Sveitarstjórnarmál - 01.02.1977, Qupperneq 58

NIÐURSTÖÐUR UMRÆÐU-
HÓPS Á RÁÐSTEFNUNNI
UM DAGVISTARHEIMILI
Ein þrálátasta spurningin var það, hvort hægt væri að
byggja ódýrari hús en þau, sem teikningarnar frá
menntamálaráðuneytinu gera ráð fyrir. Þegar málið var
krufið til mergjar, sáust engar leiðir til þess, svo framarlega
sem húsin ættu að svara þeim kröfum, sem gera verður til
húsnæðis, er geri mögulegt, að dagvistarstofnanir verði
ekki geymslustaðir, heldur uppeldis- og menningarstofn-
anir. Húsið er að vísu aldrei nema eitt þeirra skilyrða, sem
uppfylla þarf, til þess að svo verði, starfsliðið, gott og vel
menntað, er mikilvægasti þátturinn. Hugsanlegt var talið,
að utan Reykjavíkur kynnu á stöku stað að fást gömul hús
til kaups til þessara nota fyrir minna verð en nýbyggingin
kostar. Fullreynt þykir, að i Reykjavík er ekki ódýrara að
kaupa gömul hús, breyta þeim og búa að öllu leyti en að
efna til nýrra bygginga.
Um leiksvæði var tekið fram, að vel írágenginn leik-
völlur létti mjög störf fóstranna. Þeir þurfa að vera þurrir
og rúmgóðir, vel upplýstir og æskilegt, að þar sem því
verður við komið, sé hitalögn undir einhverjum hluta
þeirra, svo að börnin hafi alltaf þurrt leikrými utan húss
allt árið. Allir góðir leikvellir verða dýrir. Utan Reykja-
víkur kynni lægra lóðaverð að hafa einhver áhrif, og e. t. v.
mætti þar stundum hagnýta meir upprunalegt landslag.
Góð leiktæki úti og inni eru mikilvæg og dýr. Engin
leiktæki eða leikföng eru fjöldaframleidd hérlendis sér-
staklega fyrir dagvistarstofnanir, sem þó væri æskilegt.
Einn þátttakandi drap á, hvort skólanemar gætu ekki
smiðað leikföng í smíðatimum og annar gat þess, að uppi
hafa verið hugmyndir um, að aldraðir trésmiðir á elli-
heimilum kynnu að fást til að smiða tréleikföng.
Þátttakendurnir töldu, að almenningurinn, sem ráð er
fyrir gert á dagheimilunum á teikningum ráðuneytisins,
væri æskilegur. Ein athugasemd kom um, að þar skapaðist
aðstaða til að taka á móti þeim, sem kæmu i heimsókn til
barnanna. Talið var sjálfsagt, að dagvistarstofnanir yrðu
meira opnar fyrir aðstandendur barnanna til að skapa
meiri samvinnu á milli þeirra og starfsfólksins.
Rætt var um notkun húsnæðis dagvistarstofnana til
annars félagsstarfs að kvöldi og talið, að það hlyti að vera
staðbundið, en gæti vel farið saman.
Sumir töldu nýjustu gerð dagheimila svo glæsilega, að
þau væru í ósamræmi við heimili barnanna og gæti það
skapað óánægju hjá þeim. Aðrir töldu, að börn hugsuðu
ekki þannig.
Blöndun heilbrigðra og fatlaðra barna var talin æskileg.
Óskað var, að þeirri fyrirspurn yrði beint til Sumar-
gjafar, hvort ekki væri unnt að gefa starfsmönnum dag-
vistarstofnana utan af landi, sem ekki hafa fóstrumennt-
un, kost á að vinna 7—10 daga á stofnunum í Reykjavík,
þeim til fræðslu. Fram komu raddir um, að ekkert dag-
heimili ætti að vera stærra en tveggja deilda.
Hópurinn taldi æskilegt, að verja mætti vissum
hundraðshluta byggingarkostnaðar dagvistarstofnana til
kaupa á listaverkum, sem jafnframt geta |rjónað sem leik-
tæki, samanber úrslit i samkeppni, sem fram fór um það
efni s. 1. vetur.
Hópurinn beinir eindreginni áskorun til fundarbjóð-
enda, að þeir beiti sér fyrir þvi, að innflutt leikföng, sem
hafa uppeldislegt gildi og nota á á dagvistarstofnunum,
verði sett i sama tollflokk og kennslutæki.
Umræðuhópur um hönnun dagvlsfarhelmlla, tallð frá vlnstri: Ingibjörg Krlstjánsdóttir, Reykjavík; Auóur Sigurðardóttir,
Seltjarnarnesi; Sonja Hjálmarsdóttir, isafirði; Sölvl Aasgaard, Akureyri; Soffía Zophoníasdóttir, Reykjavík; Hrefna
Einarsdóttir og Helga Óskarsdóttir, Njarðvíkum; Veronica M. Björnsson, Bolungarvík; Guðbjörg Þórðardóttir, Mosfells-
sveit; Guðmundur Kr. Guðmundsson; Salome Þorkelsdóttir og Slgríður Thorlaclus.
SVEITARSTJÓRNARMÁL