Alþýðuhelgin - 13.08.1949, Side 9

ALÞÝÐUHELGIN
217
Rósahöllin í París, þar sem margar alþjóða ráðstefnur hafa verið haldnar,
þar á meðal síðasti fundur utanríkismálaráðherra Norðurlandanna.
5. JÓN OG PÁLL VÍDALÍN.
Það er sagt, að á alþingi gengi Jón
eitt sinn að búð Páls lögmanns Vida-
líns, en hattur lögmanns liékk á
tjaldsúlunni. Kvað Jón þá:
Mcnn hér brúka margir hött ■
málin um sem.þinga;
eiga skylt við urðarkött
allir Norðlendingar.
Páll sprctti skörum er' hann heyrði
vísuna kveðna, kvað á móíi og brá
Jóni um lát eður hvarf föður hans:
Kauðinn sá sem kvœði spjó
ketti er líkur blauða.
Honum var' nær að sækja í sjó
Sigurö þann hinn dauða.
En þá bæta aðrir við að Jón kvæði
þetta á móti:
í ærnum heiftum æstur kvað,
illsku sinnar vegna.
Faðir minn er í friöarstað,
en fjandinn má þér gegna!
Kvað Páll þá aftur:
Þú aðkastaðir auma lijörð
og guðs vesalinga,
en afskúm varst þó eitt á jörð
allra Vestfirðinga.
■—<- En haft cr •eftir Jóni', aö hann
liefði meint í fyrslu til Finnbogá
ramma á Noröurlandi, er kallaður
hefði verið urðarköltur í æsku, og
væri þar fjölmcnnar ættir frá lion-
um.
Öðru sinni er það sagt, þá tilrætt
væri um Sigúrð föður Jóns; segði
Vídalín í glettni við Jón, því jafnan
væri með þeim eljaraglettur:
Sigurður Gíslason kvað margt,
sá var skáld í Dölum. . .
En Jón grípur fram í og bælir
þegar við:
sumt var ganian, súmt var þarft,
sunit við ei um tölum'/
En Páll sagði síöan að skjólari yröi
Jón að bæta viö en sér tækist sjálf-
um að slá í botninn, en hann ætlaði
svo aö hafa:
Sumt.var gaman, sumt óþarft,
en sálin lenti í kvölum.
Það cr og ein sögn fróðra manna,
að Páll vildi reyná bragfimi Jóns enn
áf nýju. kvæði hendingu þessa og
segði honum að slá i botninn:
Hani, krummi, hundur, svín,
hestur, mús tittlingur;
og legöi Jón þegar við:
galar, krunkar, geltir, hrín,
gneggjar, tístir, syngur. i)
Þá sagði Páll: „Mikið listaskáld
ertu, Jón!“ Jón svaraði og kvað:
Skaparann ekki skortir neitt,
skoðaðu maður, orðin mín.
Ætlaðu‘ hann hafi engum veitt
utan Páli Vídalín?
6. FKÁ KERLINGU, LÖGMANNI k
OG JÓNI.
Það er gömul alþýðusögn. að dótt-
ir Þórðar skálds á Strjúgi Magnús-
sonar væri í Dölum vcstur og þá all-
gömul. Er talið hún væri á vist með
syni sínum, er bóndi væri í Dölun-
um. Yrði þcim Páli Vídalín og Jóni
tilrætt um Þórð skáld og kerlingu
þessa, dóttur hans, cr Jón kallaði
skáld vera. Kom þeim þá saman um
að ríða heim á bæ bónda. Bauð hann
þcim þegar í skemmu og veitti
brennivín. Báðu þeir hann þá að
kalla kerlingu til sín, og lcom kerl-
ing allhnigin að sjá. Báðu þeir hana
að kveða vísu að gamni sínu, því til
þess ætti hún kyn. Hún svarar og
kvað:
Má vel byrja mærðarsnið,
máls eru strcngir hrærðir,
þó ckki kveði ég eins og þið,
öldungarnir lærðir!
Jón bciddi hana þá að kveða sína
vísu tun livorn þeirra Páls. Sneri
hún sér þá að Jóni og kvað:
Situr vitur, hægur; h'ýr,
heiðurs menntahraður,
Jón Sigurðsson dáðadýr
Dalasýslumaður.
Síðan sncri hún sér að Páli og kvað
vísu. (Sú vísa er ekki fallin til birt-
ingar, þar eð hún er nokkuö klám-
fengin). — Hlógu þeir dátt að og
gáfu lienni gjald nokkurt, og þó Jón
meira, því mánna var hann örastur
á fé. Þaö er að sjá af stöku kerling-
ar. að Jón hefði þá fengið lögsögn í
Dölum.
7. JÓN BIÐUR KATRÍNAR.
Nú hafði Jóni verið veitt Stranda-
sýsla 1712. Var það þá, að Jón bað
Katrínar á Staðarfelli, dóttur Bjarnar
yngra sýslumanns á Staðarfelli, er
r) Vísa þessi er annars talin eftir
síra Gunnar Pálsson, og mun það
réttara.
*