Flóra: tímarit um íslenzka grasafræði - 01.04.1966, Qupperneq 39

INGIMAR ÓSKARSSON:
GROÐURRANNSOKNIR I FLATEY
Á SKJÁLFANDA
INNGANGUR.
Flatey liggur í mynni Skjálfandaflóa vestarlega, og aðskilur Flat-
eyjarsund liana frá meginlandinu, eru aðeins 2/z km þar sem skemmst
er nrilli lands (Víkurhöfða) og eyjar. Eyjan liggur á 66° fO' n. br. og 18°
51' v. 1. (miðað við vitann), og er aðeins tæpir 3 km2 að flatarmáli; hún
liggur lágt yfir sjó — meginhluti hennar í aðeins 6—12 m hæð; og suð-
austan til þar sem liæst ber á, er hún 16 m yfir sjó. Vegalengdin frá
austri til vesturs yfir þvera eyjuna er litlu meiri en frá suðri til norð-
urs, svo lögun hennar frá náttúrunnar hendi er sem ákjósanlegust fyrir
íbúana. Ströndin er lítið vogskorin, aðeins buguð á tveimur stöðum,
suðvestan og sunnan til; þar er lendingarstaður eyjarskeggja, milli Vað-
steinsness og Skarfstanga (sjá mynd). Þar á litlu svæði er ströndin
sendin, alls staðar annars staðar er hún mjög stórgrýtt. Á ca. 300 m
löngu svæði eru lágir sjávarklettar á eyjunni austanverðri; víðast hvar
annars staðar er ströndin lág með gömlurn, nöktum eða lágplöntugrón-
um stórgrýtisöldum, sem varna hafrótinu, undir venjulegum kringum-
stæðum, innrásar í eyna. Landslag eyjarinnar er fábreytt mjög. Ca. %
hlutar hennar eru flatlendir, þýfðir grasmóar, en suðaustan til hallar
henni lítið eitt mót suðri og er þar ræktaða landið og við rætur þess
lægsta svæði eyjarinnar; þar er nrýrlendi nokkurt. Tvær stórar tjamir
eru á eynni, Hvaltjörn nyrzt og Sjótjörn syðst, báðar afrennslislausar,
og 3 smátjarnir vestan tii.
Eðlilega er hér mjög úrfellasamt, einkum á sumrum. Á vetrunr
liggur snjór sjaldan til lengdar nema syðst, þar senr eyjan er lægst.
Jarðvegur er furðu djúpur og nroldin frjó, og er það óefað fugladrit-
inu nrjög að þakka. Er því landið, þó óræktað sé, grösugt og gott til
ræktunar.
Sunrarið 1937 var ég við gróðurathuganir í eynni. í fyrsta lagi rann-
sakaði ég samsetningu gróðursins við lrin mismunandi jarðvegsskil-
TÍMARIT UM ÍSLENZKA GRASAFRÆÐI - FlÓm 37