Hermes - 01.12.1971, Blaðsíða 27

Karl ásamt konu sinni
Vilborgu ísleifsdóttur og datrum
Guðrúnu og Herdísi sem pabbi situr undir.
alvöru, það er Erlendur Valdimarsson. Hann æfir
hvern einasta dag, eins og menn gera erlendis í hans
grein, og er sá eini hér sem hefur von um að ná
svipuðum árangri og beztu menn erlendis.
Hvaða keppni hefur þér fundizt skemmtilegust?
— Ja, ætli það hafi ekki verið landskeppnin við
Vestur-Noreg árið 1964.
Og hversvegna?
— Bæði vegna þess, að þetta var fyrsta lands-
keppnin sem ég tók þátt í, og svo vegna þess að ég
vann þarna minn fyrsta stórsigur, ef svo mætti segja.
Hvaða utanlandsferðir hefurðu farið í sambandi
við íþróttirnar ?
— Þrisvar. Einu sinni á námskeið og tvisvar til
að keppa. Ég fór til Gautaborgar með KR ‘64 og
keppti í Gautaborg og þar í nágrenninu, og svo fór
ég í landskeppni, eða kannski Norðurlandakeppni
í Danmörku »69.
Hvernig gekk í Danmörku?
— Ætli við segjum ekki að það hafi gengið allvel.
Ég stökk 14.88 og vann að minnsta kosti báða Dan-
ina.
Til hvers eru menn að keppa í íþróttum?
— Ég held að það hljóti að vera að þeir séu að
þessu, vegna þess að þeir hafa gaman að því. Það er
útilokað að menn standi i því að æfa og keppa ár
eftir ár sér til leiðinda. Nú svo er ýmiskonar félags-
skapur í kringum þetta, sem gaman er að. Og í þriðja
lagi er því ekki að neita að metnaður spilar inn í
þetta. Það nær enginn árangri án þess að hafa metn-
að.
Hvernig líður þér í keppni ?
— Yfirleitt vel. Ég var taugaóstyrkur til að byrja
með en það hefur minnkað mikið með árunum. Ég
man t. d. eftir fyrsta mótinu. Austurlandsmótinu ‘61.
Ég hafði aldrei keppt áður, eins og ég sagði áðan,
en hafði töluverðan áhuga. Það var töluverður á-
hugi á þrístökki þarna fyrir austan, eins og þú getur
nærri, Villi upp á sitt bezta og þarna úr nágrenninu
í þokkabót. Jæja, kennari minn einn, Gunnar Gutt-
ormsson, hringdi í mig og sagði mér, að hann ætlaði
að fara með mig á Austurlandsmót og láta mig keppa.
Nú, hann kom svo og sótti mig um 30 km leið og
fór með mig á mótið. Frændi minn sem keppti í
hlaupum, lánaði mér skóna sína og voru það fyrstu
gaddaskór sem ég komst í tæri við, mörgum númer-
um of stórir og skröltu á mér. Fyrstu tvö stökkin voru
hræðileg og mér leið voðalega. Til að kóróna allt
kom Gunnar til mín þegar ég var að bíða eftir þriðja
stökkinu, og spurði mig hvernig gengi. Maður var
svo feiminn og vitlaus á þessum árum að engu var
líkt, og ég svaraði honum eiginlega engu, en labbaði
bara í burtu og tautaði eitthvað óskiljanlegt. Mér
fannst nefnilega ég verða að standa mig vel, vegna
þeirrar fyrirhafnar sem Gunnar hafði lagt á sig mín
vegna, og þess vegna varð ég alveg eins og aumingi
þegar hann fór að tala við mig. Þetta blessaðist allt
á endanum, en ég gleymdi aldrei hvernig mér leið í
L
27