Alþýðuhelgin - 29.10.1949, Blaðsíða 13

ALÞÝÐUHELGIN
301
þar sem það vakti glens og gaman,
hve fljótt ég kom aftur. Ég notaði
morguninn til þess að hjálpa stúlk-
unum við að þvo gólfin og fægja lát-
únshúna. Þetta var sama vinna og
ég hafði með höndum í skipinu —
hér var aðeins skemmtilegra að
starfa. En mikillar vandvirkni þurfti
við. Maddaman mátti hvergi sjá
kusk. Að þessu loknu snæddum við
hádegisverð, og ég komst að raun
um, að góð vinátta var með madd-
ömunni og stúlkum hennar. Hún var
líkust lífsglaðri móður í hópi kátra
dætra. Margar stúlknanna voru
kornungar, þeirra á meðal Klara,
sem maddaman virtist hafa mikið
dálæti á. >
Þegar matazt hafði verið, hjálp-
aði ég til við uppþvott, og fór síðan
■út í bæ með Klöru, sem kaupa átti
ýmislegt, er búið vanhagaði um. Við
skruppum niður að höfn, og ég sýndi
Klöru skip mitt, en gætti þess þó að
hætta mér ekki svo nærri því, að
fyrsti stýrimaður næði til mín.
Höfnin var eins aðlaðandi og hægt
var að hugsa sér.
Beggja megin innsiglingarinnar
gnæfðu hinir gömlu skotturnar, og
hér angaði allt af seltu Atlantshafs-
ins, fiski og tjöru og ótal mörgu
öðru, sem of langt yrði upp að telja.
Rennilegar fiskiskúturnar spegluð-
ust í grænum sjónum — bláar, hvít-
ar og gráar.
Það, sem eftir var dagsins, undi
ég við það að horfa á Klöru.
■ Um kvöldið kallaði maddaman
mig á eintal og sagði, að mér væri
velkomið að dvelja hér, og meira en
velkomið, en — og það var eins og
hún yrði hálf-vandræðaleg — ég
yrði að muna það, hvað væri hennar
atvinna, og ég yrði að minnsta kosti
að borga henni herbergisleigu. Klara
væri dugleg og góð stúlka, en dálítið
heimsk — hún vildi ekki þiggja
neina peninga frá mér, því að henni
litist vel á mig. „Ja, þetta er kjána-
legt“, sagði maddaman og yppti
öxlum, „en Klara um það.“
Ég borgaði maddömunni og hét
því með sjálfum mér, að Klara
skyldi ekki sjá eftir því, þótt hún
Væri mér góð.
Þegar ég fór til skips morguninn
eftir, vissi ég sitthvað um konur,
sem ég hafði ekki vitað daginn áður.
Enn þann dag í dag er ég Klöru inni-
lega þakklátur — hún var góð og
skilningsrík stúlka, hvað sem um at-
vinnu hennar kann að mega segja.
Mig hefur aldrei iðrað þess að vera
með henni fyrstri kvenna.
Mér var ekki eins grimmilega tek-
ið á skipsfjöl, eins og ég bjóst við og
ráða mátti af hátterni fyrsta stýri-
manns daginn áður. Hann rak mér
aðeins löðrung og tuldraði eitthvað
um það, að nú væri gyllingin farin að
mást af heilögum Jóhannesi, og skip-
aði mér svo að lokum að ganga fyrir
sig annan hvern morgun til eftirlits,
sem mér fannst ærið auðmýkjandi.
Auk þess setti hann mér aðrar regl-
ur, sem mér virtust í fljótu bragði
vera argasta móðgun við Klöru. En
þetta var áreiðanlega í góðu skyni
gert.
