Alþýðuhelgin - 29.10.1949, Blaðsíða 12

300
ALÞÝÐUHELGIN
Dætur næturinnar ...
tamari en norræna. Ber áritunin,
einkum orðaskipun og stíll, þess ó-
tvíræð merki. Og telja má, að það
sé úrslitasönnun. Orðalagið á sér
enga hliðstæðu í norrænu fjórtándu
aldar máli, en bendir hins vegar
greinilega til þess, að höfundur
klausunnar hafi verið 19. aldar mað-
ur af norskum uppruna, allvel les-
inn í norrænu miðaldamáli — þó
ekki sérfræðingur —, en daglegt
mál hans hefur verið enska.
Héraðið, þar sem Kensington-
steinninn fannst, er aðallega byggt
norrænum mönnum. Nordén vekur
athygli á því, að þar hafi átt heima
margir „lærðir“ skandinavar, sem
vel hefðu getað, þekkingarinnar
vegna, samið textann á steininum.
Hann kveðst um skeið hafa „grun-
að“ guðfræðing nokkurn frá Upp-
sölum, drykkjumann mikinn og sér-
vitring, sem ýmsar sögur fóru af í
héraðinu, en „sýknað“ hann, þegar
rannsóknin leiddi það í ljós, að
rúnameistarinn myndi hafa verið
Norðmaður. Það er naumast einber
tilviljun, segir Nordén, að steinn
þessi fannst í byggðarlagi, þar sem
nálega allir íbúarnir eru af norrænu
bergi brotnir. Og síðan bregður
Nordén á glens og segir: „Loks meg-
um við vera forsjóninni þakklátir
fyrir það, að maður sá, sem fékk
hugmyndina um að rista rúnirnar á
Kensingtonsteininn, skuli ekki hafa
verið sprenglærður norrænufræð-
ingur. Þá hefði það vissulega vafizt
fyrir sérfræðingum, að færa sönnur
á hinn rétta uppruna letursins. Vafa-
laust hefði þá mátt lesa í hverju
fræðiriti um þessi efni, að árið 1362
hefði leiðangur Norðmanna og
Gauta verið í könnunarför lengst
inni í Minnesotafylki.“
Ég hef nú í fám orðum gert grein
fyrir skoðunum hinna lærðustu
manna, sem rannsakað hafa Kens-
ingtonsteininn, og vikið lauslega að
því, á hverju þeir byggja álit sitt.
Síðar mun ég, þá er tími gefst til,
fjalla í sérstakri grein um hin mál-
fræðilegu atriði, sem eindregnast
bendá til þess, að áletrunin á stein-
inum sé verk einhvers skrítins sam-
landa vors á síðari hluta 19. aldar.
Þessar línur eru einkum ritaðar til
leiðmeiningar fyrir blaðamenn, svo
að þeir taki ekki of hátíðlega hverja
„stórfrétt“, sem þeim kynni að ber-
ast um gildi steins þessa.
Frh. af 295. síðu.
að þær yrðu blíðar. Maddaman veitti
þessu athygli, því að hún sagði:
„Jump, little frog, jump.“ Ég varð
að kyssa Klöru fáeina kossa, áður en
ég fór, og það gerði ég líka fúslega.
Hún var ekki síður kyssileg að
morgni dags. Svo kvaddi ég madd-
ömuna með handabandi, þreif húf-
una með áletruninni „The invin-
cible“ og rauk á dyr.
Ég nam skyndilega staðar, er ég
var kominn hálfa leið niður stigann,
og stokkroðnaði — borgunin. Henni
hafði ég alveg gleymt. En ég lét mér
ekki til hugar koma, að þetta fyrir-
tæki væri góðgerðastofnun. Þetta
var fyrst og fremst viðskiptafyrir-
tæki, þótt fólkið hefði verið svo
elskulegt við mig, að mér fannst ég
vera meðal gamalla vina. Ég sneri
við og spurði maddömuna, rjóður út
að eyrum, hve mikið ég skuldaði
henni, og svo auðvitað Klöru. En
Klara brosti bara og sendi mér koss
á fingri sér. Og maddaman? Það
munu víst fáir trúa mér, en við það
verður að sitja. Hún renndi hend-
inni í gegnum hárið á mér og sagði:
„You lil’funny boy, giv m-i-i kiss
and let m-í-í s-í-í you other dime.“
Hún fékk kossinn.
