Hermes - 01.08.1971, Blaðsíða 13

Græt ég þig vinur löngum
svarar:
Hún situr ein vió gluggann og syrgir daga og ncetur
þá sœlu, horfnu ást.
Það hirðir enginn um þaó að ógift kona grœtur
og alein má nú þjást.
Hún minnist ennþá kvöldsins er fyrsta sinn þau fundust,
hve fagur var hann þá.
Og eilífó mun ei slitið fá böndin sem þau bundust,
né bugað hennar þrá.
Því söng í hennar brjósti fœr enginn vakið annar,
né yljað hennar lund.
Já, það er fjandi smáskítsleg fororðning, sem bannar
fólki að eiga hund.
,,Æ, góði faðir,
- má ég ekki heldur
brúka smér“.
Harðindi fyrir norðan
Bóndinn röltir um bæjarstétt,
ber hann sig gáfulega,
hordauðar œr og heyin létt
honum valda ei trega.
Meira viróist á huga hans
herja og kosti þrengja,
- hvort veröi á morgun
veður til að sprengja.
Úthýsingin úr Paradís
Síðustu orð spekingsins
(Brot úr 4. þætti).
Og Jahve
(umvafinn dimmum þrumuskýjum,
hönd hans uppspretta máttarins,
augu hans forverar eldgosanna,
og rödd hans líkust gný
hrapandi sólna)
sallar á Adam
svohljóðandi tölu:
,,í sveita þíns andlits
skalt þú brauðs þíns neyta".
En Adam
(með glamrandi tennur
og gjöktandi hnéskeljar)
Þegar ég loksins
eitt kvöld
leggst um kyrrt til að deyja
mun ég láta þau boð út ganga
að nú skuli ungir menn koma inn að stokki
og meðtaka síóasta boðskap.
Og þegar beztu synir þjóðarinnar
hafa mjakað sér inn á gólfið
og standa þar eins og öfug grýlukerti
með andakt í svipnum
mun ég rísa upp viö dogg
tiginmannlegur öldungur
lyfta hönd minni
og segja skjálfandi röddu:
,,Bless, bless“.
13