Alþýðuhelgin - 24.09.1949, Blaðsíða 14

254
ALÞÝÐUIIELGIN
eíni íil Finns. Sáu þeir úr smiðj-
unni, að flygsa nokkur fór óðfluga
neðan frá Höskuldsstöðuni út á leið.
Þá fóru þeir út og skyggndust um
betur. Kom þá önnur ofan úr Hall-
árdal og mættust á hól eða hæð 3ít-
illi, en óglöggt sáu þeir sameign
þeirra fyrir eldglæringum. Finnur
bað þá Sigurð vera þar um nóttina,
því að ’ekki mundi þá dælt að vera
á ferð, og þiggur Sigurður það. Oft
fóru þeir Snærill og Bjarni með Jóni
á Sæunnarstöðum, og markaði hann
þeim svið í steingerði nokkru eða
tóft nærri bæ sínum, og svo í kofa
eirium. Undu þeir því illa og áttust
jafnan illt við. Sögðu það heima-
menn Jóns, að oft heyrðust dynkir
og skrækir á kvöldum. Það var eitt
sinn, að Jón kallaði til þeirra, þá
dynkirnir voru sem mestir: „Hafið
þið ekki grjótið í gamninu, piltar,“
og höfðu það margir síðan fyrir orð-
tak.
Guðmundur Konráðsson hét mað-
ur. Hann bjó á Skagaströnd. Iíann
átti konu þá, er Þuríður hét Guð-
mundsdóttir. Hún sýktist máttleysi,
en fyrir því að óþokki var á með
þeim Jóni á Sæunnarstöðum og Guð-
mundi, og Jón hafði nokkuð í heit-
ingum haít við Guðmund, þá kenndu
þau Þuríður Jóni um vanheilsu
hennar. Guðmundur Konráðsson bjó
þá á Steinnýjarstöðum. Jón Iíluga-
son hafði þá lögsB'gn í Húnaþingi og'
bjó á Spákonufelli. Guðmundur
Konráðsson stefndi Sæunnarstaða-
Jóni til þings að Vindhæli fyrir Jón
lögsagnara um mein konu sinnar.
Því máli var stefnt til alþingis 1711,
en þar urðu þær málalyktir, að eng-
in lögmæt sönnun þótti koma fram,
er mætti fella Jón. Gengu horium
allir vitnisburðir betur í málinu, og
var dæmt, að eigi þyrfti hann eið að
vinna að véttugi. Þá var og mjög
tekinn að þverra ákafi í galdramál-
um, frá því að fyrri hafði verið. Svo
er sagt, að Sæunnarstaða-Jón kæmi
þeim fyrir að lyktum Snæril og há-
leita Bjarna, en seint þótti afreim-
ast í gerði því, er hann hafði geymt
þá í með fyrstu.
Eigi vitum vér að greina frá af-
drifum Jóns, en tvö eru talin börn
hans með konu sinni, er Guðrún hét.
Þau hétu Ásgrímur og Sigríður, er
var hinn mesti svarri. Sigga giftist
manni þeim, er Pétur hét, og bjuggu
þau í Efri-Lækjardal. Ekki áttu þau
barn, en er einhver lét sig furða, að
þeim varð ei barna auðið', kallaði
hún þess engar vonir, því að Pétur
maður sinn væri eins og tappi í öl-
tunnu. Það segja þó menn, að margt
væri Sigríði vel gefið, þótt orðská
væri hún úr hófi. Hún og Pétur mað-
ur hennar fóstruðu Skúfs-Jón, er
var mesti svarkur í orðum. Hann var
faðir fjárdráps-Péturs, er myrtur
var með Natan Ketilssyni.
ÞU ERT FEIGLJR...
Frh. af bls. 252.
Síðan lögðum við hönd á vcrk
skrúfuðum af lokið. Bjuggumst við
fastlega við, að ltoma niður á lík.
Eigi að síður var kistan tóm, rieio®
livað bréfmiði til Pogastoff lá 3
koddaflúrinu. Hann var svohljúð*
andi:
„Kæri Pogastoff!
Eins og þú munt vita, tapapi
frændi minn, útfararstjórinn, sem c£
bý hjá, máli sínu fyrir yfirrétti i
fyrradag. Málskostnaður og skaða-
bætur eru svo miklar, að eigur hans
hrökkva ekki til. Því þykist ég vita>
að fjárnám muni fram fara hjá okk-
ur á morgun eða hinn daginn. Þar e
rauðaviðarlíkkisturnar eru dýrústri
munirnir hjá okkur, dirfist eg
að
biðja þig að geyma kistu þessa í ki"
býlum þínum, þangað til fjárnám cl
um garð gengið. Ég treysti þér til a
gera mér þennan greiða, góði vinri-;
Ég ætla að koma fleiri kistum fyrri 1
herbcrgjum kunningja okkar beggl3-
Alla tíma þinn
Sergiús Bobi’nsky.“
----------♦----------—
SIGLINGAVÍSA.
Skall á boðum brimrótið,
ball í voðum slyngum.
Hallaði gnoðin vöngum við,
vall þá froðan kringum.
Dómkirkjan
og
skakki
lurninn
í Pisa.