Alþýðuhelgin - 18.06.1949, Blaðsíða 5
ALÞÝÐUHELGIN
165
^®ja, sendu mér eitthvað, gleymdu
nú ekki.
~~ Eg skal ekki gleyma því,
a»ma.
Verið þér sælar, Lísaveta. Og
Per hélduð að Naromoff væri í verk-
lræðingasveitinni ?
Tomskij beið ekki eftir svari, en
Sekk út úr stofunni.
^egar Lísaveta var orðin ein,
sneri hún sér aftur að bróderingum
Slnum.
Skömmu síðar sú hún ungum liðs-
oringja bregða fyrir á götunni.
Lísaveta roðnaði og grúfði sig
0l°Ul' í handavinnu sína.
, Greifafrúin kom nú alklædd fram
1 stofuna.
. Láttu setja hestana fyrir vagn-
lnn. Lisanjka. Við skulum aka eitt-
1Vað stundarkorn.
fór að taka saman
sína.
~~~ Kæra barn, ertu heyrnarlaus?
~~ Nú fer ég strax! Unga stúlk-
311 gekk fram í næstu stofu.
} þeim svifum kom inn þjónn með
°kapakka frá Tomskij.
Lisanjka! Hvað er orðið af þér?
Eg ætlaði að hafa fataskipti.
O, góða mín! Við höfum næg-
an tíma. Setztu hérna stundarkorn
°§ lestu dálítið fyrir mig.
Stúlkan tók eina bókina og las
n°kkrar línur.
Lísaveta
nandavinnu
Hasrra! . sagði greifafrúin. Hvað
fót^ Lrtu kvefuð? Réttu mér
01askemilinn þarna og setztu hérna
mér, svona.
^saveta las tvær síður í bókinni.
,~~~ Kastaðu þessari vitlausu
iæðu! Þetta er argasta bull!
e.n*u Páli bækurnar aftur og láttu
1 a> að ég þakki slíkar traktering-
' ker nú ekki vagninn að koma?
~~ Þarna kemur hann, sagði Lísa,
ern hafði litið út um gluggann.
, T~~ Og þú hefur ekki haft fata-
‘P« enn! Alltaf læturðu mig bíða
tlr þér. Eg þoli þetta ekki.
r*lsa hljóp upp í herbergi sitt.
Naumast höfðu liðið tvær mínút-
u-...er greifafrúin tók að hringja
iollunni af öllum kröftum.
^Samstundis komu þrjár þernur
aupandi inn um einar dyr, og
i°nn inn um aðrar.
, Aldrci heyrið þið, þegar ég
j‘ringi- Farið strax upp til Lisavctu
a^an°vnu og segið að ég bíði henn-
I sömu svifum kom Lísa inn. Hún
var með fallegan hatt á höfði.
— Loksins, ungfrú góð! Hvað er
þetta? Fyrir hverjum heldur þú þér
til? Hvernig er veðrið? Er ekki
hvassviðri?
— Nei, náðuga frú, sagði þjónn-
inn. Veðrið er ágætt.
— Hvaða vit hefur þú á því?
Opnaðu gluggann. Eins og mig
grunaði. Nístandi stormur! Hestana
frá vagninum! Lisanjka, við ökum
ekkert í dag. Það tók því ekki fyrir
þig að búa þig svona vel.
— Hvílíkt líf! hugsaði Lisaveta
Ivanovna.
Og Lisaveta Ivanovna átti sannast
að segja aumá ævi.
Dante segir: Súrt er brauðið, sem
þegið er við framandi borð, og örð-
ugt er að komast þar upp stigann.
Hver getur lýst ævi ungrar
stúlku, sem verður að hegða sér eft-
ir duttlungum gamallar aðalsfrúar?
Greifafrúin var að vísu ekki vond
manneskja, en hafði í rikum mæli
alla þá ókosti, sem einkenna þær
konur, sem heimurinn hefur hossað
um of.
Ilún var ágjörn og eigingjörn, og
virtist dekra við sjálfa sig að því
skapi meira, sem heimurinn sinnti
henni minna.
