Sveitarstjórnarmál - 28.12.1947, Blaðsíða 24

22
SVEITARSTJ ÖRNARMÁL
Húsavík, 21. sept. 1940.
Hingað hefir nú borizt úrskurður hins
háa ráðuneytis, dags. 8. maí s. 1., og bréf
sjúkramáladeildar stjórnarráðsins, dags. 8.
þ. m., út af umsókn N. N. (nafn manns)
ins) í Húsavík, sem með Efnahagsskýrslu
15. maí 1937, sótti um styrk til dvalar á
geðveikrahæli. Er maður þessi úrskurð-
aður styrkhæfur.
Vafalaust hefði maðurinn þakkað úr-
skurðinn, ef hann hefði getað, en því mið-
ur varð honum biðin eftir úrskurðinum
of löng. Hann fyrirfór sér fyrir rúmlega
tveim árum síðan.
Virðingarfyllst.
Til atvinnu- og samgöngumálaráðu-
neytisins, Reykjavík.
Framanritað bréf sýnir merkjasteina
furðulega langrar leiðar.
Árið 1937, hinn 15. maí, er með Efna-
hagsskýrslu, — svo sem lög gera ráð fyrir,
— sótt um opinberan styrk handa geðbil-
uðum manni til þess, að hann geti farið á
geðveikrahæli og notið fyllstu umönnunar.
Eftir hér um bil þriggja ára þagnarstund,
eða 8. maí 1940, úrskurðar ráðuneytið
manninn styrkhæfan. Enn verða „biðir og
töf,“ því að nálega fjórir mánuðir líða
þangað til sjúkramáladeild stjórnarráðs-
ins, hinn 4. september 1940, skrifar bréf
sitt og sendir úrskurðinn áleiðis til hlut-
aðeiganda, sem aldrei komst á geðveikra-
hælið, en hafði stytt sér aldur, og var bú-
inn að hvílast í gröf sinni í meira en tvö
ár, þegar „tilskrifið“ frá staðgengli keis-
arans loksins kom.
Þetta er í senn hlægileg saga — og
raunaleg. Hún er sönn dæmisaga. Sögur
af sama toga eru því miður alltaf öðru
hverju að gerast.
Hraðar póstferðir og hraðsímtöl fá ekki
úr því bætt.
„Og sumum liggur reiðinnar ósköp á,
en aðrir setjast við hótelgluggann og bíða.“
(Tómas Guðmundsson).
Af því að árangur símtala verður svo
oft skoplega lítill, og þú getur ekki heldur
treyst á svar við bréfi, þá tekstu ferð á
hendur til höfuðstaðarins og hyggst að fá
skjótar úrlausnir þannig. Og auðvitað er
það helzta ráðið. Þú ert venjulega ekki
lengi að komast til Reykjavíkur, en þegar
þar er komið, tekur af þér hraðann — að
likindum.
Skrifstofur hins opinbera eru aðeins
stutta daga opnar. Allur þorri forstöðu-
manna stopular stundir til viðtals á skrif -
stofuhum. Þeim virðist liggja „reiðinnar
ósköp á“ til þess að sinna einhverju mikils-
verðu, sem þú sennilega veizt þó ekki hvað
er. Varla er það oft til að „setjast við hótel-
gluggann,“ þó sjást sumir þeirra þar.
Riðstofurnar eru stundum fullar af
fólki, sem ekki kemst að dögum saman.
Afgreiðslur málefna eru oft í margra
höndum og' flóknar, meira en þig hafði
órað fyrir í fyrstu. Þær hljóta að dragast
í nokkra daga — viku — hálfan mánuð
— eða lengur. Þú verður að láta þér skilj-
ast, að þú ert ekki verkstjóri hér, þetta
verður að hafa „sinn gang,“ og það kemur
heldur ekkert málinu við, þó að þú álitir,
að þér liggi „reiðinnar ósköp á.“
Þú verður að taka á þolinmæðinni.
Ganga hæversklega á milli þeirra, er af-
greiða skulu, og halda með því „málinu
vakandi,“ eins og kallað er. Setjast þess á
milli „við hótelgluggann og bíða,“ — bíða.
Þetta kostar peninga, því að hótelið tek-
ur sitt.
Og þetta kostar þig hluta af lífi þínu,
því að ævistundunum fækkar meðan þú
bíður. Þú sérð eftir ævi þinni til þvilíkra
biðferðalaga.
Þetta eru of langar og dýrar leiðir á
lítlum fleti.
Tímans vegna hefðir þú eins vel getað
farið umhverfis jörðina einu sinni eða
oftar. ----------