Alþýðuhelgin - 31.12.1949, Blaðsíða 24

376
ALÞÝÐUHELGIN
útgáfu þess hætt. Sáu margir lesend-
ur eftir blaðinu, en eigi þótti kleift
að endurvekia það meðan styrjöld-
in stóð yfir. En í ársbyrjun 1949 var
hafin útgáfa á nýju fylgiriti Alþýðu-
blaðsins, Alþýðuhelginni, og er
henni ætlað sama hlutverk og
Sunnudagsblaðinu áður: að flytja
lesendum nokkra skemmtun og fróð-
leik.
Allt frá upphafi hefur Alþýðublað-
ið flutt framlialdssögur, og hafa
margar þeirra notið mikilla vin-
sælda. Meðal framhaldssagna blaðs-
ins eru ýmsar ágætar sögur eftir
fræga höfunda, þar á meðal Uptcn
Sinclair (Koli konungur eftir Sincla-
ir var fyrsta framhaldssaga blaðsins),
Ivan Turgeniew, Jack London,
Somerset Maugham, Vicki Baum,
Hans Fallada og Alphonse Daudet,
svo að nokkrir séu nefndir.
1 stuttri yfirlitsgrein sem þessari
eru ekki tök á að geta allra þeirra
blaðamanna, sem unnið hafa við
blaðið. Eru þeir að sjálfsögðu marg-
ir orðnir frá upphafi, sumir hafa að-
eins verið stuttan tíma, en nokkrir
svo að árum skipti. Þó verður að
nefna þann blaðamanninn, sem lang-
lengst hefur þar starfað, eða sam-
fleytt í 25 ár. Það er Vilhjálmur S.
Vilhjálmsson. Annaðist hann árum
saman innlendar fréttir blaðsins,
samdi fjölda viðtala við menn og rit-
aði greinar um margvísleg efni.
Hann hóf og fyrstur íslenzkra blaða-
manna hina vinsælu rabbblaða-
mennsku um daginn og veginn
(Hannes á horninu), sem nú þykir
sjálfsagður dálkur í hverju dag-
blaði.
Hér hefur nú verið litið um öxl og
rakin nokkur atriði úr 30 ára sögu
Alþýðublaðsins. Þótt stiklað hafi
verið á stóru í þeirri sögu, mun
sanngjarn lesandi hafa fullvissað sig
um það, að blaðið hefur á þessum
þrem áratugum unnið stöðugt að því
markmiði, er það setti sér í upphafi:
Að fylgja fram hagsuna- réttinda- og
menningarmálum íslenzkrar alþýðu.
SMÆLKI
Karl nokkur átti dóttur eina,
myndarlega og vel gefna. Hann setti
hana til mennta. Þegar hún kom
heim, vildi hún breyta ýmsu á heim-
ilinu og lét sér mjög annt um auk-
inn þrifnað. Ekki var karl sérlega
hrifinn af allri þeirri nýbreytni, en
lét þó kyrrt liggja, þar eð hann unni
dóttur sinni mikið. Ein nýbreytni
hennar var sú, að hún vildi eLki lofa
fjártík karlsins að liggja inni í bað-
stofu. Hafði tíkin jafnan legið þar
óáreitt, en nú varð hún að víkja út
í skemmu. Skömmu seinna gifti
bóndadóttir sig og fór alfarin að
heiman. Karl saknaði hennar mjög,
en tíkin minna, því að nú fékk hún
að liggja undir borðinu í baðstof-
unni eii\s og áður. Eitt sinn, er tíkin
var að skríða undir borðið, gellur
karlinn við og segir: — Ævinlega
dettur mér blessunin hún Gunna mín
í hug, þegar ég sé rassinn á tíkinni!