, þar sem
liann sat á kistunni. En James Wait
sagði ekki meira.
Nú er röðin komin að mér . . .
— Ég vildi bara ég væri fullur.
— Þá skyldi ég flýta fyrir þér . . .
— Þú ert þá dauður, hvort sem
er . . .
— Fæturnir á undan — fyrir
borð . . .
— Þá ert þú nú búinn að vera . . .
Skvamp . .. og nokkrar bárur á yfir-
borðinu — Síðan ckki söguna meir.
. . . Fullgott fyrir þig“.
Jimmý sneri nú höfðinu lítið eitt
og horfði á Donkin. Augnaráðið lýsti
vantrausti, cinstæðingsskap og beiðni
um ásjá. Hann mirmti einna helzt á
barn, seni cr hrætt, vegna þess að
hótað hefur verið að loka það aleitt
inni í myrkri.
Donkin leit á hann vonai'augum,
þaðan sem hann sat á kistunni. Án
þess að standa upp, reyndi liann
kistulokið.
„Læst! .. . Ég vildi, að ég væri
fullur“, tautaði hann. Síðan stóð
hann á fætur og hlustaði með eftir-
tekt á fjarlægt fótatak, úti á þil-
farinu. Það nálgaðist fyrst, en hætti
svo áftur. Einhver geispaði mikinn,
ekki langt frá klefanum, drattaðist
svo áfram og dró fæturna.
Með stórum, beinaberum hönd-
um togaði Jimmý í ábreiðuna, eins
og hann vildi draga hana alla saman
upp að höku.
Tár — stórt, éinstakt tár, hrökk
úr öðrum augnakróknum, ofan á
i koddann, án þess að snerta hina inn-
föllnu kinn.
Það korraði dálítið í hálsinum.
Donkin, sem sat rólegur og horfði
á blámanninn berjast við dauðann,
fann til hryggðar í hjarta. Ekki var
þó svo, að hann fyndi til meðaumk-
unar með hinum deyjandi manni,
hcldur hryggðist hann við þá til-
hugsun, að einhvern tíma hlyti hann
sjálíur að heyja þetta stríð, ef til
vill mjög á líkan hátt.
Hopum vöknaði um augu.
„Vesalings greyið“, tautaði hann.
Nóttin virtist líða eins og örskot.
Honkum fannst hann heyra mínút-
urnar fljúga fram hjá. Hvenær skyldi
þetta annars taka enda? Það var
naumast, að þetta ætlaði að taka
langan tíma. Sennilega of langan.
Það var svo sem eftir láninu hans!
Hann gat ekki stillt sig lengur. Hann
stóð á fætur og nálgaðist kojuna.
Wait bærði ekki á sér. Augu hans
ein virtust lifandi, og hendur haus
héldu áfram að toga í ábreiðuna, með
óhugnanlegri iðjusemi.
Donkin beygði sig yfir hann.
„Jimmý“, sagði hann lágt.
Það kom ekkert svar, en korrið
hætti.
„Sérðu mig?“ spurði liann skjálf-
raddaður.
Brjóstið á Jimmý gekk upp og nið-
ur. Donkin leit undan, beygði sig
og lagði eyrað við varir hans. Hann
heyrði hljóð, líkast því er þurrt lauf
þyrlast eftir fínum ægisandi.
Og hljóðið varð að orðum.
„Kveiktu . . . á lampanum . . . og
farðu svo . . .“, stundi Wait.
Donkin leit ósjálfrátt um öxl og
horfði á skært ljósið. Án þess að
líta á Jimmý þreifaði hann undir
koddann í leit að lykli. Hann fann
lykilinn undir eins.
Næstu mínúturnar lá hann á
hnjánum og rótaði í hirzlunni. Þeg-
ar hann stóð upp, var hann rjóður í
andliti, ,í fyrsta skipti á ævinni —
ef til vill var það af sigurgleði.
Hann smeygði lyklinum aftur inn
undir koddann, en forðaðist að líta
á Jimmý, sem bærði þó ekki á ser-
Svo sneri hann baki við kojunm
og lágði af stað til dyranna. Tilburð-
ir hans voru líkastir því, sem hann
ætlaði að ganga mílu vegar, en i
tveimur skrefum var hann korninn
að hurðinni. Hann tók varlega 1
snerilinn og byrjaði að snúa, en 1
sama vetfangi fékk hann ómótstaeði-
legt hugboð um, að eitthvað vseri
að gerast að baki sér.
Hann snarsnerist á hæli, eins °g
einhver hefði klappað á öxlina a
honum.
Hann náði rétt að sjá James Wa*i
galopna augun sem snöggvast. Sva
lokuðust þau fyrir fullt og allt,
og tveir lampar, sem slokknar a 1
snöggum vindgusti. Eitthvað, scný
líktist rauðum skarlatsþræði, hekK
út úr munnvikum hans, niður eft'
ir hökunni.
Hann var hættur að draga and'
ann. Donkin lokaði dyrunum vel °|
vandlega á eftir sér. Hér og hvar a
þilfarinu lágu menn undir jökknn1
sínum og sváfu. Til að sjá voru þc!^
líkastir skuggalegum þústum °°
minntu á vanrækt leiði í kirkjd
garði. „
Ekkert sérstakt hafði þurft a,
gera um nóttina. Donkins hafði þvl
ekki verið saknað. Hann stóð hrey
ingarlaus. Hann furðaði á þvíi ®.
heimurinn fyrir utan klefann, sky*
vera eins og hann sá liann síðas •
Þarna var hafið — skipið — og l1111
ir sofandi menn. Þetta varð hond’11
óeðlilegt undrunarefni. Það var el
og liann hefði vænzt þess að ft1111^
mennina dauða og alla hluti °ðl11^
vísi en þcir áður voru. Hann v
eins og ferðamaður, sem kem1
heim eftir mai'gra ára fjarveru °»
býst við því, að allt sé breytt,
því sem áður vai'. Ilann skalf dah^
ið í næturkulinu og barði ser ,
hita. Hinn minnkandi máni seig
vestrinu. Það var eins og hann fý
aði við kalda snertingu dagrenning
arinnar. Skipið svaf. Hið eilífa u3g
teygði úr sér á alla vegu, mikið
að víðáttu og mistri hulið, eins 0
táknmynd lífsins, titrandi yfirb01 ;
en myrk undii'djúp. Donkin lel
þetta allt saman, xneð augum UP‘
reisnarmannsins. Svo gekk na
áfi'am, hægt og hljóðlega, sem v
hann dæmdur og léttvægur fulinl ,
— af hinum þögulu máttai'völdu