Alþýðuhelgin - 26.07.1949, Blaðsíða 7
ALÞÝÐUHELGIN
199
Heiðrekur Guðmundsson:
Feðgar á ferð,
Ég gekk með þér, vinur, á vöri
um vegleysu brattan stig.
Svo leikandi léttur á fæti
þú léi :ist 'þér í skriðum
og 'hoppaðir 'kiringum mig.
Ó, æska, ég öfunda þig.
En stirður við brattann ég barðist
og brjóstið varð þungt o'g mótt.
Ég veit að þig gat ekki grunað,
'hve gangan var erfið
og ii'versu ég mæddist skjótt
og mönnunum förlast fljótt.
Ég horfði á brúnina hæstu,
sem heiðsólin glampaði á,
og vildi ekki láta þig vita,
hve vonlau'St mér 'sýndist
að 'kiMfia brekkuna þá,
sem ofar í urðina lá.
En það var þó aílt eins og ekfcert
hjá ógnþrungnum sannindum þeim,
er fann ég í fyrsta sinni
að fjör minnar æsku var glátað. —
Mig langaði heim, —
úr gli'trandi öræfageim.
Ó, sonur minn, sérðu ekki tindinn?
Þú, sigrar, ef gengurðu beint.
Og það hefði ég brotist i bernsku,
þó brött væri skriðan,
ef aðeins ég hefði reynt.
— Ó, vinur, ég sá það of seint.
v*ri dáin, blaar varirnar bærðust
varla:
■— Skerðu á hann ... með hníf ...
Hnífnum mínum hafði verið stolið
1 vinnufólksskálanum. Ég beit sund-
ur naflastrenginn. Barnið öskraði
með bassarödd, og móðirin brosti,
hyldjúp augun urðu undarlega lif-
andi og í þeim logaði blár eldur.
Brúnar hendur hennar fálmuðu eft-
ir vasanum á pilsinu, og særðar,
blóðugar varir hennar hvísluðu svo
varla heyrðist:
— Ég er svo ... máttlaus ... band
... í vasanum ... til að binda ...
naflann. ...
Ég náði bandinu og batt fyrir nafl-
ann. Bros hcnnar varð enn bjartara,
það varð svo hlýtt og fagurt, að ég
fékk ofbirtu í augun.
— Láttu nú fara vel um þig, sagði
ég, meðan ég fer og þvæ honum.
— En farðu varlega, hvíslaði hún
með erfiðismunum, farðu varlega ...
Það þurfti sannarlega ekki að fara
varlega með þennan rauðbirkna ná-
unga: hann kreppti hnefana og öskr-
aði, öskraði eins og hann væri að
mana einhvern í slagsmál: Ég ...
ég . . .
— Þú ... Þú! Hafðu þig hægan,
kunningi, annars munu meðbræður
þínir hálsbrjóta þig. .. .
Hann rak upp hátt og hressilegt
öskur þegar fyrsta aldan reið glettn-
islega yfir okkur báða. Síðan þvoði
ég honum um brjóst og bak, og hann
glennti upp augun, barðist um ofsa-
lega og æpti heiftarlega, og öldurn-
ar riðu yfir oldcur í sífellu.
— Öskraðu bara, gamli skröggur!
Öskraðu eins og þú getur. ...
Þegar ég bar hann aftur til móð-
ur sinnar lá hún enn með lokuð augu
og læsti tönnunum í varirnar. Fylgj-
an var að koma. En milli þjáninga-
stunanna og andvarpanna heyrði ég
hana hvísla:
— Fáðu ... fáðu mér hann. ...
— Hann getur beðjð.
— Nei ... fáðu mér hann.
Og hún hneppti frá sér blússunni
með óstyrkum, skjálfandi höndum.
Ég aðstoðaði hana við að nekja
brjóstið, sem náttúran hafði búið
undir að seðja hóp af börnum, og ég
lagði þennan litla hávaðasegg að
hlýjum líkama hennar. Hann skildi
strax hvað við átti og þagnaði.
— Heilaga guðsmóðir, hreinust
meyja, endurtók konan án afláts,
hún skalf og velti úfnu höfðinu fram
og aftur á pinklinum mínum.
Og allt í einu kveinkaði hún sér
lágt og þagnaði. Síðan opnaði hún
hin óumræðilega fögru augu sín, hin
vígðu augu móðurinnar. Þau horfðu
blá upp í bláan himininn, og það
glitraði í þeim þakklátt, hamingju-
samt bros. Hún lyfti hendinni með
Frh. á bls. 205.