SunnudagsMogginn - 27.11.2011, Qupperneq 24

24 27. nóvember 2011
Almættið hefur sjaldan verið langt frá mér á lífs-ins leið og sjaldan brugðist mér nema í örfáumtilvikum, að mér finnst. Það er heldur ekkihægt að ætlast til þess að fylgst sé með manni
öllum stundum og að allt gangi upp eins og maður vill að
það geri. Það verður að taka tillit til þess að það getur
verið mikið að gera á stóru heimili, erum við ekki orðin
sjö milljarðar á jörðinni? Almættið var þennan sumardag í
Færeyjum fyrir nokkrum árum í einhverjum grallaragír,
mér gekk frekar illa að finna það sem ég var að leita að.
Það þýðir ekkert að fara í fýlu við almættið, þó að mað-
ur líti það hornauga af og til þegar hlutirnir ganga ekki
upp. Oftast kemur eittthvað óvænt upp í hendurnar á
manni ef hausinn er á jákvæðu nótunum, en algjörlega öf-
ugt ef hausinn snýr í neikvæðu áttina.
Það var þannig þennan dag í Færeyjum, ekkert gekk
upp og hausinn var að byrja að snúast í öfugu áttina. Birt-
an í Færeyjum er oft ótrúlega falleg og veðraskiptin eig-
inlega örari en hjá okkur á Íslandi, sól, rigning, þoka allt í
bland á stuttum tíma. Færeyingar eru frábært fólk, vin-
gjarnlegt og skemmtilegt. Það er ekki stressið á þeim
bænum.
Birtan er stór hluti af góðri mynd í mínum huga, eins og
í fallegum málverkum. Á degi eins og þessum er hugurinn
leitandi að einhverju sem dansar við birtuna, birtu sem
skiptir um ham mörgum sinnum á dag.
Ég hafði gengið um þorpið og tekið myndir af því sem
fyrir augu bar, krökkum að dorga niður við sjó og öðrum
að hjóla. En fáir voru á ferli og lítið að gerast. Uppi í
brekkunum fyrir ofan þorpið voru litlar heysátur, það var
að byrja að rigna og menn röltu upp í hlíðina og rökuðu
heyinu saman í litlar sátur, aðrir slógu túnin með orfi og
ljá meðan grasið var blautt, því að engar vélar komust að
þar sem hallinn í brekkunni var mestur. Eldri maður með
orf og ljá sló túnið með miklum sveiflum, hann sló smá-
spildu og tók svo stutt hlé og horfði yfir þorpið sitt þar
sem birtan dansaði við hafið og sólstafirnir skutust í gegn-
um skýin af og til.
Maðurinn með ljáinn var sá sem ég vildi ná mynd af,
hann virkaði miklu vinalegri en sá sem engum hlífir með
sínum ljá.
Ég gekk upp brekkuna til mannsins og kynnti mig,
spurði hvort ég mætti mynda hann við vinnu sína.
„Ha, ertu Íslendingur, gjörðu svo vel. Það er sko í góðu
lagi, taktu bara myndir eins og þú vilt,“ svaraði mað-
urinn, Jákup Joensen.
Stundum tekur smá tíma að kynnast sumum persónum
sem maður myndar, jafnvel marga daga. En í Færeyjum er
Þegar
almættið
steig á
bremsuna
Ekkert gekk að fá
manninn með ljáinn til
að líta upp í brekkunni
þennan dag í Færeyjum
– þangað til almættið
greip í taumana.
Sagan bak
við myndina
Ragnar Axelsson
rax@mbl.is