Alþýðuhelgin - 15.10.1949, Blaðsíða 10

282
ALÞÝÐUHELGIN
mmm,
gekk frá einum braskaranum til
annars.
Mér virtust Keflvíkingar nokkurn
veginn einlitir í stjórnmálum, flest-
allir íhaldsmenn, með Ólaf Thors
fyrir þingmann, fáeinir framsóknar-
menn (aðkomumenn), en ekki
heyrði ég getið um nema einn jafn-
aðarmann, Hannes Jónsson, og var
hann þar í litlum metum sökum
þess, að hann fylgdi slíkum „glæpa-
flokki“ sem jafnaðarmönnum.
Hannes var fátækur ómagamaður og
stundaði skósmíði. Annar skósmið-
ur var í þorpinu, ívar að nafni, ó-
svikinn íhaldsmaður, en bezti karl;
vandaður mun ívar hafa verið til
orða og verka, vann að iðn sinni alla
daga. Gestrisinn var hann svo, að fá-
ir munu hafa komið þar án þess að
þiggja kaffi. Þau hjónin voru barn-
laus, og munu hafa verið vel efnuð.
Áttu þau laglegt hús, bjuggu sjálf
niðri, en leigðu stórt herbergi uppi
og eldhús. Einnig seldu þau ferða-
mönnum næturgistingu, þegar þeim
sýndist, og voru tvö smáherbergi
uppi og sitt rúmið í hvoru. Ekki mun
gistingin hafa fengizt strax, alltaf af-
sagt fyrst, en þegar gesturinn var
að fara, mun oftast eitthvað hafa
greiðzt úr og gesturinn fengið rúm-
ið. Þegar gesturinn fór, fylgdi ívar
honum æfinlega úr hlaði út á aðal-
Jón Lárusson við stýri á bát sínum.
götuna, og gekk þá með staf í hendi
og harðan hatt á höfði, og var hann
þá hinn virðulegasti. — Eins var
það, þegar einhver kom með skó til
viðgerðar, þá sagðist ívar hafa svo
mikið fyrirliggjandi, að slíkt væri
sér ekki mögulegt. „Allt fullt“, sagði
ívar, „ég bæti engu við, en seztu og
drekktu kaffi“. En þegar gesturinn
var að fara, sagði ívar: „Það gerir
ekkert til, þótt ég líti á það, sem þú
varst með“ — og tók hann þá skóna
orðalaust og tiltók, hvernær mætti
sækja þá. Stóð það oftast heima, að
þá var viðgerð lokið, vönduð vinna
og sanngjarnt verð. — Fáir voru
jarðaðir svo, að ívar ekki fylgdi,
hvort sem hann þekkti þann fram-
íiðna eða ekki.
Um haustið fór ég til Breiðafjarð-
ar að gera upp sölu búsins í Arnar-
bæli við Bjarna í Ásgarði. Níels son-
ur minn fór með mér. Við fórum með
„Esju“ til Búðardals, gengum svo að
Ljáskógum og reiddi Guðmundur
okkur svo að Ásgarði. Ágætlega tók
Bjarni á móti okkur, og gerðum við
upp Arnarbælisuppboðið, bæði fvrir
mig og aðra. Sótti svo Hans á Orra-
hóli okkur að Ásgarði. Við gistum
hjá honum í tvær nætur, og reiddi
hann okkur svo út á bæi. Þaðan
fórum við til Stykkishólms — og síð-
an suður með „Gullfossi11. Síðan hef
ég ekki komið á Breiðafjörð, og kem
sennilega ekki í þessu lífi.
Ég hafði keypt skektu um vorið
vestur á Breiðafirði, og ætlaði að
stunda síldveiði á henni að vorinu í
Keflavík og hrognkelsaveiði. Helzt
vildi ég ekki þurfa að sækja vinnu
til atvinnurekendanna í Keflavík,
enda óvanur að vinna undir annara
stjórn. Ég var búinn að ná þessari
fleytu til mín og standsetja hana;
ætlaði ég að byrja að fiska á hana
næsta vor, en það fór allt á annan
veg.
Áður en ég fór frá Arnarbæli, var
ég orðinn mjög lasinn og slæmur
fyrir hjarta. Þennan vetur virtist
þessi kvilli ágerast. Vegna ýmissa
örðuléika, sem steðjuðu að um þess-
ar mundir, tók ég því það ráð að
flytja alfarinn úr Keflavík. Við
fer.gum leigt kvistherbergi á Grett-
isgötu 2, og vorum við þar til vors-
ins. Þá fluttum við að Bergsstöðum
í Kaplaskjóli, og vorum þar til
haustsins, en fengum þá leigt í Aust-
urstræti, eitt herbergi og gang til
að elda á. Enga atvinnu fékk ég þetta
ár, enda oft undir læknishendi. Gekk
ég til læknis mestallan fyrri vetur-
inn, og skar Kjartan augnlæknir
Ólafsson mig tvisvar við hvarma-
bólgu þetta vor, og heppnaðist sú að-
gerð ágætlega. ,
I