Dagskrá: tímarit um menningarmál - 01.06.1958, Blaðsíða 38

og hlœja. nú stígur hún yfir þröskuldinn og þú hugsar: ó, mamma!
hún sest á stól til að halda sér ungri, stillt, með eyrnalokka.
óskir. þrár.
hún er föl og sest, sveitt, og finnur lykt af skolpi framan úr eldhúsi, horfir
á mann sinn sem situr i nœsta stóli að lesa moggann og leygja hann frá sér.
hann brosir, hún brosir. þú hefur séð hana þvengja sig með magabelti og
liorft á hana éta kraftsúpu á hóteli, en þá var hún i sumarfötum. síðan beið
hún í herbergi þar til þingmannsfrúin kom, en þú gekkst niður að strönd. hann
brosir. hann stendur upp af stólnum. því nœst snýr hann sér á hœli, þungur
og snjall, en þú hugsar: ó, mamma! og sérð að hún situr og horfir á liann og
bíður, ástfangin, í liúsinu, fús að elska í nýja kjólnum, og þú sérð í loftinu
að balci hennar ryksugur jarðýtur harmónikkur Biblíur ísskápa bíla og fleira
en heyrir dánartilkynningar auglýsingar þingfréttir harmónikutóna (gellin&
bogstrfim) og fleira frá útvarpinu. en Biblíuna sérðu greinilega, Kirkjur
Biskupa Klerlca og Sálmabœkur. móðir þín er afar góðleg. Biskupinn, stóran
lióp Klerlca og fleira sérðu á himni á svig við blíðlegar kinnar hennar.
ó, mammal
hann er snjall og gekk um gólf áðan, viðraði stofuna með fansi og hlátrum
og móðir þín er góð í stólnum og feimin. lífið hefur komið með húsið til
ylckar, og móðir þín á von á þingmannsfrú klukkan þrjú og œtlar að vera
heima og tala við gesti. á þinginu bar hann upp frumvarp um ráð fyrir
manninn til að gleðjast við um langa daga. hann kom því á ferð fyrir ári,
en frá öndverðu hefur hann fylgt því fram á áááköfum þeysingi, allt
þar til það féll undir hœsta hamar þingsins og slóst samþykkt útúr öllum
deildum. þó stendur þú hljóð við gluggann án þess að svífa inn í sprœkan
huga hans: borgin brunar fram í lífið! (er þaaað nú? hugsaðir þú, fraam?) elcki
vera lirœdd þótt vœli soldið í enni, góða, sagði hann til að gera þig glaða.
eða væntirðu uppbótar: byltingar í samfé?
lagi heilla fruma heilans og sjúlcra,
sem hófu manninn uppfyrir öskur
vöðvans og gerðu honum að syngja
út í bláinn? því hvort er?
maðurinn nógu flakandi í geði?
leiktu þér. rœlitaðu óendanlega styjöld þína við að rœkta þér vœngi. trúðu
að þú komist á þeim þunguð blóði til orðsins . . en drengurinn einn verður
að kvilcna í ótölu manna fyrir linífa brjálaðra mannvarga eins og vélbulla
rísi þeir og falli frá öndverðu þar til yfir lýkur; en holdið mun lcœfa orðið
36
DAGSKRA