Þegar ég var kominn niður stig-
ann og ætlaði að hlaupa út á götuna,
komu sumar stúlknanna, sem ég
hafði séð kvöldið áður, blaðskell-
andi á móti mér. Þær umkringdu
mig hlæjandi, og ein þeirra sagði:
„You bad, bad boy.“ Og svo ógnaði
hún mér með vísifingri og krafðist
þess, að ég kyssti sig. Ég slapp ekki
frá þessum glaðlyndu stúlkum, fyrr
en ég hafði gengið á röðina og kysst
þær allar.
Ég skundaði burt í þeirri öruggu
vissu, að ég væri mikið kvennagull,
og stökk upp í sporvagn, sem var á
leið niður að höfninni. Ég sannfærð-
ist enn betur um þessa náðargjöf
mína, þegar stúlkur, sem í vagnin-
um voru, brostu til mín. Ég brosti á
móti, og ég man enn, að ég hugsaði:
Frakkland er land kvenna, víns og
brosa. Bi'os mitt glæddi enn kátínu
stúlknanna, og tvær virðulegar fiski-
mannakonur, með stórar, hvítar
skuplur, sem komu inn í vagninn í
þessari andrá, litu á mig — og
hlógu. Sama máli gegndi um ungan
mann og tvær verksmiðjustúlkur,
sem komu inn í vagninn á næsta við-
komustað. Það var sem sagt mikil
kátína í þessum sporvagni. Þegar ég
fór út við höfnina, veifuðu allir á
eftir mér af stakri vinsemd, vagn-
stjórinn líka. „Elskulegt fólk, Frakk-
ar,“ hugsaði ég.
En trúin á kvenhylli mína og að-
dáun á Frökkum rénaði þó snögg-
lega. Ég nam staðar fyrir framan
búð og varð litið framan í sjálfan
mig í spegli, sem var festur við nafn-
skjöld verzlunarinnar. Mig langaði
til þess að vita, hvort á mér sæi eftir
„nætursvallið“. ... Og því varð ekki
heldur á móti borið, þótt á annan
hátt væri en ég bjóst við. Ég hafði
búizt við að sjá svarta bauga fyrir
neðan augun, því að það vissi ég
vera óbrigðult merki um svall og
ólifnað. — En í þess stað sá ég rauð-
ar skellur um allt andlitið á mér,
eins og valmúa í haga. Ég bar enn
merki eftir kveðjukossana í Rue de
Voliéres 36. Ég þóttist vita af hverju
glaðværðin í sporvagninum hafði
stafað.
Ég hef sjálfsagt verið líkastur
skömmustulegum hvolpi, þegar ég
nálgaðist skipshlið, þar sem fyrsti
stýrimaður stóð reykjandi við borð-
stokkinn hjá landgöngubrúnni. Svo
heiftvondur var hann, að ég sá mér
þann kost vænstan að vera kyrr í
landi.
„Jæja,“ öskarði hann og steytti
kreppta hnefana. „Þar kemur þú
loksins, óþverrinn þinn, skúnkurinn,
ódámurinn. Komdu í lúkurnar á mér
— ég skal hakka sundur á þér
hrygglengjuna. Ég skal ylja þér svo
um gumpinn, að þú getir ekki setzt
niður í hálfan mánuð, — svona saur-
lífisseggur."
Ég tvísteig niðri á byrggjunni og
komst að þeirri niðurstöðu, að líf
mitt væri í veði, ef ég hætti mér í
klærnar á stýrimarini. „Ég kem ekk-
ert,“ hrópaði ég því og tók til fót-
anna upp í bæinn. Klukkutíma síðar
var ég aftur kominn á náðir madd-
ömu Raimond í Rue de Voliéres 36,
I