Hermes - 01.05.1970, Blaðsíða 27

Elinborg Bessadóttir og Vésteinn Vésteinsson.
Akranesi við að grafa skurði og síðan tvö ár hjá
Sementsverksmiðjunni — á skrifstofu þar.
— Og síðan ferðu í Samvinnuskólann?
— Já, eftir eitt ár hjá Sementsverksmiðjunni
tók ég inntökuprófið í skólann en náði ekki inn
— sem var nú guðslán — lenti í ,,saltinu“, en
fór svo haustið eftir.
— Þú telur það hafa verið til bóta?
— Já, já, til stórra bóta. Maður var að vísu
úr æfingu við að læra en þroskaðri. Ég held að
það hafi háð mörgum í skólanum, og menn sjá
það líka eftir á, að þeir eru of ungir til að með-
taka öll þessi ósköp, sem þarna eru á borð borin.
Maður er kannske að skilja þetta löngu eftir að
úr skólanum er komið. Nú, það er líka ákaflega
misjafnt, hvað menn taka snemma út þroska, og
ég býst við, að ég sé einn af þeim, sem hafi verið
ákaflega lengi að verða að manni — og kannske
ekki orðinn það enn.
— En hvað afrekaðir þú helzt milli bekkja?
— Þá var ég í útskipun hjá Sementsverk-
smiðjunni og þrælaði eins og andsk ... — var
nærri dauður held ég úr þrældómi. Það er mesta
erfiði, sem ég hef lent í.
— Var svona lítil verktækni við þetta?
— Nei tæknin var svo mikil, að við vorum
þrælar hennar algjörir. Við tókum á móti sem-
entinu af færibandinu og það var um 500 m langt.
Að vísu var jú hátalari til að stoppa það, en það
var aldrei gert. Afgreiðslan var minnir mig um
100 tonn á klst. og við vorum 8 — og allt jötnar
nema ég.
— Hafðir þú gott af þessari vinnu?
— Nei, það held ég ekki. Ég kom þarna úr
skóla — eins og ræfill — ónytjungur til vinnu.
Ja, ég held að ég gæti ekki notað svoleiðis mann
við búskapinn. Og viðbrigðin voru allt of mikil.
— Nú, en eftir skólann?
— Ég var einn af þeim, sem lenda í þessu fram-
haldsnámi og Jón Arnþórsson stjórnaði á sínum
tíma og byrjaði þá sem deildarstjóri hjá kaup-
félaginu á Akranesi. En svo urðu kaupfélags-