Alþýðuhelgin - 29.10.1949, Blaðsíða 2

290
ALÞÝÐUHELGIN
^ v>3w«^A**gwn i>jPXolTsSir 7k
íckmtJtl íhpftttr tiUíTwir
*&.*?]*
yva&m
K ,*#««.’»!
jrrm^’Myr kúj.v ic
iðeyrW'f? *æ*>iin <ívn- kti
Cwi5 tn> $t jn*v«tt«í‘ yoí,Tt»#í'/«1
er vafcaftr vttir. $ {notr tý cj; agrm ^
tmrtW».tneft»aki. $5$3bé «9 tr^ntnr ^M
wnwgc iVV. Kfc^DgtR: i [vzcrvtfi
vntó't,
ff ftr&ar
, ^ ,. «a. (^iK ff
ttwrcátpn e tneír-i fongAn fctt&ú
ji. dft$Ý>ar íc-yh TOÆti^'r .
lagrc. J&rejVaflSA 'baAá VéHatf&i
,-vtpq»lmvh Wa\4 rynmívi fuirtt twrly
tua^* veöadte-.tiaTlt. Jí tajga&& .jifc'nf:
> tft emrart^ omn Í>nsVcon5 w^^mí
^ !%***>
VjeflryeKa.et)
^fiVisnVi &
blöðungum safnsins, en tala þeirra
nemur 643 bindum. Ef afhent væri
það, sem krafist er, myndu af tví-
blöðungunum verða eítir 226 bindi í
safninu, en af þeim væru 109 íslcnzk
og þar á meðal nokkur liandrit á
bókfelii. Vera mætti og að hækka
mætti nokkuð tölu bindanna, sem
eftir yrðu, ef ýmis bindi — sem Árni
Magnússon setti saman aí handa-
hófi — væru leyst upp, eftir því sem
eðli þeirra segði til, og skilið á milli.
Ef gert er ráð fyrir því, að sama
hlutfall yrði milli skila og eftirstöðva
í fjórblöðungum, áttblöðungum og
tólfblöðungum í safninu, eins og
í tvíblöðungum, myndu eftirstöðv-
arnar nema ríílega þúsund bindum,
og er það allálitleg tala í handrita-
safni. En það má gera ráð fyrir, að
talan í þessum flokkum rauni reyn-
ast nokkuð hagstæðari — ef nota
má það orð — fyrir eftirstöðvarnar
í safninu. Þegar þess er gætt, að tala
binda í handritasafni háskólabóka-
safnsins nemur alls um 6500. er
naumast hægt að segja annað, cn að
þcssi skeroing sé ekki gífurleg. Loks
munu ekki færri en 3500 verða eftir
af skjölum, en þau eru um 4500 tals-
ins.
í konunglega bókasafninu cru
1304 handrit íslenzks-fornnorræns
uppruna. Ef til skila kæmi. myndu
að minnsta kosti um 670 af handrit-
um þessum verða eftir, þar á meðal
allmörg á skinni, og þar eð nánari
eftirgreinnslun, ef til afhcndingar
skyldi koma, árciöanlega mvndi
léiða í ljós, af safnið ætti rétt á
stærri hluta, myndi talan spnnilega
hækka nokkuð. En hvað sem öllu
öðru líður, mun þessi skerðing á
handritastofni safnsins, sem nemur
nokkru meira en 20.000 bindum, ekki
geta haft nokkur minnstu áhrif á
þýðingu konunglega bókasafnsins.
Það skal tekið fram, að tölur þær,
sem hér eru nefndar, eru byggðar á
lauslcgri áætlun, sem gcrð cr í ílýti,
og cnda þótt þær í öllum verulcgum
atriðum muni reynast réttar, þætti
mér líldcgt, að þær í heild sinni muni
rcynast heldur hærri dönsku söfnun-
um í hag. Það verður cnn fremur að
taka það fram, að það eru ekki gerð-
ar kröfur til handrita, cr lent hafa í
dönskunr söfnum eftir 1846, begar
handritasafn Landsbókasafns ís-
lands var stofnað, og ísland þar með
sjálít tók á sig ábyrgð á geymslu
Síða úr Edduhandriti. — Hávamál.
þar. Það er aðeins krafist þcirra
handrita frá síðari árum, sem á ótil-
hlýðilegan hátt hafa verið tekin úr
íslenzkum embættisskjalasöfnum
eða hliðstæðum stofnunum.
Ég hef bcnt á það, að kröfur ís-
lcndinga cru lítilfjörlegar, að því er
til magnsins kemur. Bindatalan er
að vísu allálitleg, cn hin einstökú
númer eru upp og ofan mjög lítil,
frá 4—20 blaðsíður og nokkuð þar
yfir, og munu öll samanlögð fjærri
því að geta fyllt hyllurnar í meðal-
stóru einkabókasafni. Meðal hand-
rita þeirra, sem krafist er, eru nokk-
ur, að vísu örfá, handrit, sem eru
heimsfræg, og það eru til allrar ó-
gæfu þess fáu bindv, sem gera mál-
ið erfitt viðfangs. Þau hafa með því
í augum bókasafnamanna og annarya