Alþýðuhelgin - 26.11.1949, Blaðsíða 5

ALÞÝÐUHELGIN
. 325
Góður var síra Jón mér, ekki síður
en öðrum. Væri ég gestur, sótti hann
mig og setti til borðs með sér í betri
gestaröð sína, sem mér var þó aldrei
um. Ég var aldrei framgjarn, og var
feiminn í þá daga. Við lækningar
íékkst síra Jón, var ,,hómópati“, áð-
ur „allópati“, en varð, sökum kostn-
aðar, að sagt var, að fella sig við það,
sem átti við ódýrari lyf. Vel þótti
honum oft takast, einkum meðan
hann var ,,allópati“. í Mjóaaal varð
cg eitt sinn undir hans læknishendi.
Flökkuveiki gekk eitt sumar, sem
hann og allir ncfndu „gallsótt", sótt-
hiti og grimmt „tak“. Ýmsir dóu. Ég
var kvíasmali annan hvern morgun,
móti vinnumanni öðrum, og hvert
kvöld. Þurfti á ról að morgni, um kl.
4, áður cn „Mývatnsvargurinn" fór á
fætur og ærnar ílúðu oían i grófirnar
morgun vakna ég „altekinn", þyrstur og log-
andi. Belgdi fulla blönduskál. Það var (á)
mánudagsmorgun. Ég missti strax rænu.
Rámaði aðeins í, í þoku þó, að ég sæi móður
mína við rúmið.miit. Hún var þá vinnukona
á Mýri. Og mér fannst ég sjá síra Jón Aust-
mann og heyra hann segia við hana: „Það
lítur tæplega út, að hann lifi það af, þó sárt
sé með svona myndarlegan dreng.“ Seinna
vissi ég, að rétt var. Um næstu helgi hafði
mér létt-og var með ráði. Síra Jón vitiaði
mín þá aftur. í Mjóadal var hreppskarl,
Kristján fótalausi, kallaður „Nuff“. Lá úti
og kól. Sagaðir af fingur og fætur. Hafði ver-
ið ódæll, og var hvorki greindur né geð-
mjúkur. Karl átti rekkju andspænis minni.
Hafði orðið lasinn líka og lá fyrir. Síra Jón
sneri sér að honum og spurði mjög hæversk-
lega: „Hvernig líður þér, Kristján minn, ertu
sárveikur?“ Karl varð önugur, lét illa yfir
heilsu sinni, enda kvað hann enga batavon
sökum næringarleysis síns. en karl var mat,-
heill. Síra Jón spyr, hvort hann hafi ekkert
nærzt í morgun. Að vísu, en ekkert að ráði.
Já, en gat hann sagt hcr um bil, hvað lítið
það var? Það var ekki nema tveggja marka
skál af skyri og mjólk, t\fcir eða þrír fjórðu-
partar af flatköku, og hálfur smáfiskur, og
Kristján hafði orðið að skila þunnildisstykk-
inu aftur, sökum lystai’leysis. Ég vissi að
þetta var satt, hafði séð það. Síra Jón leit
undan og til mín. Spaugið skein út úr honum
og svari hans: „Það má ekki búast við bráð-
um bata, meðan svona er.“ Ég hef oft verið
næmur fyrir því, sem mér þótti skrítið. Mig
greip hlátur. Síra Jón tók mér strax vara
fyrir. Sagði hættu á, að mér þyngdi aftur.
Þetta kom fram. Ég lá enn í viku og missti
aítur ráð. Svo ralmaði ég við, en var svo
máttfarinn, að mér var fyrirboðið að hreyía
mig út úr húsi. Nokkru síðar vorum
við Sigurbjörg föðursystir mín ein
heima. Ilún við frámmiverk. Ég
stalst út. Skjögraði niður völl, ofan
að Mjóadalsá, stuttan spöl. Lagðist
niður. En varla hef ég í verra kom-
izt cn að hafa mig hcim. Hélt ég
„yrði til“ á túninu í bezta veðri. En
eftir þetta fór mér dagbatnandi, þó
,,systir“ setti ofan í við mig fyrir út-
hlaupið.
\ el héldum við piltar okkur að
le. trinum á Ilalldórsstöðum. Lásum
kvölds og morgna. Við lögðum af.
„Hvergi hef cn orðið mat mínum
fegnari." Jón iauk við bókina. Hafði
lcsið nokkuð áður. Ég lauk ekki við
alveg. Las heima á tómstundum hjá
sjálfdm mér, það sem eftir varð.
Halldór komst ögn skemmst. Á þess-
Einn
ari ensku, slík sem hún var, fleytti
ég mér þegar vestur kom, hér um bil
vandræðaiaust. Skildi þó betur á
bókina. Heima las ég á ensku „Norð-
urför Schaffners“ (til Svalbarðs eða
Jan Mayen, minnir mig), Arnljótur
síra Ólafsson var í þeirri för. Stutt
bók og hroða-leiðinleg byrjanda.
Hálvísindaleg. „The Vicar of Wako
field" las ég líka á ensku. Fátt var
um enskar bækur.
Við piltar lékum okkur úti, meðan
soíið var í rökkrinu. Höfðum þá,
hvort sem var, ekkert ljós. Fundum
sleðagarm. Fórum „hátt í hlíð“, sett-
umst á og renndum okkur niður.
Ileimasætur og vinnukonur slógust í
sleðaferðirnar og þótti allskemmti-
lcgt. Vandi nokkur var þó á. Fjós-
haugur mikill var á vegi okkar, og
Skrifstofa Stephans G. Stephanssonar.
-áK