Við vorum ellefu daga í La Roc-
helle, og allar stundir, er ég mát.ti
því við koma, var ég hjá Klöru. Ég
held, að við höfum bæði verið mjög
ástfangin. Maddaman hristi höfuðið,
en leit þó mildilega á háttlag okkar,
þótt Klara vanrækti starf sitt, því
að henni gazt vel að mér, auk þess
sem hún vissi, að dvöl mín í La
Rohélle gat ekki orðið langæ. Við
fórum í gönguferðir, þegar ég hafði
lokið vinnu minni á kvöldin — geng-
um hér um bil alltaf út ströndina og
settumst þar á klettahöfða og horfð-
um út á sjóinn. Við gátum lítið talað
saman, því að hvorugt skildi tungu-
mál hins, svo að við horfðum bara
þegjandi út á hafið, þar sem fiski-
skúturnar rorruðu á öldunum, er
komu að vestan, og geislar hnígandi
sólar böðuðu rauð seglin. Þegar
dimmt var orðið, horfðum við á ljós-
in, sem komu í augsýn og hurfu til
skiptis, eftir því sem bárurnar
vögguðu skipunum. í hendur héld-
umst við alltaf og kysstumst við og
við. Það voru þó ekki þjálfaðir koss-
ar, eins og Klara hlýtur að hafa
fundið, lieldur barnslegir kossar,
kysstir köldum vörum, og lausir við
allan losta — ekki neitt tekið út í
reikning næturinnar, sem við áttum
í vændum. Þetta hljómar kannske
dauflega, en samt var þetta dýrðlegt.
Fiskimannsdóttirin var fylliega á-
nægð með það hlutskipti að sitja
þegjandi hjá mér og hlusta á brim-
gnýinn við klettótta ströndina. Við
sátum þarna líka síðasta daginn
minn í La Rochelle og vorum enn
þögulli en áður — ef unnt var.
Ég hafði beðizt með auðmýkt und-
an störfum mínum, svo að við gát-
um verið saman allan daginn. Við
reikuðum um bæinn, og ég glímdi
við þá þraut að láta mér detta í hug
einhverja gjöf, sem henni þætti
vænt um. Ég hafði tekið út allt kaup
mitt, sem ekki var að vísu mikið, en
lítið sem fékkst fyrir hvern franka.
En mér fannst það háðung að gefa
henni peninga. Ég teymdi hana
framhjá hverri búðinni af annarri, í
þeirri von, að athygli hennar beind-
ist að einhverju, sem henni léki hug-
ur á. Það reyndi á þolinmæði mína,
því að Klara var ekki heimtufrek.
En loks sá ég, að henni varð star-
sýnt á kjól í glugga einnar kjóla-
verzlunarinnar. Ekki svo að skilja,
að hún innti að því, að sig langaði
til þess að eiga þennan kjól — til
þess var hún of hógvær — nei, virti
hann bara fyrir sér með aðdáun. Hún
stóð þarna lengi og horfði á hann og
ætlaði svo að halda áfram. Og undr-
un hennar var ósegjanleg, þegar ég
leiddi hana upp þrepin og inn í búð-
ina, og þakklæti hennar ekki minna,
þegar henni varð ljóst, að ég ætlaði
að gefa henni kjólinn, ef ég ætti fyr-
ir honum. Og ég átti fyrir honum,
svo að ég gat sýnt henni örlítinn vott
þakklætis fyrir allt, sem hún hafði
veitt mér.
En þegar við staðnæmdumst á
torginu, eftir að hafa farið inn í
fleiri búðir og keypt hatt, skó og fá-
ein pör af hönzkum, byrjaði hún að
gráta hljóðlega. Og litla fiskimanns-
dóttirin laut skyndilega niður, lyfti
faldinum á pilsinu sínu og þerraði
augun.
Við áttum að láta úr höfn í rauða-
býti morguninn eftir, og í fölri
skímu hins komandi dags fylgdi
Klara mér til skips. Um leið og við
kvöddumst rétti hún mér dálítinn
böggul. Mér virtist hún leggja bann
við því, að ég skoðaði, hvað í honum
væri, fyrr en skipið væri farið úr
höfn. Þegar við sigldum út á milli
skotturnanna gömlu, stóð hún enn
veifandi fremst á bryggjunni — í
bjarma upprennandi sólar. ... Ég sá
hana aldrei framar, en ég óska þess
af heilum huga, að lífið hafi farið um
hana mjúkum höndum. ... í böggl-
inum, sem hún fékk mér, var þykk,
prjónuð ullarpeysa af þeirri gerð,
sem franskir fiskimenn nota. Þvert
yfir brjóstið voru breiðar rendur,
rósofnar, og í bréfi, sem fólgið var í