Sveitarstjórnarmál - 01.02.1976, Blaðsíða 51

GÍSLI JÚLÍUSSON, verkfræðingur:
VARMADÆLUR
Orkukreppan, sem skall á fyrir um það bil
tveimur árum, varð til þess, að farið var að
liugleiða, á hvern hátt væri unnt að spara orku
og einnig, hvernig unnt væri að nýta aðrar orku-
lindir en olíu og kol til hitunar. Hér á landi er-
um við svo heppin að hafa jarðhita, sem áætlað
er, að geti séð fyrir um 65% af húshitunarþörf
okkar á ódýran hátt. Fyrir þau 35%, sem eftir eru,
mætti nota rafmagn.
Ef nota ætti rafmagn til hitunar húsa, þyrfti
að kosta miklu fé í uppbyggingu og styrkingu
dreifikerfis, og verður rafmagnshitun þá dýr.
Á síðustu árum hefur athygli manna beinzt
að varmadælum sem hugsanlegri aðferð til að
spara rafmagn til húsahitunar. Varmadælur hafa
verið þekktar í yfir 100 ár. Það var árið 1852,
sem enski eðlisfræðingurinn Sir W. Thomson
(síðar Lord Kelvin) uppgötvaði, að hægt væri að
flytja varma frá lægra hitastigi til hærra hita-
stigs með annari verðmætri orku. Lágt hitastig er
ekki nýtanlegt til upphitunar.en þar sem varmi
er nægur og hitastigið liækkað, er hægt að nýta
það til upphitunar.
Lýsing varmadælu
Varmadæla er raunverulega það, sem við köll-
um í daglegu tali kælivél. Það, sem skilur á milli,
er aðeins notkunarsviðið, hitun í stað kælingar.
Mynd 1 sýnir varmaflæðið í gegnum vanna-
dælu:
VARMAFLÆfil
Mynd 1.
Q0 er varminn frá varmagjafa
Qj[ er varminn frá rafmótor Jjjöppu
Qn er lieildarvarminn, sem skilast til varrna-
þega
Qii = Qo + Qm
Það sést, að varmagjafinn kólnar og varma-
þeginn hitnar, og einnig, að með þessu móti er
liægt að flytja varma milli staða.
SVEITARSTJÓRNARMÁL