Hún sótti alla dansleiki, farðaði
sig og púðraði, klæddi sig eins og
hofróða fyrir hálfri öld.
Öll kvöld sat hún svo grafkyrr
einhvers staðar í danssalnum, og
var engu líkara, en að einhver hefði
sett hana þar sem hverja aðra
hræðu.
Hver, sem inn kom, gekk til henn-
ar, hneigði sig með virktum, en síð-
an yrti helzt enginn á liana framar.
Fjöldi gesta var jafnan boðinn á
heimili hennar, og gætti hún þar
ströngustu hirðsiða, gleymdi aldrei
að titla hvern á þann hátt, sem tign
hans framast sómdi.
Hjúin, sem voru mörg, reru flest
í spikinu, af því að ekkert var að
gera, nema rangla innan um stof-
urnar. Flest voru þau örgustu
augnaþjónar, rupluðu og rændu svo
miklu, sem þau fengu við komið,
rét eins og eigandinn væri þegar
dauður. Lisaveta Ivanovna lifði i sí-
felldri angist og kvölum. Þegar hún
skenkti teið, fékk hún ávítur fyrir
það, að gera það of sætt. Læsi hún
sögu, samkvæmt strangri fyrirskip-
un, var hún ásökuð fyrir hvað eina,
sem miður þótti fara hjá höfundin-
um. Væri hún úti ásamt greifa-
frúnni, var henni kennt um, ef veðr-
ið versnaði eða færðin var slæm á
götunum.
Kaup hennar var aldrei goldið á
réttum tíma, en engu að síður var
þess krafizt, að hún gengi vel til
fara, eða með öðrum orðum betur
en hún hafði efni á.
I veizlum og á dansleikjum var
hún oftast cinmana, því allir vissu
hver staða hennar var, allir þekktu
hana, en enginn skipti sér af hcnni.
Hún dansaði því aðeins, að stúlku
vantaði í dansinn. Hún var stói'lát
að eðlisfari, þjáðist því mikið, og
’þráði þá stund heitast, er hún gæti
losnað úr þessai'i pi'ísund. Þótt hún
væri langtum fallegri en flestar
hirðmeyjarnar, sem hinir ungu að-
alsmenn voru að di'aga sig eftir,
forðuðust þcir að veita henni at-
hygli, — nema þá í laumi.
Oftar en einu sinni bar það við„
að hún laumaðist út úr danssaln-
um, lokaði sig inni í litla og fátæk-
lega svefnhei'bei'ginu sínu, og grét
fögrum tárum.
En dag nokkurn — tveim dög-
um eftir spilaveizlu þá, sem sagt
var frá í upphafi þessarar sögu, og
viku áður en atvik þau gerðust, sem
nýlega var frá skýrt, sat Lisaveta
Ivanovna við gluggann og var að
sýsla við hannyrðir sínar. Henni
varð af tilviljun litið út á götuna,
og sá þá liðsfoi'ingja í einkennis-
búningi vei’kfi'æðingasveitarinnar
standa gi'afkyrran andspænis hús-
inu og horfa upp í gluggann. Ilún
leit niður og tók aftur til við vinnu
sína. Fimm mínútum síðar varð
lxenni aftur litið út um gluggann.
Liðsfoi’inginn stóð þar enn í sömu
sporum.
Það var ekki vani hennar að gefa
gaum mönnum þeim, sem um göt-
una gengu. Hún hafði því ekki aug-
un af vinnu sinni langa stund, unz
henni var sagt, að miðdegisverður-
inn biði hennar. Ilún stóð upp, til
að leggja fi'á sér vinnu sína, en
vai'ð þá litið út um gluggann. Liðs-
foi'inginn stóð þar enn þá. Henni
þótti þetta kynlegt. Þegar hún hafði
matazt, leit hún enn út á götuna, en
þá var maðurinn loksins farinn. Og
hún gleymdi þessu atviki.
En tveim dögum síöar, þegar hún
i