Alþýðuhelgin - 24.09.1949, Page 1

Laugardagur 24. sept. 1949.
1. árg.
16
síður
25. tbl.
Eg skal komast tll Englands!
Kafli úr endurmtnnmgum S ígurðar Árnasonar vélstjóra.
Sigurður Árnason, liöfundur
]>essarar frásagnar, er fæddur í
Vestur-Botni við Patreksfjörð 29.
nóv. 1877. Hann ólst upp þar
vestra til fermingaraldurs, en fór
síðan norður að Steinnesi, til
fræda síns, séra Bjarna Pólssonar,
og ótti þar hcima fram um tvítugs-
aldur. Síðan hélt hann til Hafn-
arfjarðar og var vetrarlangt við
nóm hjó Ögmundi Sigurðssyni,
síðar skólastjóra í Flensborg. Ilm
vorið greip hann áköf löngun til
að komast til Englands og læra
ensku til nokkurrar hlítar. Segir
frá þeirri för í þættinum liér á
eftir.
' Sigurður hefur nú ritað endur-
minningar sínar og koma þæv út
áður en langt um líður, hjá bóka-
útgáfu Guðjóns Ó. Guðjónssonar.
Það var komið að lokum marz-
niánaðar. Og nú voru fyrir löngu
hinir fyrstu vorboðar fyrir alvöru
farnir að gjöra vart við sig. ÞaS er
að segja, birtan að frískast og dag-
arnir að lengjast. En lítið fararsnið
sýndi þó karl vetur á sér, og var enn
þá æði kaldur og gustmikill.
í Hafnarfirði var nú allt, að
^nanni virtist, að færast úr iðju-
ieysisdvalanum, sem mér fannst svo
mjög áberandi þar yfir öllu þennan
Vetur. Því varla gat heitið, að mað-
Ur sæist þar að störfum utan dyra.
Uema ef skip komu, sem þurfti að af-
ferma, eða ufsatorfa villtist inn í
fjörðinn. Þá var líka uppi fótur og
Öt, og allt á ferð og flugi, sem ann-
ars nokkuð mátti sig hræra.
Sjómennirnir fóru nú að búa sig
Sigurður Árnason.
til fiskveiða. Og bráðum yrði skól-
anum (Flensborgarskólanum) lokið.
Og nemendurnir, með gleðihreim í
röddinni, voru farnir að tala um að
halda brott, hver til sinna heim-
kynna, til líkamlegra starfa, en
andlegrar hvíldar. Og var ekki
annað að finna en þeir hugsuðu með
ánægju til hvors tveggja.
Og þá fannst mér röðin komin að
mér. En hvert átti ég að halda?
Mér hafði, eins og áður er sagt,
liðið ágætlega þennan vetrartíma
hér í Hafnarfirði. En ekki gat ég
verið hér í sumar. Og mér fannst
bæði óviðfeldið og eins og einmana-
legt, að hanga hér yfir námi, eftir að
allt námsfólk var, svo að segja,
horfið á brott. Nú voru líka allir
peningar mínir að þrotum komnir.
Af þeim 18 krónum, sem eftir voru
þegar ég var búinn að borga Þorláki
það, sem tilskilið var að ég greiddi
honum fyrirfram upp í fæði mitt og
annað uppihald, voru nú aðeins 7
krónur eftir. En skuldin við hann
orðin rúmar 100 krónur. Og ög-
mundi hafði ég ekki borgað fyrir
kennsluna einn eyri. — Hann vildi
ekki að ég borgaði sér fyrr en síðar,
við hentugleika. — Skuldin við hann
var um 50 krónur. Þetta fannst mér
ískyggilega miklar upphæðir. Hve-
nær gæti ég borgað þetta? Og hvert
skyldi halda?
Jú, norður í land gæti ég farið,
að Steinnesi. En þaðan hafði ég far-
ið með þeim fasta ásetningi, að
hverfa þangað aldrei aftur sem
vinnumaður eða daglaunari. Sjó gat
ég ekki hugsað til að stunda. Mér
hafði verið komið norður meðfram
vegna þess, að ég, sökum sjóveiki,
hafði reynzt óhæfur til sjóróðra. Og
mér hraus hugur við að hverfa að
þeim pínubekk aftur.
Þessi ráðþrot ollu mér nú ekki all-
litlum óþægindum.
En þá var það dag einn í byrjun
aprílmánaðar, að ég sá auglýst í ísa-
fold, að ungan íslending vantaði í
skrifstofu í Leith í Skotlandi. Skil-
yrði voru þau, að hann gæti sæmi-
lega talað og skilið ensku. Meðmæli
voru nauðsynleg, og upplýsingar um
stöðu þessa gæfi enski konsúllinn í
Reykjavík, Ásgeir Sigurðsson.
Það var eins og kviknað hefði í
mér við auglýsingu þessa. Ég hljóp
með blaðið til Ögmundar, til þess að