Sveitarstjórnarmál - 01.02.1976, Blaðsíða 48

bændur voru í rauninni útvegsbændur. Land-
búskapur var aðeins hliðargrein. Stundum lágu
10 skipshafnir samtímis við í Hlaðsbót, og oft
munu 30—40 bátar hafa átt fiskilóðir sínar yfir
þveran Arnarfjörðinn. í byrjun aldarinnar tóku
togarar að venja komur sínar í fjörðinn og tog-
uðu stundum það nálægt landi, að heyra mátti
í togvindum þeirra úr bæjardyrunum. Varð þá
margur bóndinn fyrir aflatjóni og fiskilóðir
skemmdust. Cuðmundur Hagalín segir frá því
á einurn stað sem einni ánægjulegustu bernsku-
minningu sinni, er danska herskipið Hekla lók
tvo togara í einu í landhelgi að veiðum á móts
við Lokinhamradal, en oftar var liitt, að þeir
fengu óáreittir að skafa botninn og kærur bænda
urðu til einskis.
Snjórinn bezti smalinn
..Ég er fæddur á sama hóli og Guðmundur
Hagalín", segir nafni hans, oddvitinn á Hrafna-
björgum. „Nú er öldin önnur í Lokinhamradal,
jafnvel ekki mannskapur til að ýta báti úr vör,
hvað þá, að róið sé í hákarl, sel eða lival, enda
lítið að hafa af slíku um þessar mundir. Sauðfé
er eini bústofninn að heitið geti. Örfáar kýr til
heimilisnota, en við liöfum á Hrafnabjörgum
tæplega 500 fjár á fóðrum og eitthvað á annað
þúsund á fjalli. Tveir þriðju hlutar er tvílembt,
og við fáum nokkuð góða afurð eftir hverja
kind.“
— Eru ekki göngur erfiðar með svo fáu fólki?
„Blessaður vertu. Það er ekki um að ræða
lengur nein íeglubundin £jallslcil. Við reynum
þó venjulega að smala á einum degi að haustinu
þessar jarðir, sem við höfum undii', en þær eru
utan Lokinhamradals, Stapadalur og Álftamýri,
og þá kemur oft mannskapur frá Þingeyri okkur
til hjálpar. Þá náum við lömbunum og flytjum
þau til slátrunar á Þingeyri. Annars er snjórinn
bezti smalinn. Féð kemur niður, þegar hausthret-
in koma. Hér áður fyrr var mikið treyst á fjöru-
beit, því að fjörugróður er mikill, jafnt vetur
sem sumar, en nú er mikið farið að gefa inni.
Annars er hér gott sauðfjárland. Fuglabjörgin
eru vaxin safamiklu grasi og kjarngóðu. En sauð-
féð lendir líka oft í ófærum. En hún er fótviss
og harðger sauðkindin okkar. Og það kemur sér
vel hér. Ég á líka vitra hunda, sem eru lagnir
að fara fyrir kind eða sækja fé. Þeir konia að
miklu gagni við svona aðstæður.“
45 íbúar í hreppnum
— Hversu margir íbúar eru nú í hreppnum?
„Látum okkur nú sjá, hjá okkur eru 8 manns
í vetur. Ég er nteð fjóra aðkomustráka, 3 úr
Reykjavík og einn úr Bolungarvík, systir mín
og dóttir hennar búa í Lokinhömrum. Á hinum
bænum í Lokinhömrum búa mæðgin, á Auð-
kúlu eru hjón með fjögur börn, á Hrafnseyri er
fjármaður, á Ósi í Mosdal er 5 manna fjölskylda,
einbúi er á Laugabóli. f Mjólká eru síðan þrjár
fjölskyldur, tveir vélstjórar og einn staðarhald-
ari. Þar eru líka skráðir nokkrir farfuglar, sem
ég kalla svo, eða menn, sem eru í vinnu við virkj-
unarframkvæmdir. Þjóðskráin telur hjá okkur
45 íbúa nú hinn 1. desember.“
Unr aldamótin voru í Auðkúluhreppi yfir 300
íbúar eða jafn margir og hér teljast vera árið
1703. Þegar Vestfirðingar halda hátíð á Hrafns-
eyri árið 1911, eru enn taldir heimilisfastir 304
íbúar í hreppnum. Árið 1930 hefur þeim fækkað
um rétt hundrað og eru 204, og við lýðveldis-
stofnunina, árið 1944, voru þeir 115. Nú eru 45
íbúar skráðir í hreppnum, eins og áður segir.“
Einangruð sveit
— Hvar endar þetta með fólksfækkunina,
Guðmundur?
„Það er nú lítið liægt að segja urn það. Fram-
tíðin verður þar úr að skera. Eins og sakir standa,
eru ekki horfur á breytingu, íbúatalan hefur
verið óbreytt seinasta hálfan annan áratuginn.
Árið 1965 voru hér taldir 42 íbúar, svo þetta
heldur svona í horfinu. Við erum hér í einum
einangraðasta lneppi landsins. Hingað eru allar
leiðir lokaðar frá í nóvember þangað til í apríl
eða maímánuði, að Hrafnseyrarheiðin opnast á
ný. Oft hafa varðskipin reynzt okkur vel með að-
drætti, en þau hafa víst öðrum hnöppum að
SVEITARSTJÓRNARMÁL