Alþýðuhelgin - 26.11.1949, Blaðsíða 16

336
ALÞÝÐUIIELGIN
ÞINGEYRAFEÐGAR.
Eftir að Ásgeir alþingismaður Ein-
arsson kom að Þingeyrum, átti hann
jafnan marga fullorðna uxa, sem
hann tamdi til dráttar, og reyndust
þeir hin mestu tröll til vinnu. Nafn-
kenndastur þeirra allra varð rauð-
skjöldóttur uxi, sem Skjöldur hét.
Hentu gárungar gaman að dálæti Ás-
geirs á Skildi, og kölluðu, að Ás-
geir tryði á hann. Byggðu þeir það
mest á því, að Ásgeir hafði sagt,
að ekki tryði hann því, að Skildi
yrði nokkru sinni aflfátt. Til marks
um orku Skjaldar má tilfæra þetta
tvennt.
Er Ásgeir byggði Þingeyrakirkju,
ók hann ölfu grjótinu til hennar
ar vestan úr Nesbjörgum. Ók hann
því á ís yfir Hópið með hestum, en
frá Hópinu heim að kirkju drógu ux-
ar það, en Skjöldur þó miklu mest.
Á sumrum hlóð Ásgeir miklu heyi
saman inn á engjum, þar sem lieitir
Eyjabær. Á vetrum sótti hann stór
heyæki, sem tveir hestar drógu út
fyrir neðan Þingeyratún. En er
þangað kom, var Skildi ein-
um beitt fyrir ækið upp vatnsbakk-
ann og svo túnið, þangað sem átti
að nota heyið. — í vetrarvinnu gekk
Skjöldur á sterkum nautajárnum,
sem bundin voru á hann með
sterkum leðurólum.
Eitt sinn, er ekið var grjóti með
Skildi, þá fældist hann svo, að heita
mátti, að hann ærðist noeð öllu. Var
þetta að vorlagi. Sleit Skjöldur af
sér aktygin, og hljóp öskrandi suður
úr túni, og stefndi inn á Haga. Ás-
geir var í smiðju og sá, er Skjöldur
ærðist. Hljóp hann þá til að stilla
hann, en Skjöldur var laus við ælcið
og farinn, fyrr en Ásgeir gæti kom-
ið til hjálpar. Hljóp Ásgeir þá til
bæjar, og kallaði hástöfum: ,,Guð-
iaug mín, Gauðlaug mín! Skjöldur
er orðinn vitlaus og Jón sonur ekki
heima“.
Nú er að víkja að Jóni. Hann korn
innan Haga, og mætir Skildi fyrir
innan Leysingjastaði. Sá ham strax
hvers kyns var, að Skjöldur hefði
fælzt. Vék þá Jón úr vegi fyrir hon-
um, en jafnskjótt og Skjöldur var
kominn framhjá, þá hleypti Jón á
eftir honum, og er hann var kominn
jafnframt Skildi, þá hljóp hann af
hestinum yfir á herðar honum.
Seildist hann þá fram á háls ux-
anum, og náði í eyrun. Sneri hann
þá svo fast upp á þau, að Skjöldur
lét undan, og gat Jón þá stöðvað
hann. Náði hann þá í nasahringinn
Skjaldar, og teymdi hann heim. En
er það sást frá Þingeyrum, að Jón
kom með Skjöld, gekk Ásgeir á móti
honum, mjög hrifinn, og mælti: „Það
held ég, að Jón sonur væri almátt-
ugur, ef hann drykki ekki“.
Nokkuð má marka stærð Skjald-
ar á því, að er hann var felldur, þá
vó kjötið eitt 860 pund. Var honum
slátrað á Blönduósi á lestum, og
seldur í kaupskipin, er þar voru þá,
og í þorpið. Hafði Jón þá tekið við
búi. Fyrir helming verðsins keypti
hann kampavín, en whisky og koníak
fyrir hitt.
(Sagnaþættir úr Húnaþingi.)
:S * V
Ellihærur aukast jafnt,
eggjar særa fætur.
Vonin nærist, sveltur samt,
sálin hl?er og grætur.
Jósep S. Húnfjörð.
❖ *
Magnús Markússon sjíáld, sem
lézt í Winnipeg síðastliðið haust,
nærri níræður að aldri, gerði eftir-
farandi vísur er hann varð 86 ára,
og nefndi Afmælisvísur.
Hallar degi, húmið vex
hress eg enn þá vaki,
áttatíu ár og sex
eru nú að baki.
Ellin mig ei hræðir hót
hálum lífs á vegi,
glöðu sinni geng eg mót
gröf og hinzta degi.
TVÆR VÍSUR.
Fyrir nokkrum árum birtust i
Heimskringlu vísur tvær, sem taldar
voru áður óprentaðar. Var sú fvrri
frá . N. til A. S. Bárdal, og hljóðar
þannig:
Lánsamastur þú ert ,sem ég þekki;
þeirra manna, sem að drekka ekki:
en hvernig sem á heimsku slíkri
stendur,
halda flestir þú sért alltaf kendur.
Hin vísan er eftir Matthías Joc-
humsson, og fylgir henni þessi for-
máli:
Þegar síra Matthías gaf út Þjóð-
ólf, skrifaði hann stundum vísur á
eitthvert hornið á blaðinu til kunn-
ingjanna að gamni sínu. Á blað til
síra Jóns Bjarnasonar í Winnipeg
skrifaði hann eitt sinn vísu og fer
hún hér á eftir:
Þriðji krakkinn kom í dag —
klukkan þrjú;
gefi honum drottin góðan hag —
gott átt þú!
Ritstjóri: Stefán Fjetursson.
Alþýðuprentsmiðjan.