Alþýðuhelgin - 24.09.1949, Blaðsíða 11

ALÞÝÐUIÍELGIN
251
í tilefni af aldarafmæli Strind-
^ergs í sumar, efndi bókaforlag
"onniers til verðlaunasamkeppni um
°eztu skáldsögu frumsamda, er því
°*rist fyrir tilskilinn tíma. Verð-
Jounaupphæðin var myndarleg, 25
Pusundy krónur sænskar. í sam-
pandi við samkeppni þessa kom fyr-
lr skemmtilegur atburður. Skýra
s®nsk blöð frá á þessa leið:
Bókaforlagið hafði lagt mikla á-
oerzlu á það, að sem allra skemmst-
Ur tími liði frá því er dómnefnd Ivki
störfum og þar til verðlaunasagan
\*gi fyrir fullprentuð, en þá fyrst
að skýra frá úrslitum sam-
jppppninnar á opinberum vettvangi.
™ þess að ekkert kvisaðist um úr»
samkeppninnar á þessu stigi
^Palsins, ákvað forstjóri Bonniers,
að láta ekki opna umslagið með nafni
verðlaunaskáldsins fyrr en prentun
sögunnar væri lokið. Hann afhenti
Pví setjaranum handritið, er hann
Uafði skrifað á' titilsíðu gerfinafnið
■^Xel Sandeström, þar sem höfund-
pruafn skyldi vera. Bókin var nú sett
a Uokkrum dögum, og því næst send
pmum af prófarkalesurum forlags-
lris- Annar prófarkalesari hjá Bonni-
er’ 22 ára piltur, Arne Sand að
fofni, kom af tilviljun í heimsókn
þessa starfsbróður síns og sá hjá
fonum próförkina. Rekur hann þá
^eldur en ekki upp stór augu. Þarna
er þá komin ságan lians, sem hunn
Sendi til samkeppninnar, fullsett, án
þess að nokkur hafi við hann talað
eitt orð, og meira að segja undir
nafni annars manns. Hvernig í ó-
sköpunum gat staðið á þessu? Hafði
einhver komizt yfir handritið og
stolið því? Gat nokkur verið svo
bíræfinn, að eigna sér þannig ann-
ars manns verk? Þegar í býti dag-
inn eftir fór Arne Sand á fund for-
stjóra Bonniersforlagsins, Kaj
Bonniers, til að fá hjá honum frétt-
ir af því, hverju þetta sætti. Þá
skýrðist málið að sjálfsögðu á svip-
stundu, og hið unga verðlaunaskáld
varð vitanlega himinlifandi, er það
frétti um sigur sinn. Kaj Bonnier var
einnig hinn ánægðasti yfir því, að
sigurvegarinn skyldi vera starfsmað-
ur við fyrirtæki hans.
Verðlaunasagan heitir Forföljarcn
og gerist öll á einum sólarhring, að-
allega í Stokkhólmi. Þetta er fyrsta
bókin, sem prentuð er eftir Arne
Sand, en hann kveðst hafa fengizt
við sagnagerð síðan hann var smá-
strákur. Hefur hann nú sagt upp
starfi sínu og ætlar að snúa sér ein-
göngu að skáldskapnum.
Alls bárust 73 handrit í sam-
keppni þessa. Dómnefndin, sem
skipuð var þrem kunnum rithöfund-
um, (það voru Gunnar Ekelöf, Irja
Browallius og Björn-Erik Höijer)
var sammála um það, að dæma
„Förföljaren“ beztu söguna og fylli-
lega verðlaunahæfa.
Nyff ríki...
(Frh. af bls. 247.)
Histradut rekur sitt eigið íþrótta-
félag, Hapoel, en einkunnarorð þess
eru: „Ekki meistara — en þúsundir
þátttakenda. Meðal þeirra þúsunda
nokkra meistara.11 Félagar Hapoel
leggja stund á 19 íþróttagreinar,
þeirra á meðal eru knattspvrna,
sund, róður, knattleikur, frjálsíþrótt-
ir og fimleikar mjög vinsælar.
„Hapoel er ekki rekið eftir göml-
um og úreltum fyrirmyndum," segir
Dr. Samúel Kurland. „Við stuðlum
að því, að verkamennirnir geti horf-
ið hressir og afþreyttir til vinnu
sinnar. Við höldum íþróttahátíðir og
efnum til tónlistar- og dansskemmt-
ana fyrir meðliniina. Og við förum
oft í hópferðir um landið; það er
mikilvægt, að æskan fái að kynnast
ættjörð sinni. Þegar landbúnaðar-
verkamennirnir þarfnast hjólpar við
uppskeruna, fara Ilapoels-meðlimir
á vettfang þeim til aðstoðar."
Meðlimir Hapoels stuðla einnig að
því að efla Palestínugyðinga sem
siglingaþjóð. Þeir ráða yfir 30 skip-
um og kenna 13 ára drengjum og
eldri allt, sem lýtur að sjómennsku.
Hvert sjómannsefni verður að hafa
siglt tvisvar meðfram strönd Palest-
ínu, áður en liann getur stært sig af
því að þekkja hana. Þegar nemend-
urnir útskrifast eftir þriggja ára
nám, ráðast þeir í siglingar á stórum
seglskipum.
Einn fyrsti Gyðingurinn, sem
flutti til Palestínu hinnar nýrri, var
Rússinn Chasanov. Hann kom til
Jaffa 11. ágúst 1882. Hann svarf lyk-
ilinn að endurreisn landsins með
þessum einföldu orðum:
„Bændur! Verið frjálsir menn í
frjálsu landi, en þrælar sálarinnar ..
lútið henni í auðmýkt hvern dag.
Leggið hönd á plóginn, og jafnvel
hin grýtta jörð mun bera ávöxt.
Ræktun sálarinnar skal vera aðals-
markið, sem þjóð vor ber.“
Með því að leggja höfuðáherzlu á
líkamlega vinnu og þýðingu land-
búnaðarins fyrir þjóðina, liafa Gyð-
ingar fylgt trúlega því ráði, sem
fyrsti landnámsmaðurinn gaf þeim.
(Lauslega þýtt.)