Sveitarstjórnarmál - 01.04.1951, Side 50

46
SVEITARSTJÓRNARMÁL
Heimilt er Tryggingastofnuninni að hækka
örorkulífeyri samkv. 2. tölul. þessarar greinar,
eftir sömu reglurn og gilda um ellilífeyri
samkv. 17. gr. laganna.
Til ársloka 1954 skulu
sýsiunefndir og svslunefndir í tn’gginga-
stjórnir sjúkrasam- umdæmum utan kaUp-
laga fara meo um- 1
boS trygginganefnda. staða fara með störf trygg-
inganefnda. Þó er sýslu-
nefnd heimilt að fela þessi störf sérstakri
nefnd, er hún kýs. í kaupstöðum utan Reykja-
víkur annast stjórnir sjúkrasamlaganna þessi
störf. Ycrði öll sjúkrasamlög í tn'ggingaum-
dærni sameinuð í eitt samlag, skal stjóm þess
fara með störf trygginganefndar í umdæminu
í stað sýslunefndar.
Sú breyting var gerð á inn-
Framfærsiusvcit heimtu meðlaga, að trvgg-
barnsföður skal . r_ • i í •
krafin um meðiag. ingcirstornunin sksl inn-
heimta kröfu um endur-
greiðslu á þeim hjá framfærslusveit bams-
föður ef vanskil verða á greiðslum frá hans
hendi. Er þetta breyting til bóta því að áður
var dvalarsveit barnsmóður krafin um endur-
greiðslu en hún krafði síðar framfærslusveit
barnsföður.
Breyting þessi er í samræmi við samþvkkt
á Landsþingi Sambands íslenzkra sveitarfé-
laga á Þingvöllum.
Samkvæmt 109. gr. laganna um
'os^gr* Vlð aJmannatryggingar skyldi sveit-
arsjóður greiða iðgjöld fyrir þá
iðgjaldagreiðendur, er höfðu svo litlar tekj-
ur eða eignir, að þeir hvorki greiddu tekju-
skatt né eignarskatt. Þetta ákvæði þótti sveit-
arfélögum ekki æskilegt, enda í ýmsum til-
fellum ranglátt, og voru uppi raddir um, að
þessu þvrfti að breyta. Ályktun frá síðasta
Landsþingi sambandsins hneig og í þá átt.
Af þessum sökum var nú gerð svohljóðandi
brevting á 109. gr. laganna:
„í stað ákvæða síðasta málsliðs fvrstu
málsgr. 109. gr. skulu eftirfarandi ákvæði
gilda:
Nú greiðir sveitarsjóður iðgjald iðgjalds-
greiðanda samkv. 1. málsgr. 109. gr. laganna,
og tekur þá sveitarsjóður ákvörðun um hvort
og á hvern hátt hún krefur hann um endur-
greiðslu."
Með þessu ákvæði fær sveitarstjórn heimild
til endurheimtu á útlögðu iðgjaldi
Framlög sveitarfélaga til trygg-
Krefja má ingarsjóðs skulu greidd að ein-
fasteigna um Um >rið)a 1 hlutfalli við fast-
tryggingargjöid. eignannat allra eigna í sveit-
arfélaginu. Af þessum sökum
er eðlilegt, að sveitarfélögin hafi einhverjar
tekjur af slíkum eignum. Mjög hefur á því
borið að ýmsar fasteignir stórar og litlar hafa
að engu verið nýttar af eigendum þeirra og
þeir því ekki talið sér skvlt að greiða af þeim
útsvör. Ilefur þetta leitt af sér ýmsa erfið-
leika og deilur. Sveitarstjórnunum hefur að
vonurn þótt súrt í broti að verða að greiða
verulegar upphæðir af eignum, sem ekkert
gáfu í aðra hönd. Nauðsyn bar því til, að lög
veittu skýlausa heimild til álagningar í slík-
um tilfellum.
Á Landsþinginu á Þingvöllum var og gerð
ályktun um, að lög yrðu sett, er tryggðu
sveitarsjóðum rétt til álagningar á eignir til
greiðslu á þeim sköttum og skvldum, er
sveitarsjóðurinn óumflýjanlega hefði af þeim.
í trvggingarlagabreytingunni nýju eru
ákvæði þetta snertandi í 2. mgr. 29. gr., en
þar segir:
„Hafi sveitarsjóður eigi tekjur sem trygg-
ingargjaldi svarar af þeim fasteignum, sem
gjald sveitarfélags til trr'ggingarsjóðs miðast
við, þegar framlagi er skipt milli sveitarfé-
laga innan tryggingarumdæmis, skv. 2. tölul.
3. málsgr. 114. gr. laganna, er sveitarstjóm
heimilt að leggja á og innheimta hjá eigend-
um fasteignanna uppliæð, sem svarar því